Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα –ειλικρινά- αυτό ενός νέου ανθρώπου, εγκλωβισμένου σε ένα δωμάτιο, χωρίς μία, με απόλυτη διάθεση για δράση και ζωή και με μηδενικό οπτικό πεδίο εμπρός του. Το έχω βιώσει τρελά και σας πληροφορώ, ότι παρ’ όλο που έχω βιώσει και την απώλεια των γονιών μου χειρότερο από την ανεργία δεν ήταν…
Τότε τι ήθελα; Να μου έδειχνε κάποιος μία κατεύθυνση, μία διαδρομή να διοχετεύσω την ενέργειά μου. Αυτό θα ήθελα να προσπαθήσω να κάνω τώρα. Επειδή ωστόσο υπάρχει αμέσως και η “πονηρή” σκέψη “γιατί το κάνεις αυτό”, (λόγω της απίστευτης Ελλαδικής καχυποψίας) θα σας απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια:
Ναι πιστεύω πλήρως πως η συνολική βελτίωση είναι προς όφελος όλων αλλά ταυτόχρονα προσβλέπω σε μία υγιούς μορφής επιχειρηματική ανάπτυξη με αμοιβαία οφέλη. Εναπόκειται στην κρίση σας και προτού με χαρακτηρίσετε “στυγνό καπιταλιστικό γουρούνι” ή “απόστημα της αστικής τάξης” σκεφτείτε διπλά…
Επειδή επικρατεί μεγάλη απογοήτευση και παραφιλολογία και πολλές από τις απόψεις μου θεωρούνται θεωρητικές αμπελοφιλοσοφίες ενός “βολεμένου εξυπνάκια” –εάν το πιστεύετε αυτό μην συνεχίσετε παρακάτω, θα χάσετε τον χρόνο σας- θα προσπαθήσω να γίνω όχι απλά σαφής, αλλά και κάτι πολύ περισσότερο: ουσιαστικός…
Όταν ήμουν 24-25 ετών είχα την απόλυτη πεποίθηση ότι οι “μεγάλοι” (ηλικιακά εννοώ και πάντα να έχετε στο νου σας ότι την ηλικία την κρίνω με βάση το σφρίγος, τα όνειρα, την ορμή, ο χρόνος γνωρίζει μόνος του τι να κάνει) γνώριζαν τις λύσεις – απαντήσεις και τις κρατούσαν για τον εαυτό τους…
Τώρα λοιπόν έχοντας φθάσει τα 50 (στο μυαλό βέβαια μένω χωρίς το “0”) και με την πλούσια –πιστεύω- προσωπική μου εμπειρία δεν θα ήθελα να περάσω στην ίδια κατηγορία… Βέβαια μετά τα …50 ειλικρινά η οπτική γωνία της ζωής είναι διαφορετική… Αλλά όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ίδια… και δεν νομίζω ότι γνώριζαν ακριβώς τις απαντήσεις, (εκτός από όσους είχαν εντοπίσει πηγές άδηλου πλούτου –κατά βάση δηλαδή θέσεις στο δημόσιο με ομιχλώδεις συναλλαγές-), οι υπόλοιποι απλά μπορούν να κρίνουν έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους κάτω από δύσκολες συνθήκες και έχοντας βιώσει την ροή της… Συνεπώς και εγώ από την πλευρά μου δεν έχω καμία απάντηση, αλλά η εμπειρία μου με καθιστά προνομιούχο με κόστος βέβαια την νεότητά μου· διότι έπρεπε να φθάσω 50 για να τα καταλάβω αυτά.
Λίγα Προσωπικά μου…
Έχοντας διανύσει απίστευτα μεγάλο χρόνο ανεργίας και μετά από πολύ “δυνατές” σπουδές (θα το γράψω και ας με θεωρήσετε οτιδήποτε, αλλά κάθε χρόνο ήμουν πρώτος στο Πολυτεχνείο και μέσα στην πεντάδα πανελλαδικά) αντιμετώπισα την Ελληνική πραγματικότητα…
Προηγουμένως θεώρησα ωστόσο πως έπρεπε να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό… Αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Όντως κατάφερα (μάλλον άνετα) και έλαβα μία πολύ καλή υποτροφία από κορυφαίο Πανεπιστήμιο των Η.Π.Α. (δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία πως εκεί θα ήταν η αιχμή της τεχνολογίας).
