Δύο νύχτες έχουν μείνει βαθειά χαραγμένες στην μνήμη μου… Όχι διότι ήταν εξωτικές, όσο γιατί μου διέφυγε η πραγματικότητα…
Η πρώτη ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ πηγαίνοντας αεροπορικώς στο Κάιρο. Το Κάιρο είναι ίσως η πλέον αγαπημένη μου πόλη… Γι’ αυτήν νοιώθω πραγματική νοσταλγία…
Ήταν ένα δύσκολο ταξίδι. Για κάποιον λόγο το αεροπλάνο έχασε ύψος απότομα με αποτέλεσμα το μυαλό να κινδυνεύει να σπάσει. Ένα φοβερό βουητό και μία πολύ άβολη κατάσταση. Ωστόσο στο αεροπλάνο την ασαφή ώρα της δύσης και πετώντας επάνω από την έρημο νοιώθεις την απεραντοσύνη και την ομορφιά της Γης. Ένα βαθύ κόκκινο χρώμα (μην ξεχνάτε πως στα μεγάλα ύψη, η δύση αργεί χρονικά) και η έρημος… και κάποια στιγμή τα φώτα της τεράστιας μεγαλούπολης… Το μυαλό ωστόσο ακόμα ταλαιπωρημένο.
Και μέσα στα φώτα του αναγνωρίσιμου Καΐρου μία μαύρη σκοτεινή λωρίδα. Μα τι είναι;
Και τότε συνειδητοποίησα πως αυτή η σκοτεινή λωρίδα ήταν ο Νείλος. Κι όμως δεν μου πέρασε στιγμή απ’ το μυαλό αυτό…
Ήταν η αόρατη πραγματικότητα…
Η δεύτερη νύχτα… (σε επόμενο)
