Self-sabotage
Προχθές το βράδυ παρακολούθησα την θαυμάσια ταινία:
“Being There (1979)” και με τον Ελληνικό τίτλο:
“Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς”
Την ταινία την είχα δει πριν από πάρα πολλά χρόνια και μου είχε από τότε κάνει τεράστια εντύπωση και μάλιστα πολλές σκηνές της ήταν τόσο βαθιά εντυπωμένες στο μυαλό μου, ώστε σχεδόν θυμόμουν την επόμενη στιγμή.
Η ταινία είναι… υποχρεωτική για όσους ειδικά ενδιαφέρονται για την πολιτική, αλλά υποχρεωτική και για όσους… δεν ενδιαφέρονται! Κυρίως τώρα πριν από τις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α.
Βαθειά ανθρώπινη με έναν Πήτερ Σέλλερς κορυφαίο αλλά και με ένα χαμένο Oscar καλύτερης ηθοποιίας (πρώτου ανδρικού ρόλου).
Δεν έχω σκοπό να την αναλύσω, αυτό θα το πράξω εν ευθέτω χρόνο. Ήθελα να εστιάσω κάπου αλλού. Ενώ η πλοκή της ταινίας δημιουργεί μία μυστηριακή ατμόσφαιρα μαζί με ένα εξαίρετο λεπτό χιούμορ και το τέλος της κινείται στα όρια του μεταφυσικού, πλήρως αποδεκτό όμως για τον θεατή, ξαφνικά μία δυσάρεστη και απρόσμενη έκπληξη:
Ο παραγωγός ή ο σκηνοθέτης επέλεξαν, μαζί με τα credits της ταινίας, (το τελευταίο τμήμα με τα ονόματα των συντελεστών), να δείξουν ταυτόχρονα κάποια από τα outtakes της ταινίας. Τα outtakes είναι τμήματα, τα οποία κινηματογραφήθηκαν, αλλά είτε λόγω λαθών είτε λόγω μη ταιριάσματος “κόπηκαν” στην διαδικασία της επεξεργασίας (montage).
Τα συγκεκριμένα πλάνα κυριολεκτικά γελοιοποιούν την ταινία και τον πρωταγωνιστή της· και καταστρέφουν ολόκληρη , την πολύ όμορη αίσθηση της. Ο Πήτερ Σέλλερς πίστευε πως εξ’ αιτίας αυτών έχασε το πολυπόθητο Oscar και μάλλον είχε δίκιο.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα κινηματογραφικής αυτο-υπονόμευσης (self-sabotage).
Αλλά ποια είναι η προσωπική αυτο-υπονόμευση (self-sabotage) και ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο (μετά το ερέθισμα από την ταινία);
Απαντώ συνοπτικά και εδώ κρύβεται και όλη η ουσία της ανάρτησης:
Όλοι μας έχουμε την τάση να τείνουμε προς την αυτο-υπονόμευση ή αλλιώς αποτυχία όταν αυτή μας φαίνεται σαν μία απέραντη ανακούφιση από τον πόνο του να παραμείνουμε στο παιγνίδι. Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το επιτρέπουμε. Η αυτο-υπονόμευση είναι μία διαφορετική μορφή δουλείας. Και η ακραία της μορφή (εντελώς) είναι η αυτοκτονία.
Forget it! Ξεχάστε το! Keep Going! Συνεχίστε!