Σημ. Όπως πάντα το άρθρο εκφράζει τις προσωπικές μου απόψεις. Άρα είναι υποκειμενικό. Ωστόσο επίσης όπως πάντα, γράφω ό,τι πιστεύω εγώ πως συμβαίνει με απόλυτη ειλικρίνεια είτε αυτό με εκφράζει είτε όχι. Λάθος μπορεί να κάνω, ποτέ όμως δεν γράφω κάτι, το οποίο δεν πιστεύω.
—
Ερώτηση: Ποια η σημασία της συμφωνίας της 1ης Μαΐου;
Απάντηση: Πρακτικά καμία.
—
Ερώτηση: Αποτελεί πράγματι “συμφωνία”;
Απάντηση: Όχι! Την ονομάζουμε συμφωνία διότι δεν γνωρίζουμε την σωστή λέξη. Συμφωνία μετά από 15 μήνες (έπρεπε να έχει κλείσει ήδη από τον Φεβρουάριο του 2016) είναι χωρίς νόημα.
—
Ερ.: Τι είναι τότε;
Απ.: Είναι μία αναγκαστική εξέλιξη, την οποία δεν επιθυμούσε ο αρχηγός της Ελληνικής κυβέρνησης, αλλά έπρεπε να το πράξει. Δεν είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη, όπως σχεδίαζε, αλλά έπρεπε να σταθμίσει το όφελος προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και πλέον οι επιλογές του ήταν περιορισμένες.
—
Ερ.: Δηλαδή δεν έπρεπε να συμβεί;
Απ.: Πάντα στις διαπραγματεύσεις εξετάζεις τις εκδοχές: εάν είναι καλύτερη μία κακή συμφωνία από μία μη συμφωνία. Στην προκειμένη περίπτωση παρ’ όλο που πρόκειται για μία πολύ κακή συμφωνία κατά τη γνώμη μου έπρεπε να γίνει.
—
Ερ.: Γιατί;
Απ.: Όλη αυτή η κατάσταση αποτελεί μία αποτυχία της κοινωνίας. Επίσης μία αποτυχία των πολιτικών, οι οποίοι όμως προέρχονται από την ίδια. Δεν είναι νέο φαινόμενο και οι ρίζες της είναι πολύ βαθιές. Οι μεταρρυθμίσεις δεν ήταν προς την κακή κατεύθυνση. Τώρα βεβαίως δεν πρόκειται περί μεταρρυθμίσεων. Δεν άντεχε όμως άλλο η κοινωνία μία περίοδο του τίποτα.
—
Ερ.: Είναι καλή τελικά η συμφωνία ή όπως αλλιώς θέλετε να την ονομάσετε ή όχι;
Απ.: Η συμφωνία ήταν αυτήν την στιγμή απόλυτα αναγκαία. Και επαναλαμβάνω πως ισχύει στην συγκεκριμένη περίπτωση, καλύτερα μία πολύ κακή συμφωνία παρά τίποτα (τονίζω, για την συγκεκριμένη περίπτωση).
—
Ερ.: Γιατί, ερωτώ και πάλι;
Απ.: Διότι εκλαμβάνεται από τον επιχειρηματικό κόσμο και την ελεύθερη οικονομία ως ένα τελικό σημείο καθόδου και ανασυγκρότησης. Οι δυνάμεις της αγοράς είναι πάντα παρούσες και μόλις αισθανθούν μία σχετική ασφάλεια είναι έτοιμες να ξεχυθούν, τουλάχιστον αυτός είναι καλώς ή κακώς ο τρόπος σκέψης του Έλληνα επιχειρηματία. Άρα υπό αυτό το πρίσμα αποτελεί σημείο επανεκκίνησης και ανάπτυξης και με αυτό τον τρόπο πρέπει να ειδωθεί ασχέτως εάν αποτελεί μνημείο δολιότητας.
Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι και γενικά όσοι δεν μπορούν αντικειμενικά να συμμετέχουν σε αυτό το γίγνεσθαι και είναι σίγουρα χαμένοι εκ των συνθηκών. Μακροπρόθεσμα (και όχι τόσο πολύ όμως) θα είναι κερδισμένοι, (εάν εξελιχθούν κάπως καλά τα πράγματα), διότι ο συνολικός πλούτος θα έχει θετική επίπτωση και σε αυτούς. Άρα εναπόκειται πλέον στις δυνάμεις των επιχειρηματιών η αξιοποίησή της ή όχι.
