Δεν με ενοχλούν ούτε δυσκολίες της ζωής ούτε οι μεγάλες αλλαγές. Αυτά είναι μέρος του παιγνιδιού. Συμβαίνουν. Με ενοχλεί όμως αφόρητα η ελάττωση των προσδοκιών και η συνολική υποχώρηση των απαιτήσεων και φιλοδοξιών.
Τα τελευταία χρόνια αυτό είναι περισσότερο φανερό από ποτέ. Εκείνο, το οποίο ήταν τρόπον τινά αδιανόητο έγινε πλέον στόχος και τα σκυφτά κεφάλια ο κανόνας. Και οι αντιδράσεις υπό το μηδέν. Και ο καθ’ ένας την γωνίτσα του, σαν να ευρίσκεται σε κάποιον αλώβητο πλανήτη, ενώ οσονούπω θα έλθει και η σειρά του…
Η ανικανότητα των προηγουμένων και η δολιότητα των νυν οδηγούν στην συνήθεια του (πολύ) χειρότερα και αυτό είναι πλέον το φυσιολογικό. Και κανείς δεν “σπάει” το κεφάλι κανενός. Όταν επιδιώκεις να κυβερνήσεις δικτατορικά πρώτα διαλύεις εντελώς το ηθικό. Κατόπιν επενδύεις στα πλέον ταπεινά ένστικτα και την διχόνοια. Κατόπιν δημιουργείς στρατιές αμόρφωτων και πτωχευμένων στην προσωπικότητα και τα οικονομικά ανθρώπων. Το βαφτίζεις όλο αυτό με ένα πολύ ωραίο όνομα, το οποίο είναι εντελώς παραπλανητικό και το εφαρμόζεις.
Τι συμβαίνει όμως όταν κάποιοι ΔΕΝ “συνηθίζουν να πεθαίνουν” και δεν υποκύπτουν στην “συνήθεια να… συνηθίζουν”;
