Το πρώτο αφορά την μεθοδολογία.
Οι αυτοκρατορίες ποτέ δεν εξοντώθηκαν με συμφωνίες. Οι ήττες τους ήταν συντριπτικές. Η ναζιστική Γερμανία για να εξολοθρευθεί έπρεπε τα στρατεύματα των Σοβιετικών (και όχι μόνον) να φτάσουν στην καρδιά του αντιπάλου και να συλλάβουν τον αρχηγό της. Πρόλαβε και αυτοκτόνησε το ανθρωπόμορφο τέρας, αλλά η λογική ήταν αυτή.
Ο Μέγας Αλέξανδρος κατανίκησε την Περσική Αυτοκρατορία με τον ίδιο τρόπο. Κατέλαβε την πρωτεύουσα τα Σούσα, κατόπιν την Περσέπολη, τα Εκβάτανα και καταδίωξε τον Δαρείο Γ΄, μέχρις ότου εντοπίσει το εγκαταλελειμμένο και δολοφονημένο (από τους Βακτρίους) σώμα του.
Ο Μωάμεθ ο Πολιορκητής κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη όταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε συρρικνωθεί σε μία ελάχιστη περιοχή γύρω από αυτήν. Και φυσικά ο τελευταίος Αυτοκράτορας της ήταν και αυτός νεκρός.
Ακόμα και ο τελευταίος στρατιώτης του νικητή είναι ισχυρότερος από τον πρώην Αυτοκράτορα της καταληθείσης αυτοκρατορίας.
Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά… από την αρχαιότητα έως και σήμερα. Και είναι και το μάθημα, το οποίο όσο σκληρό και εάν είναι, εκφράζει την ανθρώπινη φύση όσον αφορά την εξουσία. Δεν θέτω ζητήματα ηθικής αλλά πραγματικότητας. Η εξουσία είναι μία και δεν μοιράζεται ούτε εκχωρείται. Και ο νικητής δεν συμβιβάζεται.
Το άλλο αφορά το θέμα του μίσους ή των γενικών αρχών, οι οποίες διέπουν μία εχθρική κοινωνία.
Πολλές κοινωνίες μαθαίνουν να μισούν. Από τις μικρότερες ηλικίες τα μέλη τους πλάθονται με δεδομένο το μίσος. Είναι μία συλλογική στάση. Τότε ο εχθρός είναι η ίδια η κοινωνία. Πώς εξοντώνεις όμως μία κοινωνία; Δεν αρκούν οι αρχηγοί και τα σημαίνοντα μέλη της να εξαλειφθούν.
Το ότι η Ελληνική Κοινωνία τα έχει “ξεχάσει” ή δεν τα γνωρίζει ή της είναι απωθητικά σύμφωνα με την διαμόρφωσή της δεν σημαίνει πως δεν αποτελούν πραγματικότητες και δεδομένα για άλλες κοινωνίες.
