Σήμερα το μεσημέρι στο κέντρο της Πάτρας, όπως περπατούσα είδα έναν μεγάλο αριθμό ανδρών των Μ.Α.Τ. στην περιοχή γύρω από ένα συμβολαιογραφείο και αμέσως αντελήφθην πως επρόκειτο για το θέμα των πλειστηριασμών.
Και το ερώτημα;
Θα αγόραζα ακίνητο από πλειστηριασμό;
Λοιπόν, αυτό το έχω αντιμετωπίσει στο παρελθόν δύο φορές, όταν είχα την δυνατότητα να το πράξω και μάλιστα από παράκληση (απεγνωσμένη) των ιδιοκτητών. Τονίζω, πως ό,τι γράφω το έχω προηγουμένως βιώσει ο ίδιος και δεν ομιλώ εκ του ασφαλούς.
Παιδιά θα σας μιλήσω (γράψω μάλλον), όπως πάντα με απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν μπορώ να το κάνω και αυτό για δύο λόγους. Δεν με ενδιαφέρει εάν θεωρείτε πως είναι “λογικοί” όροι ή οτιδήποτε άλλο, εγώ θα σας πω πως νοιώθω:
1. Θεωρώ τεράστια αλητεία και ανηθικότητα να εκμεταλλευτώ την ατυχία του άλλου. Έφταιγε δεν έφταιγε, δεν με ενδιαφέρει καθόλου, Ένας άνθρωπος για κάποιον λόγο καταστρέφεται. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να συμμετάσχω στην καταστροφή του. ΤΕΛΟΣ και μην μου γράψετε κανένα “λογικό” επιχείρημα. Ούτε επίσης δέχομαι το “εάν δεν το κάνω εγώ, θα το κάνει κάποιος άλλος”. Να το κάνει ο άλλος. ΟΧΙ ΕΓΩ.
2. Περιουσιακό στοιχείο, ακίνητο, οτιδήποτε προερχόμενο από μία μεγάλη ατυχία, εγγενώς την εμπεριέχει. Βλακεία, ξε-βλακεία εγώ έτσι το εκλαμβάνω. ΤΕΛΟΣ και εδώ. Η κακοτυχία κάπου πρέπει να σταματήσει. Όχι να συνεχίζεται.
Αυτή είναι η άποψή μου. Τονίζω μην μου γράψετε “λογικά” επιχειρήματα. Κρατήστε τα για τον εαυτό σας. ΔΕΝ με ενδιαφέρουν.
ΤΕΛΟΣ και πάλι.
