(Σημείωμα για ηθοποιούς)
Παρατηρώ πως αρκετοί κυρίως ερασιτέχνες (=εραστές της Τέχνης) ηθοποιοί έλκονται από το θέατρο και αποφεύγουν τον κινηματογράφο. Αυτό έχει λογική, διότι στο θέατρο όλα είναι ζωντανά και ερμηνεύονται. Πρόβες, κίνηση και στο τέλος της παράστασης, εάν όλα εξελιχθούν καλώς, θερμό χειροκρότημα, χειραψίες, προσωπική επαφή.
Στον κινηματογράφο όλα είναι ψυχρά. Διότι, όπως προανέφερα, το θέατρο ερμηνεύεται ενώ ο κινηματογράφος φτιάχνεται. Και κανένα φυσικά χειροκρότημα.
Προσωπικά το θέατρο δεν μου αρέσει καθόλου και δεν έχω και καμία ιδέα. Ούτε και κινηματογράφο έχω σπουδάσει ούτε τίποτα. Αλλά γνωρίζω κάτι. Μία θεατρική παράσταση οσοδήποτε αριστουργηματική βιώνεται ΜΟΝΟ την ώρα εκείνη από τον θεατή. Ακόμα και με άριστη κινηματογράφηση της παράστασης και θέαση εκ των υστέρων υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ του θεατή και της οθόνης. Μακράν απέχει…
Στον κινηματογράφο στην οθόνη χορεύουν φωτόνια και δονήσεις του αέρα (ήχος). Όλα είναι άυλα, να μην χρησιμοποιήσω τη λέξη “απατηλά”. Αλλά επειδή το γνωρίζεις αυτό εκ των προτέρων ακόμα και στην οθόνη του τηλεφώνου σου να παρακολουθήσεις μία ταινία εισπράττεις το συναίσθημα σχεδόν ατόφιο.
Και καταλήγω στην απαραίτητη… ματαιοδοξία!
Μόλις ολοκληρωθεί η θεατρική παράσταση χάνονται όλα. Οι θεατές βέβαια έχουν εισπράξει έναν θησαυρό, αλλά μόνον αυτοί. Και η παράσταση τις κριτικές, τις φωτογραφίες και ίσως τη λήθη.
Στον κινηματογράφο εάν δεν καεί το φιλμ ή δεν καταστραφούν τα ηλεκτρονικά κυκλώματα η δράση έχει αποτυπωθεί για πάντα (ανθρωπίνως)! Και γι΄ αυτό χαιρόμαστε ακόμα τις πρώτες ταινίες ήδη από το 1890-1900 ενώ αποτελούν και πολύτιμα ιστορικά ντοκουμέντα.
Και το πρόσωπο του ηθοποιού με την τέχνη του παραμένει εκεί κι αυτό για… πάντα!
