Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Η Αβάστακτη Ελαφρότητα της Κανονικότητας

Υπάρχουν δύο σκέψεις:

Η πρώτη λέχθηκε από τον σπουδαίο σεναριογράφο Γουίλιαμ Γκόλντμαν, ο οποίος δήλωσε:
“Η ζωή είναι πόνος και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο θέλει να σας… πουλήσει κάτι”.

Η άλλη σκέψη, την οποία θα αναλύσω εκτενέστερα ανήκει στον Πήτερ Μπέρνσταϊν, ο οποίος δήλωσε πως “η αβεβαιότητα μας κάνει ελεύθερους”.

Προφανώς και οι δύο προηγούμενες σκέψεις είναι εξαιρετικά ενοχλητικές για τις πολιτικές ηγεσίες. Για την πρώτη η εξήγηση είναι προφανής. Το γνωρίζετε όλοι. Η δεύτερη όμως δεν είναι. Και κρύβει μία σπουδαία ιδέα, η οποία μπορεί εντελώς απλά να διατυπωθεί ως:

“δεν γνωρίζουμε το μέλλον”!

Και ενώ είναι επίσης τόσο προφανές αυτό, οι πολιτικοί και οικονομολόγοι με αξιοθαύμαστη “συνέπεια” προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Πώς; Μα στηριζόμενοι στα στατιστικά δεδομένα του παρελθόντος, τα οποία επιδιώκουν με κάθε τρόπο να εφαρμόσουν για την πρόβλεψη του μέλλοντος. Αυτό ακριβώς δημιουργεί μία “φυλακή” σκέψης και δράσης και με έναν φαινομενικά και δήθεν αξιόπιστο επιστημονικά τρόπο επιδιώκει να δημιουργήσει νέα δεσμά, παρόμοια του παρελθόντος. Και ως εκ τούτου μας μετατρέπει κρατούμενους ενός αναπόφευκτου μέλλοντος.

Η “κανονικότητα”, την οποίαν με τόσο πάθος ευαγγελίζονται είναι η επιστροφή στο παρελθόν· και μάλιστα –και συνήθως- με πολύ χειρότερες συνθήκες όσον αφορά το παρόν. Αλλά επειδή δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και του μη πόνου είναι ένα πολύ όμορφο προϊόν προς πώληση.

Αφού λοιπόν πειστείς πως η ζωή είναι… χαρά (ναι είναι χαρά αλλά μέσα σε περίβλημα πόνου) αγοράζεις το προϊόν της ασφάλειας, της βεβαιότητας, της… “κανονικότητας”, η οποία αποδεικνύεται από την επανάληψη ενός γνωστού παρελθόντος.

Και αντί το μέλλον με την εγγενή αβεβαιότητα του να προκαλεί ενθουσιασμό και αισθήματα εξωτικής περιπέτειας και εξερεύνησης, άρα ενδεχομένως και σπουδαίας βελτίωσης και προόδου, μετατρέπεται σε μία φυλακή, η οποία αντί ενός άλλου ονόματος φέρει την παραπλανητική επιγραφή: “κανονικότητα”.

Και εάν θα θέλαμε και έναν περισσότερο επιστημονικό ορισμό της επιγραφής θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε ως μία φυλακή ατελείωτης επανάληψης προηγούμενων στατιστικών προτύπων για τα οποία φυσικά δεν έχουμε κανέναν έλεγχο. Και επειδή τα στατιστικά είναι μόνο αριθμοί και διαγράμματα οι συγκρίσεις αναπόφευκτα είναι εσφαλμένες. Διότι τα νούμερα δεν εκφράζουν καθόλου συναισθήματα.

Μόνο με την εισαγωγή ενός νέου απρόβλεπτου παράγοντα μπορεί να τροποποιηθεί η ατέρμων πορεία προς την υποδούλωση της ελευθερίας και της σκέψης. Και η εχθρότητα προς το διαφορετικό και η αγάπη στην ομοιογένεια και όλες τις συναφείς πρακτικές εκδηλώσεις της (Ευρωπαϊκή Ένωση, κοινό νόμισμα, πλήρη ώσμωση μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και νοοτροπιών) έχουν ως στόχο ακριβώς όλα τα προηγούμενα. Κανονικότητα ίσον υποδούλωση.

http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=565587&srv=28

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)