—
Ερ.: Συνεπώς τελικά μας λέτε πως η εξέλιξη είναι καλή.
Απ.: Τόνισα πως έστω και με τους χειρότερους όρους η συμφωνία ήταν αναγκαία. Το πρόβλημα είναι πως δεν είναι η… χειρότερη δυνατή (!) κάτι, το οποίο διακαώς επιθυμούσε η Ελληνική κυβέρνηση. Και από σήμερα θα αρχίσει να απεργάζεται τρόπους διάλυσης της και μη εφαρμογής της. Διότι εάν ακόμα και αυτή τελικά εφαρμοσθεί, η Ελλάδα θα αρχίσει να πλουτίζει και πάλι (δεν είναι τόσο αφελής ο επιχειρηματικός κόσμος) και πλέον η ύπαρξη της θα κλονίζεται. Διότι όταν υπεισέρχεται ο πλούτος και κάποιος ευημερεί ποτέ δεν επιθυμεί ελεγχόμενη οικονομία και την αντίστοιχη κυβέρνηση.
—
Ερ.: Εσείς τι προβλέπετε;
Απ.: Εκτιμώ πως δεν θα εφαρμοστεί, ποτέ ούτε θα κλείσει η αξιολόγηση και κατά τον Ιούλιο ενδεχομένως θα έχουμε σπάσιμο της συμφωνίας. Με θλίψη μεγάλη το γράφω αυτό και εύχομαι 1000% να είμαι λάθος.
—
Ερ.: Υπάρχει άλλη εκδοχή;
Απ.: Ναι! Η Ελληνική κοινωνία μετατρέπεται σε μία κοινωνία του 3% με υπερβολικό πλούτο, του 17% πολύ υψηλού εισοδήματος ανώτερης αστικής τάξης και του 80% όλων των υπολοίπων. Το 20% χαίρεται προφανώς με την εξέλιξη αυτή, ενώ το 80% αφού έχει φτωχοποιηθεί και εξαθλιωθεί πλήρως από την ίδια την κυβέρνηση μετά θα την… επιλέγει προκειμένου να… εναντιωθεί σε αυτό το 20% της άρχουσας τάξης της πλουτοκρατίας! Σε αυτή την περίπτωση, ναι η συμφωνία θα είναι καλή και εφαρμόσιμη (για την κυβέρνηση). Εάν χρειάζεστε τεκμηρίωση, ανατρέξτε στην ιστορία του 20ου αιώνα και την άνοδο των φασιστικών κυβερνήσεων και δη της Ιταλίας.
Επίμετρο
—
Ερ.: Είναι κακός ο πλούτος;
Απ.: Σαφώς και όχι! Το ζήτημα της κατανομής του είναι μάλλον άλυτο. Η απόρριψη του κομμουνισμού ως πολιτικού και οικονομικού συστήματος για να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα δεν συνεπάγεται και την αποδοχή του τσαρικού καθεστώτος και της αθλιότητας των ανθρώπων. Ελλείψει καλύτερων λύσεων ας προτιμήσουμε μία ισορροπημένη εκδοχή. Η Ελλάδα ανήκε σε αυτή την κατηγορία με όλα τα εγγενή μειονεκτήματα. Τώρα όμως όχι. Βαδίζει στην τριτοκοσμική τροχιά.
—
Ερ.: Μα δεν είναι αυτή η κυβέρνηση, η οποία έφερε τη χώρα σε αυτό το σημείο. Τι έπρεπε να πράξει;
Απ.: Σαφώς και ισχύει. Αλλά ο αρχηγός της κυβέρνησης δεν προέρχεται από τον Άρη! “Παιδί” της Ελληνικής κοινωνίας δεκαετιών είναι. Το ότι ευθύνονται οι “γονείς” για την ποιότητα ενός παιδιού είναι αληθές, αλλά δεν αποτελεί δικαιολογία για το ίδιο το παιδί όταν αυτό ενηλικιώνεται. Μετά τα 18 κάθε ένας έχει την δική του αυτονομία και ευθύνη των πράξεών του.
—
Ερ.: Εάν δεν το έκανε αυτή η κυβέρνηση θα το έκανε κάποια άλλη.