Η πρώτη μου και (τελευταία) μου εντύπωση ήταν πως τα Ελληνικά Πανεπιστήμια ήταν σαφώς …ανώτερα από αυτά των Η.Π.Α. Προσέξτε! Στο τεχνολογικό τομέα δεν θα το έλεγα, αλλά στον χώρο του Πολιτικού Μηχανικού -και ενδεχομένως και σε πολλούς άλλους τομείς- ΔΕΝ ήταν. Το ωραίο είναι πως αυτό ίσχυε σε πάρα πολλά πράγματα… Λόγου χάριν η εγγραφή μου στο Πανεπιστήμιο Πατρών διήρκησε περίπου 2 ώρες χωρίς υπολογιστές κλπ, ενώ η εγγραφή μου σε ιδιαίτερα διακεκριμένο τεχνολογικό Ινστιτούτο στις Η.Π.Α. διήρκησε …μία εβδομάδα και με έναν Η/Υ σε κάθε γραφείο τους… Ήταν απίστευτο πως χρησιμοποιούσαν το 2% της ισχύος τους (και πάλι όμως λόγω μεγεθών ήταν υπερδύναμις)…
Το να είσαι κάτοχος μίας Ferrari ή μίας πέννας Mont Blanc ή ενός πιάνου Steinway δεν σε καθιστά αυτόματα, ούτε τον καλύτερο οδηγό, ούτε τον καλύτερο συγγραφέα, ούτε τον καλύτερο πιανίστα… (Το ίδιο ισχύει και για τα χρήματα παρεμπιπτόντως)…
Αυτό μου έδωσε αμέσως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, το οποίο δεν άργησα να εκμεταλλευθώ. Ένοιωσα σε θέση υπεροχής και πλέον είχα μία άλλη προσέγγιση στα πράγματα γύρω μου… Όλα αυτά έχουν πολύ ενδιαφέρον και θα τα καταγράψω στο μέλλον, αλλά πλέον σημασία είχε πως ένοιωθα πανίσχυρος. Τότε ούτε έβλεπα τις υποτροφίες για διδακτορικά και λαμπρή καριέρα στον Ακαδημαϊκό τομέα στην Αμερική (όπου όλοι μου έλεγαν πως μου ταιριάζει) και αποφάσισα να επιστρέψω στο …Ελντοράντο (μη γελάτε) και στην δράση!
Πρώτη μου υποχρέωση ο Ελληνικός στρατός. Λόγω της αρχαιοελληνικής παιδείας μου ήταν αυτονόητο για εμένα να εκπληρώσω τις προσταγές της Πολιτείας… Με ενοχλούσε εν τω μεταξύ αφάνταστα στις Η.Π.Α. το γεγονός πως πολλά άτομα μεγάλης οικονομικής επιφανείας από την Ελλάδα κατηγορούσαν αγρίως την Ελλάδα χωρίς να θέλουν να υπηρετήσουν τον Ε.Σ. Αυτό για μένα ήταν (και είναι) απολύτως κατάπτυστο. Πήγαινε, υπηρέτησε τα 2 χρόνια (τότε) της θητείας σου (καλώς – κακώς) και μετά πες ότι θέλεις… για την Ελλάδα.
Η πρώτη μου επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα λοιπόν. όπου με όνειρα και ιδέες ξεκίνησα ήταν ο …Ελληνικός Στρατός ερχόμενος μάλιστα από τις Η.Π.Α. και με υψηλό ηθικό λόγω της αίσθησης υπεροχής μου έναντι των Αμερικάνων (ισχύει σαφώς και τώρα και πολύ περισσότερο). Εκεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο κατέρρευσε η ιδεατή εικόνα μου διότι στον Ε.Σ. γινόταν ένα όργιο ρουσφετο-ευνοιο-γλοιοδο κρατείας… (από ένα όμως μάλλον μικρό ποσοστό). Οι υπόλοιπο ακολουθούσαν την φυσιολογική πορεία… Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν μια απογοήτευση σε αρκετά ζητήματα, διότι τελικά υπηρετούσε η μαμά και ο μπαμπάς (μάλλον ο ισχυρός μπαμπάς, θείος κλπ) παρά ο στρατιώτης…
Ωστόσο στο συνολικό επίπεδο κατάλαβα πως δεν υπήρχε και μεγάλη διαφορά σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα, ενώ ο κόπος και το κόστος της ευνοιοκρατίας ήταν περισσότερα από τα οφέλη… Μπορώ μάλιστα να ισχυρισθώ ότι σε πολλές περιπτώσεις εάν κάποιος αποφάσιζε να προσαρμοσθεί αμέσως δεν θα χρειαζόταν καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Αλλά ας κρίνει ο καθ’ ένας επ’ αυτού…
Αυτή η εμπειρία μου, με προετοίμασε σε έναν μεγάλο βαθμό για την συνέχεια στην ελεύθερη ζουγκλώδη αγορά!
Στο επόμενο Β μέρος θα συνεχίσω με τον τρόπο εφαρμογής –πιστεύω πως θα κατανοήσετε πάρα πολύ καλά το λειτουργικό κομμάτι- ενώ στο Γ μέρος θα σας παρουσιάσω πραγματικούς τρόπους δράσης, τους οποίους κρίνω (με την δική μου πάντα οπτική γωνία) ότι ένας νέος άνθρωπος μπορεί να υλοποιήσει είτε με κάποια βοήθεια είτε μόνος του και χωρίς το (δήθεν) απαιτούμενο κεφάλαιο… Είναι αυτονόητο πως διαθέτω την υποδομή του γραφείου μου και την προσωπική μου επιχειρηματική οργάνωση εάν κάποιος νομίζει πως μπορεί να κινηθεί σε αυτό το ελεύθερο και δημιουργικό στυλ…
Αγαπητοί μου φίλοι, εάν έμαθα κάτι από την ζωή είναι πως τα διαμάντια δεν τα βρίσκεις στην επιφάνεια αλλά καλά κρυμμένα στα βάθη της Γης –και ακατέργαστα-… και επί πλέον δεν έχω καμία διάθεση να μην συνεχίσω την συναρπαστική αναζήτηση νέων δραστηριοτήτων μαζί με νέους και αισιόδοξους ανθρώπους.
Προφανώς είμαι στη διάθεση οποιουδήποτε θελήσει να επικοινωνήσει μαζί μου…
