Πριν από πάρα πολλά χρόνια στη γειτονιά μου ένας 25χρονος (περίπου) έβαλε φωτιά στο σπίτι του (ήταν διώροφη μονοκατοικία αν θυμάμαι καλά). Ήλθε η πυροσβεστική, ευτυχώς κάπως έσωσε τα πράγματα, το σπίτι μισοκάηκε και τότε ρώτησαν τον δράστη γιατί το έκανε:
Κι αυτός πολύ φυσικά τους απάντησε:
“Δικό μου είναι ό,τι θέλω το κάνω!”
Ήταν όντως δικό του! Και βεβαίως με την προϋπόθεση πως δεν θα καιγόταν ολόκληρη η γειτονιά και θα πλήρωνε και το κόστος της (δημόσιας) κατάσβεσης είχε ένα δίκιο στο διαταραγμένο του μυαλό. Δικό του ήταν ό,τι ήθελε το έκανε!
Τα φλεγόμενα δάση της Αμαζονίας εάν θεωρήσουμε ότι ανήκουν στη Βραζιλία (όπως και ανήκουν διοικητικά) δικά της είναι και συνεπώς ό,τι θέλει τα κάνει. Άστα και να καίγονται. Εάν όμως θεωρήσουμε πως ανήκουν στην ανθρωπότητα τότε γιατί όχι και τα πετρέλαια των βδελυρών Σεΐχηδων; ΚΑΙ με τα πετρέλαια θερμαίνεται και κινείται και ζει ολόκληρος ο Κόσμος.
Κι αν το δούμε και λίγο με κάπως ευρύτερη έννοια και η φυλή των Τούτσι στην ομώνυμη γενοκτονία από τους Χούτου το 1994, οι οποίοι (Τούτσι) σφαγιάστηκαν μέσα σε 2-3 ημέρες με… ματσέτες (!) τι ήταν άραγε για την ανθρωπότητα; 500 χιλιάδες “άχρηστες” ψυχές (ούτε φωτοσύνθεση, όπως τα δάση του Αμαζονίου δεν μπορούσαν να κάνουν). Και αυτή, όπως και τόσες άλλες γενοκτονίες ήταν σε γνώση, όσων σήμερα κόπτονται για τα δάση του Αμαζονίου και την τύχη του πλανήτη και έχουν και τη δύναμη και εξουσία να επέμβουν (όχι οι απλοί πολίτες) και δεν έκαναν απολύτως τίποτα.
Κολοκύθια με τη ρίγανη αγαπητοί μου φίλες και φίλοι. Ο πλανήτης μας δεν κινδυνεύει από τις φωτιές ούτε από τους πάγους. Από την έλλειψη Ανθρωπιάς των ανθρώπων, οι οποίοι τον κατοικούν κινδυνεύει και την περίσσεια υποκρισία.
