Σήμερα το πρωί διάβασα σε μία ανάρτηση φίλης πως κάποιος πολύ καλός γνωστός της θα σταματήσει να γράφει για πολιτικά ζητήματα. Αποφάσισε πως δεν έχει πλέον νόημα μέσα σε αυτό το κλίμα της συνολικής υποβάθμισης να γράφει… Δεν έχει άδικο αλλά προσωπικά στενοχωρήθηκα. Διότι άλλος ένας ακόμα συνάνθρωπος μας απογοητεύτηκε.
Και εγώ γνωρίζω πολύ καλά πως Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ απογοήτευση είναι κέρδος για κάποιον άλλον. Και ο “άλλος” στην προκειμένη περίπτωση είναι η πολιτική με αυτόν ακριβώς τον στόχο. Και εσύ ο ικανός και ο άξιος αλλά και ευαίσθητος καταρρακώνεσαι και υποχωρείς… και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Δεν κατηγορώ αντιθέτως εμψυχώνω.
Αργά το μεσημέρι αποφάσισα να περπατήσω σε κάποιες φτωχογειτονιές της Πάτρας να σκεφτώ. Γιατί επέλεξα εκεί δεν το γνωρίζω. Και γνωρίζετε τι μου συνέβη; Επειδή κρατούσα την κάμερα στα χέρια μου και φωτογράφιζα δέχθηκα σκληρή φραστική επίθεση και απαγόρευση να φωτογραφίσω… σπίτια!
Ποτέ δεν μετάνιωσα για τις μαύρες ζώνες στις πολεμικές τέχνες! Πιο ασφαλής θα ένοιωθα κρατώντας μία δέσμη με χαρτονομίσματα παρά με την κάμερα. Διότι όπως πάντα ένας φακός είναι ένα άκρως επικίνδυνο όπλο. Κι όπως κάθε όπλο μπορεί να χρησιμοποιηθεί άλλοτε για να διαπομπεύσει και να καταστρέψει και άλλοτε να αποτρέψει και να προστατέψει.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ήθελαν να φωτογραφίσω τα σπίτια τους και την κακομοιριά τους, διότι είχαν επίγνωση της ΑΣΧΗΜΙΑΣ τους και με είδαν σαν εχθρό τους. Και θεώρησαν πως ήμουν εκεί για να τους διαπομπεύσω (δεν χρησιμοποίησαν τόσο… ντελικάτες λέξεις, αλλά ήταν σαφείς)!
Είχαν κλειστά τα παράθυρα!
Προσοχή! Δεν αναφέρομαι στην ασχήμια της φτώχειας, αλλά στην ασχήμια της μιζέριας τους, η οποία είναι άσχετη με την ανέχεια.
Μόλις σας περιέγραψα με έναν άλλο τρόπο τι σημαίνει η λέξη “απογοήτευση”.
Και εάν εκείνοι είχαν επίγνωση της ασχήμιας τους και το ότι την ανέχονταν, εσείς όμως; Θα κλείσετε τα παράθυρα όταν από μέσα σας μπορείτε να φωτίστε το έξω;
Αναλογιστείτε για μια στιγμή πως είστε πολιτικοί κρατούμενοι στην Μακρόνησο ή την Γυάρο. Τι ελέγχετε εκεί; Τίποτα. Μία χούντα σας έχει φυλακίσει λόγω των δημοκρατικών σας πεποιθήσεων και καθίκια κάθε ημέρα σας εξευτελίζουν. Εντελώς ανίσχυροι εμπρός στην ωμή βία και δύναμη και κατεστραμμένοι συνολικά. Τι μπορείτε να κάνετε;
Για σκεφτείτε. Τι θα κάνατε; Μόνο υπομονή και αντοχή… και αναμονή χωρίς να ενδίδετε. Διότι αυτό ήταν το νόημα. Άλλωστε θα σας έστελναν στα θυμαράκια. Αλλά είναι δειλοί.
Και όμως τώρα είστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Μπορεί άνεργοι, μπορεί χωρίς μία, μπορεί καταχρεωμένοι, μπορεί, μπορεί, μπορεί, αλλά όχι κρατούμενοι. Δεν γνωρίζετε γιατί υποφέρετε αλλά τι σημασία έχει; Μόλις απογοητευτείτε τελειώσατε.
Η ζωή ρέει και τα δεδομένα της αλλάζουν. Η μη απογοήτευση και η σθεναρή αντίσταση δεν είναι μία ανόητη πράξη ενός ξεροκέφαλου. Αντιθέτως είναι αυτή η δύναμη, η οποία μεταβάλλει τα προηγούμενα δεδομένα. Και αυτή είναι η αποστολή σας τη συγκεκριμένη στιγμή. Και κανείς δεν γνωρίζει πως ένα άρθρο σαν αυτό μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις. Με το να μην γραφτεί όμως γνωρίζετε εντελώς σίγουρα τι θα συμβεί: ΤΙΠΟΤΑ.
Ανοίξτε τα Παράθυρα!
