Για την συναλλαγή αυτή έχω γράψει εξ’ αρχής, πως κατ’ εμέ αποτελεί στυγνή προδοσία. Έχουν γραφεί πάρα πολλά και τα επιχειρήματα υπέρ της είναι έωλα και οσονούπω θα αποδειχθούν (όπως ήδη διαφαίνεται) στην πράξη. Προσέξτε το παρακάτω:
Είναι η πρώτη φορά απ’ όσο γνωρίζω, όπου ένα κράτος επιτρέπει (και συμφωνεί μετά τυμπανοκρουσίας) να δοθεί όνομα περιφέρειας του σε άλλο νεοσύστατο κράτος και μάλιστα με γεωγραφικό προσδιορισμό (ό,τι χειρότερο δηλαδή). Άλλη μία παγκόσμια πρωτοτυπία (προς την πλευρά της αθλιότητας).
Είναι τελείως διαφορετικό το Βόρεια και Νότια Κορέα ή το Βιετνάμ κάποτε ή η Ανατολική και Δυτική Γερμανία από την Βόρεια και Νότια Μακεδονία. Και το κρατίδιο της εισβολής (αλήθεια το θυμάστε αυτό;) της λεγόμενης Βόρειας Κύπρου ας το αναγνωρίσουμε και αυτό, αφού όλοι το ονομάζουν με αυτό το όνομα. Ούτε μπορεί να αποτελεί επιχείρημα πως το είχε αποδεχθεί και ο Κων/νος Καραμανλής. Και αυτός με τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης συμφώνησε να τεθεί η Τουρκία εγγυήτρια δύναμις και ιδού το αποτέλεσμα της… εγγύησης.
Και κάτι θλιβερό ακόμα. Όταν οι Βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις εξετέλεσαν δι΄ απαγχονισμού τους Κυπρίους Αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου (και αυτό το 1956 σε τόσο σκοτεινές εποχές) οι Έλληνες πραγματοποιούσαν συγκεντρώσεις και πορείες παντού.
Και το ωραιότερο: ο Δήμος Αθηναίων μετονόμασε τον δρόμο Λουκιανού, όπου και το οίκημα της Αγγλικής Πρεσβείας σε Καραολή και Δημητρίου και το ίδιο έπραξε και ο Δήμος Πειραιά μετονομάζοντας την οδό Μπητ.
Και εδώ αναφερόμαστε για τόλμη ενάντια σε μία Αυτοκρατορία (δεκαετία του 50 ακόμα). Πού χάθηκε αυτό το Πνεύμα και πλέον έχουμε “κότες” και “yes-men”; Ή αντί για φλογερούς γνήσιους πατριώτες, μεγάλη μερίδα… καθυστερημένων σιχαμερών ναζιστών (!) για την δήθεν… προάσπιση των Εθνικών θεμάτων; Αν είναι δυνατόν!
Πού πήγαν λοιπόν;
Παρ΄ όλα αυτά οι τεράστιες ευθύνες της Ελληνικής πλευράς ήδη από την εποχή του Τίτο παραμένουν. Εξωτερική πολιτική ίσον διορατικότητα και πρόβλεψη στο μέλλον των δυσμενέστερων εξελίξεων.
