Κι ενόσω η Ελλάς ασχολείται μετά μεγάλης προσοχής και τεραστίου ενδιαφέροντος με Πρίγκιπες, Καμήλες, Περιστέρες και κάθε είδους Ζώα, ξεπουλώντας και την τελευταία ικμάδα της θα ήθελα να θυμίσω πως σαν σήμερα στις 10 Μαΐου του 1956, κάποια προφανώς… “παλιόπαιδα” κρεμάστηκαν στην Κύπρο για μία λέξη, η οποία λέγεται “Ελευθερία” και έψαξα πολύ να ανακαλύψω το νόημά της. Το νέο-Ελληνικό λεξικό δυστυχώς ήταν γεμάτο μόνο με την λέξη “Φόβο”.
Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου (23 και 22 ετών αντίστοιχα) προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με τα σύγχρονα ιδανικά, διότι πέθαναν για τις αξίες τους, χωρίς να υποχωρήσουν ούτε χιλιοστό (τι ανόητα παιδιά) ενώ έγραφαν και σαχλά ποιήματα, όπως το παρακάτω:
”Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν
μόνο πως πρέπει να ζουν
Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν
Kαι πως την πατρίδα να τιμούν”.
Πριν από την αγχόνη μάλιστα είχαν το θράσος και δήλωναν:
“Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε”.
(του Καραολή και τα δύο)
Οι δε γονείς τους την ημέρα εκείνη –σαν σήμερα- δήλωναν πως εορτάζουν και δέχονταν συγχαρητήρια στα σπίτια τους, διότι τα παιδιά τους πέθαναν για την Πατρίδα τους!
Και επιτρέψατε μου, όχι πως υπάρχει σύγκριση, να δημοσιεύσω και μία ευχαριστήρια επιστολή των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ στον πατέρα μου καθώς και ένα ποίημα την “Διακήρυξη” του Τεύκρου Ανθία μαζί με την ιδιόχειρη του αφιέρωση στο βιβλίο “Τα Σφυρίγματα του Αλήτη”.
Η “Διακήρυξη” γράφτηκε από τον Τεύκρο Ανθία στο Νοσοκομείο μετά την μεταφορά του από το στρατόπεδο της Δεκέλιας, όπου έμεινε υπό κράτηση.
Σας παρουσιάζω επίσης και φωτογραφίες από το “Ξενοδοχείο”, όπου “φιλοξενήθηκαν” τα δύο παλιόπαιδα, τα οποία δεν εννοούσαν να κατανοήσουν την πραγματικότητα.
Δεν ήσαν ρ ε α λ ι σ τ έ ς !
Σας αφήνω τώρα να παρακολουθήσω τις υψηλές παρουσίες και εμφανίσεις.
