Σήμερα το πρωί με στενοχώρησε κάποιο περιστατικό πάρα πολύ… Όταν κουράζομαι γράφω, όταν στενοχωριέμαι κινηματογραφώ… Μόλις αγγίζω την κάμερα στα χέρια μου χάνομαι κυριολεκτικά από τον Κόσμο τούτο…. Και φυσικά ΔΕΝ βλέπω τι κινηματογραφώ… Την ώρα εκείνη δεν αποτυπώνεις την πραγματικότητα, αλλά τα συναισθήματά σου.
Τελικά όντως η τέχνη δημιουργείται από κάποιο βαθύ εσωτερικό πόνο. Και ο πόνος σου αντί να προκαλέσει βία και αντίδραση μετατρέπεται σε καλλιτεχνική δημιουργία.
Είχα, όπως πάντα μαζί μου τη μηχανή μου και … ανηφόρισα σε ένα πολύ-αγαπημένο μου μέρος. Και κινηματογράφησα αυτό, το οποίο ένοιωθα και ΟΧΙ αυτό, το οποίο έβλεπα (υποτίθεται). Παρατήρησα όμως μια λιμνούλα. Έβρεχε κιόλας… και οι σταγόνες έπεφταν μέσα της. Τα δένδρα και τα σύννεφα αντικατοπτρίζονταν στην επιφάνειά της…
Και την ώρα εκείνη συνειδητοποίησα πως το νερό της λιμνούλας ήταν τόσο εγκλωβισμένο. Έξω η καταιγίδα και η λιμνούλα συγκρατούσε μόνο το νερό το δικό της. Αλλά γέμιζε και από τις σταγόνες της βροχής. Και ΔΕΝ αντιδρούσε. Τις δεχόταν αδιαμαρτύρητα και τις έκανε δικές της.
Και σκεφτόμουν την λιμνούλα σαν ένα άνθρωπο. Σαν κάθε άνθρωπο. Με το περιεχόμενο του, όπως το νερό της λιμνούλας. Και ενώ η βροχή έπεφτε η λιμνούλα το δεχόταν και δεν παραπονιόταν. Αντιθέτως ανανεωνόταν… Η λιμνούλα και ο άνθρωπος είναι ο Κόσμος όλος…
Ας μην παραπονιόμαστε για το κακό, αλλά ας κάνουμε περισσότερο καλό, ας μην παραπονιόμαστε για την αδικία αλλά ας γίνουμε περισσότερο δίκαιοι, ας μην εξοργιζόμαστε με την κακία, αλλά ας προσφέρουμε περισσότερη καλοσύνη, ας μην πληγωνόμαστε με την αχαριστία αλλά ας προσφέρουμε περισσότερα, ας μη θυμώνουμε με την άγνοια αλλά ας εκπέμπουμε περισσότερη σοφία.
Αυτή είναι η λιμνούλα…
