(Η ιστορία ας πούμε είναι φανταστική, αλλά θα μπορούσε να είναι και αληθινή)
Χθες ήμουν στα Καλάβρυτα για κάποιες υποθέσεις. Τα Καλάβρυτα δεν είναι κάποιος άγνωστος τόπος για εμένα, κάθε άλλο! Κάποια στιγμή έρχεται και η ώρα του καφέ και της συζήτησης. Και φυσικά έρχεται και η ώρα της τουαλέτας. Λογικόν!
Ε, το ίδιο και εγώ σηκώθηκα, πηγαίνω στο Rest Room . (Όταν ήμουν στην Αμερική, την πρώτη φορά νόμισα πως εννοούσαν δωμάτιο… ξεκούρασης και αναρωτιόμουν, μα τόσο πολύ κουράζονται και θέλουν να… ξεκουράζονται εδώ ενώ εγώ έψαχνα την… τουαλέτα)!
Τέλος πάντων πηγαίνω στο… W.C. και τι να δω κρεμασμένο πίσω από το χερούλι, το οποίο ήταν και σε αόρατη θέση; Μία… ξεχασμένη μαύρη μικρή πτυσσόμενη ομπρέλα! Ο διάβολος μπήκε μέσα μου. Κάποιος την ξέχασε. Και κάποιος την… βρήκε! Γύρισα το βλέμμα μου δεξιά και αριστερά, αλλά ήμουν σε έναν κλειστό χώρο 1,00Χ1,50. Και μάλλον δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί μέσα. Έψαξα για κάμερες, δορυφόρους, τη NASA. Δεν με έβλεπε κανείς. Βγήκα από την τουαλέτα και έπλυνα τα χέρια μου με την ομπρέλα κάτω από τη μασχάλη μου. Και φεύγοντας από το Rest Room ή W.C. είχα μαζί μου και καλά κρυμμένη μία… ομπρέλα!
Μόλις φθάνω στα τραπέζι το αναφέρω ευπειθώς σtους συνεργάτες μου. “Παιδιά έκλεψα μία ομπρέλα. Αμάρτησα!” Κοίταξα γύρω μου αλλά δεν φαινόταν ανδρικός πληθυσμός, ο οποίος να αναζητούσε μάλιστα μία ξεχασμένη ομπρέλα. Βέβαια ούτε λόγος να το δηλώσω στην διεύθυνση του καταστήματος. Απλά θα την έχανα! Διακριτικά την μετακινούσα κάτω από το μπουφάν μου, μετά δίπλα από την τσάντα μου και μετά, ενώ ακόμα υπήρχαν πράγματα να γίνουν έτρεξα στο αυτοκίνητο μου να την αφήσω! Τότε μόνο ηρέμησα!
Ποια ήταν η αξία της ομπρέλας; Το πολύ 5,00 (πέντε) ευρώ! Όταν μετά την άνοιξα είδα πως ήταν και ψιλο-σκουριασμένη (ο κόσμος μου τότε κατέρρευσε) και ίσως και των… 2,00 ευρώ! Αλλά ήταν κλεμμένη! Και είχα μάλιστα καταστρώσει και σχέδιο!
Αναρωτιόμουν μετά πόσο γελοίο ήταν αλλά και πόσο προκλητικά ερεθιστικό να φυγαδεύσω μία ομπρέλα. Δεν είχε ούτε καν τη θήκη της και επειδή δεν μπορώ τα ελαττωματικά πράγματα ίσως να μην την χρησιμοποιήσω και ποτέ (ψυχαναγκαστικός καταναγκασμός ονομάζεται αυτό από τους ψυχιάτρους). Αλλά ήταν τόσο συναρπαστική η πλοκή! Κι όλα αυτά για… δύο άντε 5 ευρώ!
Εάν έβλεπα να πέφτει από κάποιον το πορτοφόλι του γεμάτο με χρήματα ούτε που θα το σκεφτόμουν να μην του φωνάξω και να του το δώσω και μου έχει συμβεί στο παρελθόν. Αλλά η ομπρέλα;
Και τώρα θυμήθηκα άλλες δύο χαρακτηριστικές αληθινές περιπτώσεις.
Πάλι σε δημόσιες τουαλέτες (τι κακό είναι αυτό) αλλά σε σταθμό (νομίζω της Βικτωρίας) στο Λονδίνο βρήκα μία καταπληκτική μεγάλου μεγέθους ομπρέλα με ξύλινη λαβή. Αλλά δεν μου ήταν εύκολο να την μεταφέρω. Οπότε την άφησα και σίγουρα να δούμε πόσα χέρια θα έχει αλλάξει, μέσω των δημοσίων τουαλετών!
Αλλά και κάποτε όταν ήμουν φοιτητής, ανακάλυψα πως είχα ξεχάσει τα δερμάτινα γάντια μου στο κάθισμα της μηχανής μου. Αυτό όμως μετά από ώρες. Μάλιστα είχα αφήσει τη μηχανή σε κεντρικότατο σημείο της Πάτρας, στα Υψηλά Αλώνια, όπου έμενε κάποτε, όταν ζούσε ο αδελφός μου. Επιστρέφοντας λοιπόν στενοχωρημένος, αφού το συνειδητοποίησα κοιτάζω και βαθιά μέσα στην μηχανή της μοτοσυκλέτας κάποιος είχε τοποθετήσει (κρύψει καλύτερα) τα γάντια μου να μην φαίνονται και κλαπούν από κάποιον περαστικό!
Τι μεγαλείο! Κι όχι σαν το δικό μου με την… ομπρέλα!
