Όσες και όσοι γράφετε βιβλία (και είσαστε αρκετοί) έχετε (έχουμε) μία ευθύνη έναντι των χαρακτήρων τους οποίους δημιουργούμε. Διότι την ώρα εκείνη έχεις στα χέρια σου την πέννα του Θεού: δημιουργείς ανθρώπους!
Και δεν είναι καθόλου ανύπαρκτοι ή φανταστικοί αυτοί οι άνθρωποι. Διότι ποτέ όταν ανοίγεις ένα βιβλίο δεν το κάνεις ατιμώρητα. Ο φανταστικός χαρακτήρας του βιβλίου ή του σεναρίου σου έχει την ίδια και πολλές φορές πολλή μεγαλύτερη ισχύ από έναν πραγματικό άνθρωπο. Διότι επηρεάζει τον αναγνώστη σαν να ήταν πραγματικός. Και επειδή ένα βιβλίο διαβάζεται από πάρα πολλούς ανθρώπους επηρεάζει πολύ περισσότερους απ΄ όσους θα μπορούσε να πράξει ένας μόνο.
Σκεφτείτε τώρα στον κινηματογράφο, όπου μία ταινία μπορεί να έχει εκατομμύρια θεατές και επιπλέον επιβιώνει διαχρονικά, όπως και το βιβλίο εξ΄ άλλου.
Άρα δεν είσαι τόσο… “ελεύθερος” όσο νομίζεις όταν δημιουργείς χαρακτήρες. Διότι απλούστατα στα χέρια σου κρατάς την πέννα του Θεού, αλλά ΔΕΝ είσαι εσύ Θεός. Συνεπώς έχεις τεράστια ευθύνη στο πώς δημιουργείς τους χαρακτήρες σου. Στο μυαλό του συγγραφέα οι χαρακτήρες αρχίζουν να αποκτούν οντότητα. Και όταν γράφεις δεν είσαι ένας… Στην πραγματικότητα ο εαυτός σου διασπάται σε τόσα κομμάτια όσα και οι χαρακτήρες του. Στη σχιζοειδή σχιζοφρένεια αναφερόμαστε σε ένα άτομο με διπλή προσωπικότητα εντελώς αυτόνομες μεταξύ τους. Ο συγγραφέας όταν γράφει δεν απέχει καθόλου από αυτήν την κατάσταση μόνο πως έχει κατακερματιστεί σε τόσες προσωπικότητες όσες και οι χαρακτήρες του έργου του.
Και μόλις αφήσει την πέννα από το χέρι του πρέπει και πάλι να τις ανασυνθέσει σε μία: τη δική του!
Τι γίνεται όμως εάν ο δημιουργημένος χαρακτήρας είναι ισχυρότερος του δημιουργού του; Τότε το χέρι του συγγραφέα δεν το καθοδηγεί το μυαλό του αλλά το δημιούργημά του. Το βιβλίο ή το σενάριο τότε δεν το γράφει ο συγγραφέας αλλά το δημιούργημά του.
Υποθέτω θα έχετε παρακολουθήσει ταινίες τρόμου με εγγαστρίμυθους, όπου η κούκλα τελικά αποκτά δική της προσωπικότητα και κατευθύνει τον ίδιο τον εγγαστρίμυθο. Προφανώς η κούκλα δεν απέκτησε ξαφνικά ψυχή, αλλά είναι ένα τμήμα της θαμμένης ή σκληρά καταπιεσμένης προσωπικότητας του εγγαστρίμυθου, το οποίο βρήκε τον δρόμο από την αφάνεια του ασυνειδήτου στον πραγματικό κόσμο.
Νομίζω πως κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο μυαλό του συγγραφέα. Αρκετές φορές όταν παρακολουθώ ταινίες με πολύ βίαιο περιεχόμενο σκέφτομαι πως ευτυχώς που αυτοί οι δημιουργοί μετασχηματίζουν σκοτεινούς τομείς του εγκεφάλου τους σε δημιουργίες, άλλωστε θα τα διέπρατταν στην πραγματικότητα!
Η τέχνη πρέπει να έχει απαλλάξει την ανθρωπότητα από πολλούς εγκληματίες.
Τίποτα από τα προηγούμενα δεν ισχυρίζομαι πως είναι ορθό ή επιστημονικά τεκμηριωμένο. Το μόνο, το οποίο σίγουρα μπορώ να ισχυρισθώ είναι πως ισχύουν για εμένα. Ως εκ τούτου κάθε χαρακτήρας αντιμετωπίζεται με σεβασμό και προσοχή, διότι δεν είναι ένα φανταστικό δημιούργημα αλλά ένα τμήμα της προσωπικότητάς σου, το οποίο δεν χρειάζεται και πολλή προσπάθεια να σε κυριεύσει, εάν…