Απ.: Αυτό είναι το ακραίο επιχείρημα της ανηθικότητας. Είναι ακριβώς το ίδιο με το:
“Βιάζω ένα ανάπηρο παιδί, διότι εάν δεν το κάνω εγώ θα το κάνει κάποιος άλλος”.
Πρόκειται περί κατάπτυστου επιχειρήματος, το οποίο καταρρίπτει και καταστρέφει έναν σπουδαίο ηθικό πυλώνα μίας κοινωνίας.
ΔΕΝ κάνεις κάτι, για το οποίο εσύ ο ίδιος δεν συναινείς και το θεωρείς άκρως αντίθετο με την ηθική σου. Και με αυτό τον τρόπο ενθαρρύνεις τους υπόλοιπους να πράξουν ανάλογα. Καμία δικαιολογία εδώ.
—
Ερ.: Ποιος διαπραγματεύεται (τρόπος του λέγειν δηλαδή);
Απ.: Μόνο ο αρχηγός της κυβέρνησης. Οι υπόλοιποι είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι δεν αποτελούν παρά πιόνια στο παιγνίδι. Νομίζουν ότι παίζουν κάποιο ρόλο ή βολεύονται, διότι ποτέ δεν επρόκειτο να δουν ούτε και με κιάλι υπουργικό θώκο. Ένας λαμβάνει αποφάσεις, ένας πράττει. Και εξυπηρετούν και ως αποδιοπομπαίοι τράγοι εάν χρειασθεί.
—
Ερ.: Τι γνώμη έχετε σχετικά με την πώληση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας;
Απ.: Είμαι απολύτως αντίθετος και θεωρώ προδοτικές αυτές τις αποφάσεις. Είχα ήδη γράψει όταν ο προηγούμενος πρωθυπουργός πήγε στην Κίνα το πόσο γελοίο είναι να επαίρεται κάποιος για την πώληση των περιουσιακών του στοιχείων και να τα θεωρεί επιτυχίες. Η διοίκηση είναι διαφορετικό ζήτημα, όπως και οι προπονητές στις ομάδες. Προσέλαβε τον καλύτερο ξένο, αλλά μην ξεπουλάς την ομάδα σου. Καμία δικαιολογία για καμία κυβέρνηση για πώληση δημοσίων αγαθών (αεροδρομίων, λιμανιών, ενέργειας, οτιδήποτε). Δυστυχώς όμως οι νοοτροπίες οδήγησαν να φαίνεται εύλογη μία απόφαση αυτού του τύπου. Αποικίες 21ου αιώνα δεν θα αποδεχθούμε οι ελεύθεροι πολίτες!
—
Ερ.: Είναι καλύτερες οι δυνάμεις του εξωτερικού;
Απ. Αυτό είναι επίσης ένα άθλιο ερώτημα και εκ του πονηρού. Φανταστείτε να σκέφτονταν αντίστοιχα οι Αθηναίοι του Μιλτιάδη για τους Πέρσες ή οι Έλληνες αντιστασιακοί κατά τον Β΄ΠΠ. Τσακίζεις τους επίδοξους κατακτητές αλλά τα εσωτερικά θέματα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Το ΔΝΤ, οι άλλες χώρες κι όποιος άλλος μπορεί να σκέπτονται το χειρότερο για εσένα. ΕΣΥ τι κάνεις;
—
Bonus (δώρο) ερ.: Είναι η Ελλάδα θύμα συνωμοσιών και άλλων παραγόντων;
Απ.: Όχι! Η ψυχοσύνθεση του Έλληνα και η νοοτροπία του δεν του επιτρέπουν να αντιληφθεί τις τεράστιες δυνάμεις, τις οποίες διαθέτει ο άνθρωπος. Πάντα κάποιος άλλος υπάρχει πίσω είτε για καλό είτε για κακό. Ποτέ ο ίδιος. Όπως το γατάκι απενεργοποιείται μόλις το πιάσει κάποιος (και η μαμά του) από τον λαιμό, κάπως ανάλογα αντιλαμβάνεται την εξουσία και τις δυνάμεις της και αδρανοποιείται.
Συμπέρασμα:
Επιχειρήματα ευθύνης τρίτων ποτέ δεν θα δεχθώ. Απλά θα πολεμήσω. Αυτός είναι ο φυσικός τρόπος αντίδρασης ενός ελεύθερου Έλληνα ενάντια στην δουλεία. Τίποτα λιγότερο.
