Αυτός ο Ιούνιος ήταν/είναι διότι ακόμα δεν τελείωσε από τους πλέον δύσκολους. Η δε τελευταία εβδομάδα… φωτιά, από την οποία μάλλον κάηκα. Και έχουμε κάτι ώρες ακόμα…
Ωστόσο μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων και των δυσκολιών θυμήθηκα μία ιστορία από το ΖΕΝ (την Ανατολική σκέψη και φιλοσοφία, την οποίαν ωστόσο δεν ενστερνίζομαι και ιδιαιτέρως).
Ο Δάσκαλος πήρε μία κιμωλία και χάραξε μία γραμμή.
-“Πώς μπορείς να κάνεις αυτή τη γραμμή κοντύτερη;”
Ο μαθητής τότε άρχισε να να προσπαθεί να την κόψει, να την σβήσει και γενικά επικέντρωσε τη σκέψη του πάνω στη γραμμή.
Ο Δάσκαλος κούνησε το κεφάλι και χάραξε δίπλα στην πρώτη μία δεύτερη μακρύτερη γραμμή.
-“Πώς σου φαίνεται τώρα η πρώτη;”
-”Κοντύτερη”, απάντησε ο μαθητής.
Ακριβώς αυτό. Ολα τα ζητήματα, τα προβλήματα, τα αδιέξοδα, οι άνθρωποι μπορούν να παρασταθούν συμβολικά σαν μια γραμμή. Οσο εστιάζεις σε αυτήν δύσκολα μπορείς να επιτύχεις.
Όταν όμως αποφασίσεις να ισχυροποιησεις την δική σου γραμμή τότε αυτόματα το πρόβλημα τροποποιείται ή καθίσταται παρωχημένο χωρίς να έχεις προσπαθήσει να κόψεις την πρώτη γραμμή.
Και πάντα -μα ΠΑΝΤΑ- ποτέ δεν μπορείς να σχεδιάσεις μία γραμμή… ανάποδα. Δεν σχεδιάζεις εξαφανίζοντας! Αυτό, διότι όλα τα ζητήματα έχουν την λύση τους στο μέλλον και στην κίνησή σου προς τα εμπρός και ποτέ προς τα πίσω.
Α! Και κάτι ακόμα.
Δεν είναι όλα τα προβλήματα το ίδιο. Υπάρχουν ανάξιες λόγου γραμμές και άλλες ανεξίτηλες. Αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να ισχυροποιήσεις την δική σου γραμμή. Πουθενά δεν ανέφερα για τον πόνο, τον οποίον εμπεριέχει η ισχυροποίηση. Αλλά τονίζω πάντα είναι προς τα εμπρός!
