Φαίνεται και είναι τόσο όμορφο. Ενα αραχνούφαντο δίχτυ γεμάτο με σταγόνες της βροχής σαν διαμάντια. Κάπου στην πάνω άκρη δεξιά διακρίνεται το τριχωτό πόδι του δημιουργού του: της αράχνης.
Θυμήθηκα ένα ποίημα, το οποίο αναφέρει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους για τα υποτιθέμενα συναισθήματα του Μωάμεθ, μόλις αυτός έφτασε εμπρός από τα έρημα ανάκτορα στην κατακτημένη πλέον Κωνσταντινούπολη:
“Η αράχνη επιτελεί τα του θυρωρού καθήκοντα εν ταίς στοαίς του βασιλέως, η δε γλαύξ τονίζει τον ενυάλιον παιάνα εν τοις ανακτόροις του Αφρασιάβ.” (Οι τόνοι δεν αποδίδονται σύμφωνα με το πρωτότυπο).
Δεν νομίζω η σκληρή καρδιά του Μωάμεθ να ένιωσε ακριβώς αυτό το συναίσθημα, αλλά μάλλον θα σκέφτηκε την θανάσιμη παγίδα, την οποία ο ίδιος έστησε σαν αράχνη γύρω από την βασιλεύουσα. Και οι πιό επικίνδυνες παγίδες είναι και οι πιο όμορφες. Άλλωστε δεν θα ήσαν παγίδες.
Εμένα προσωπικά η αράχνη με στενοχωρεί πάρα πολύ για κάποιον άλλο λόγο. Σύμφωνα με τον μύθο η Αράχνη ήταν μία σπουδαία υφάντρα της Λυδίας, κόρη του Κολοφωνίου, ο οποίος ήταν πορφυροβαφέας. Οι εκδοχές τώρα είναι δύο:
Στην μία η αράχνη υπερηφανεύτηκε πως η τέχνη της ήταν ανώτερη της Αθηνάς. Η Αθηνά την συμβούλευσε υπό μορφή γραίας να είναι πιο σεμνή. Αλλά η Αράχνη συνέχισε να υφαίνει με θέματα από την ζωή των θεών. Και η Αθηνά την χτύπησε στο μέτωπο κατ’ επανάληψη. Τότε αυτή προσβληθείσα απαγχονίστηκε, αλλά η Αθηνά δεν έδειξε να ικανοποιείται και την καταράστηκε να συνεχίσει να υφαίνει και κρεμασμένη.
Στην άλλη εκδοχή του μύθου η Αθηνά Εργάνη συναγωνίστηκε με την Αράχνη στην υφαντική. Η τέχνη όμως της δεύτερης ήταν τέλεια και μάλλον ανώτερη της θεάς και η Αθηνά μη μπορώντας να εντοπίσει κάποιο ψεγάδι από τον φθόνο της την μεταμόρφωσε στο γνωστό έντομο, το οποίο συνεχίζει να υφαίνει…
Τώρα βέβαια τους μύθους, τους αποδίδω ελεύθερα χωρίς λεπτομέρειες.
Εάν ισχύει η πρώτη εκδοχή κατανοώ κατά μία έννοια την Αθηνά και δέχομαι πως η ξιπασιά πρέπει να τιμωρείται πάρα πολύ σκληρά. Ισως όμως η Αράχνη να είχε δίκιο και να ήταν καλύτερη υφάντρα. Αλλά τι το ήθελε να το υπερηφανευτεί;
Εάν όμως ισχύει η δεύτερη (και αυτή είναι που με στενοχωρεί) η Αθηνά αν και θεά της σοφίας δεν ήταν απαλλαγμένη του φθόνου. Και η Αθηνά -προσέξτε το αυτό- επειδή ήταν θεά ΔΕΝ μπορούσε να γίνει καλύτερη. Εγγενώς ήταν εφοδιασμένη στον υπέρτατο βαθμό με τις κορυφαίες ιδιότητες. Η Αράχνη όμως μπορούσε, διότι ήταν θνητή!
Βλέπετε λοιπόν ένα πλεονέκτημα όταν είσαι άνθρωπος που ούτε οι θεοί δεν τό ‘χουν;
Να βελτιώνονται!
