Όπως κάθε καλοκαίρι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχουμε τις γνωστές πυρκαγιές. Μέχρι το 1974, δηλ ως και την χούντα δεν θυμάμαι καθόλου πως προβάλλονταν το θέμα. Ούτε και από το 1974 έως το 1981 επίσης θυμάμαι. Αλλά το 1981/2 μετά την “Αλλαγή” άρχισαν να εμφανίζονται θεωρίες αποσταθεροποίησης λόγω της νέας σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Κατόπιν άρχισε πλέον και αυτό το φαινόμενο να αποκτά διαστάσεις “μεταφυσικές”. Αυτό συνεχίζεται απαράλλακτο έως σήμερα με την προσθήκη οργανωμένου σχεδίου από την πλευρά της Τουρκίας και κάθε είδους θεωρίας.
Στην πορεία ο γνωστός συναισθηματισμός άλλοτε οδηγεί σε συμπεράσματα περί ανικανότητας των πυροσβεστών ή των πιλότων της πολεμικής αεροπορίας, άλλοτε ηρωοποίησης τους, ενώ οι συζητήσεις, οι αλληλοκατηγορίες και η φθηνή πολιτική εκμετάλλευση και ούτω καθ’ εξής δίνουν και παίρνουν.
Στο διαδίκτυο και τα μέσα οι πολίτες ενισχύουν τα προηγούμενα και θα συνεχίζονται όλα αυτά για πάρα πολλές δεκαετίες ακόμα και φυσικά πάντα τα καλοκαίρια θα ξεσπούν πυρκαγιές.
‘Όλα αυτά φανερώνουν την απόλυτη σύγχυση, η οποία επικρατεί στην Ελλάδα και την έλλειψη ισχυρών πυλώνων. Διότι, όπως πάντα η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ξεκάθαρη. Συμβαίνουν και θα συμβαίνουν πάντα πυρκαγιές και θα προκύπτουν από ένα αδιόρατο μείγμα πολλών αιτίων και από την πλευρά του ανθρώπου αλλά και της φύσης.
Και η θλιβερή (και άδικη) απαξίωση θα συνεχίζεται• και βέβαια θα υπάρχουν και αδιάφοροι και ανίκανοι και βέβαια θα υπάρχουν κάθε είδους άνθρωποι αλλά σίγουρα η συνισταμένη όλων αυτών δεν είναι αυτή, η οποία λόγω της φοβερής γκρίνιας επικρατεί. Φίλοι μου πυροσβέστες μου έχουν εξηγήσει πόσο δύσκολη είναι η κατάσβεση μίας φωτιάς• και επίσης φίλοι μου πιλότοι τι σημαίνει να κάνεις κύκλους προσθαλάσσωσης και ρίψης.
Ένα πράγμα δεν έχω ακούσει όμως:
“Πως προλαμβάνεις και αντιμετωπίζεις τις πυρκαγιές με τις νέες τεχνολογίες”.
Σκεφτείτε πως αυτό είναι ένα πρακτικά άλυτο ζήτημα, το οποίο απασχολεί δεκάδες χώρες και μάλιστα και πολύ πλούσιες. Στην Καλιφόρνια κάθε χρόνιο, στην Αυστραλία, στις μεσογειακές χώρες και σε ολόκληρη την υφήλιο υπάρχει αυτό το ζήτημα. Παρεμπιπτόντως οι πυρκαγιές αποτελούν, μέρος διαδικασιών της φύσης και δεν προέρχονται μόνο από την ανθρώπινη δραστηριότητα (κάθε είδους).
Αλλά το ζητούμενο πάντοτε είναι να σώζονται άνθρωποι και περιουσίες. Και για αυτό πολλοί θα πλήρωναν πάρα πολλά εάν είχαν κάποια λύση.
Όπως για τις μέδουσες και άλλα φαινόμενα υπάρχει ένα σπουδαίο πεδίο δράσης. Και η γκρίνια και η απαξίωση δεν ωφελούν σε τίποτα. Σκεπτόμενος κάπως με το… “Αμερικάνικο” τμήμα του μυαλού μου θα δημιουργούσα ένα πλέγμα δορυφορικών παρατηρήσεων, επιτόπιων συστημάτων έγκαιρης ειδοποίησης συσχετισμένο με τα διαθέσιμα μέσα της πυροσβεστικής και της πολεμικής αεροπορίας και την κατανομή των δυνάμεων. Επίσης μία χαρτογράφηση των κινδύνων κάθε δασικής περιοχής και μίας αυτοματοποιημένης ρουτίνας αντιμετώπισης. Και όχι το καλοκαίρι, αλλά από τώρα, από σήμερα. Δεν έχει πολλές φορές σημασία εάν είναι διαθέσιμα από τεχνικής απόψεως 2 ή 5 αεροπλάνα, περισσότερο σημαντική είναι η σωστή εκμετάλλευση τους. Αλλά αυτό πρέπει να το γνωρίζει ένα σύστημα συνολικά για ολόκληρη την χώρα. Ένα λογισμικό, ανεξάρτητο από την ανθρώπινη παρέμβαση καρά κάποιο τρόπο, όπως τα αυτοματοποιημένα συστήματα πτήσης των αεροσκαφών. Υποθέτω πως στα πανεπιστήμια οι δασολόγοι θα έχουν σκεφτεί παρόμοια. Ίσως να υπάρχουν ήδη και να μην το γνωρίζω. Είμαι ωστόσο απολύτως σίγουρος πως καμία υπηρεσία δεν θα παρέμενε αμέτοχη αλλά το ακριβώς αντίθετο και θα συνέβαλε με την τεράστια εμπειρία της σε αυτό.
Καταλήγω:
Κάθε πρόβλημα αποτελεί πρόκληση. Και όσο μεγαλύτερη η πρόκληση τόσο μεγαλύτερη και η ανταμοιβή. Προβλήματα αυτής της μορφής έχουν τεράστια υπεραξία και αντί να προβαίνει η χώρα σε πωλήσεις των περιουσιακών της για τα δανεικά της και να συνθλίβει τους πολίτες της υπό το καθεστώς μίας οικονομικής δικτατορίας έχει την δυνατότητα να τους στρέψει σε εξαιρετικά προσοδοφόρους τομείς.
Αλλά θα μου αντιτείνετε πως δεν υπάρχει ελπίς και πως η επικρατούσα νοοτροπία είναι καταστροφική. Ωραία, όλοι γνωρίζουμε το σκεπτικό, το οποίο επικρατεί αλλά ένας-ένας ας κάνει την αρχή. Παρ’ όλο μου το φορτίο θα το έκανα και τώρα αμέσως και γνωρίζω πως πρώτα δίνεις και μετά ζητάς βοήθεια.
Μην απαξιώνετε την Ελλάδα, μην απαξιώνετε τους πολίτες της, μην απαξιώνετε τις υπηρεσίες της. Υπάρχει πάντα η κρίσιμη μάζα, η οποία άνετα μπορεί να αναστρέψει κάθε κατάσταση. Και φυσικά: ΚΑΝΕΤΕ!
