Χθες το βράδυ στην Δημόσια τηλεόραση προβλήθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την Ελένη Βλάχου…
Πέραν των όσων αναφέρθηκαν και από την ίδια, αλλά και από άλλους γνωστούς συνεργάτες της Δημοσιογράφους (με “Δ”) δύο πράγματα συγκράτησα ή μάλλον μου έκαναν περισσότερη εντύπωση:
1. Ενώ ήταν ήδη ιδιοκτήτρια της κορυφαίας τότε Καθημερινής ξεκίνησε την έκδοση της Μεσημβρινής. Τούτο διότι η Καθημερινή είχε ισχυρότατο επιτελείο Δημοσιογράφων, οι οποίοι απλούστατα δεν υπάκουαν τις εντολές της και είχε δυσχέρεια στο να ελέγχει την δική της εφημερίδα… Ωστόσο έπραξε αυτό το οποίο η ίδια επιθυμούσε και (όπως περιέγραψε) όλοι της έλεγαν πως ήταν τουλάχιστον “τρέλα” αυτή η κίνηση…
Το αποτέλεσμα; Τη στιγμή της διακοπής της έκδοσης και των δύο εφημερίδων λόγω Χούντας, η Μεσημβρινή έκλεισε με 70.000 φύλλα κυκλοφορία ενώ η Καθημερινή με 30.000 φύλλα, ταυτόχρονα ορίζοντας νέα δεδομένα στον όρο Δημοσιογραφία.
2. Το δεύτερο αφορά την ακατανόητη απόφαση να πουλήσει την ιστορική Καθημερινή (από τον πατέρα της) στον …Κοσκωτά. Αυτό είναι ένα από τα ανεξήγητα. Ίσως βέβαια λόγω των οικονομικών όρων, τα οποία ο ίδιος διέθετε αφειδώς και αυτή να ήταν μία πολύ επικερδής συναλλαγή. Ήταν όμως μία στρεβλή απόφαση (υπό το πρίσμα της ιστορικής συνέχειας)…
Δεν μπορώ να αξιολογήσω περισσότερα αλλά από τα δύο προηγούμενα σημεία, πολλά ερεθίσματα δημιουργούνται…
