Ίσως ΔΕΝ είναι έτσι όπως νομίζετε
Αντι- Λουίτζι Πιραντέλλο
Υπάρχει ένα ωραίο και μάλλον αληθινό ανέκδοτο της εποχής του 1830 στην Ελλάδα (πηγή: Ανθολογία Ιστορικών Ανεκδότων Ε. Μιλλεούνη, εκδόσεων Γρηγόρη, 1969).
Αντιγράφω επακριβώς:
“Το πρώτο πιάνο, που έκαμε την εμφάνισή του στην Ελλάδα, ήταν εκείνο που είχε φέρει από το Παρίσι στο Ναύπλιο η νύφη του Καρατζά στα 1833. Το γεγονός θεωρήθηκε κοσμοϊστορικό.
Ανάμεσα στους τόσους επισκέπτες, που πήγαν να το δουν, ήταν και κάποιος πατέρας με την κόρη του.
-Θέλω κι εγώ, πατέρα, ένα τέτοιο είπε το κορίτσι.
-Είναι πολύ ακριβό παιδί μου! Δεν μπορώ να στο πάρω.
-Δεν ξέρω, εγώ το θέλω! (Δικό μου σχόλιο: μπράβο στο… παλιόπαιδο)!
-Έ, τότε, της λέει στο αυτί ο πατέρας, περίμενε να γίνω επανάσταση, να κάμουμε πλιάτσικο και να τους το αρπάξουμε.”
Τι λέτε λοιπόν ότι θα ψήφιζε ο πατέρας του κοριτσιού εάν είχε να επιλέξει με τα σημερινά δεδομένα;
Τη συμμορία απατεώνων, η οποία σκίζει μνημόνια και βυθίζει ηθελημένα (προσοχή εδώ) τον λαό στην τριτοκοσμική φτώχεια ξεπουλώντας τον πλούτο της χώρας;
Τους καλογιαλισμένους ατσάκιτους αστούς και μεγαλοκεφαλαιούχους με τα περίτεχνα κόλπα και τις περισπούδαστες αναλύσεις;
Τους κομμουνιστές, οι οποίοι θα… δημεύσουν το πιάνο για τα μέλη του κόμματος μόνο και οι υπόλοιποι θα δουλεύουν σκλάβοι για το πιάνο;
Τα διάφορα άλλα γελοία έως γραφικά σχήματα, τα οποία εκτοξεύουν μπαρουφολογίες ανάλογου επιπέδου;
Η αυτούς, οι οποίοι υπόσχονται μέσω της βίας σαρωτικές ανατροπές; Και γράφω μέσω της βίας διότι πλέον ο εγκλωβισμός είναι αφόρητος από κάθε άποψη και μόνον με τη χρήση αυτών των μεθόδων μπορεί να ανατραπεί η καθεστηκυία κατάσταση (τουλάχιστον αυτό νομίζουν).
Όντας μέσα στην αγορά και τον απλό κόσμο προσωπικά διακρίνω όχι ακριβώς στροφή στην ακροδεξιά αλλά σφοδρότατη επιθυμία στον απεγκλωβισμό. Και συνεχώς συναντώ ανθρώπους, οι οποίοι επιθυμούν πλέον έναν πόλεμο ή μία πολύ μεγάλη αναταραχή για να αρπάξουν το… πιάνο για την απαιτητική (και μπράβο της και πάλι) κόρη τους.
Παιδιά ο κόσμος γέμισε θηρία στα κλουβιά και δεν το αντιλαμβάνεστε.
Ποιος λοιπόν τους υπόσχεται αυτήν την ανατροπή έστω και μέσω της βίας;
Το πιάνο το θέλει η κόρη σου. Τελεία και παύλα! Και θέλεις και εσύ να της το αγοράσεις αλλά δεν μπορείς. Και βλέπεις πως ποτέ δεν θα μπορέσεις.
Τι θα κάνεις τότε;
Θα επιλέξεις την αναταραχή, με όποιο σχήμα αυτή και εάν εκφράζεται.
Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη (διότι παντού τα ίδια σκ@τ@ είναι) μόνο οι ακροδεξιοί (και αναφέρομαι στις ευφυείς κεφαλές) το έχουν αντιληφθεί αυτό.
Προσθέτουν και ολίγον έως πολύ “αντισημητισμό”, “ρατσισμό”, “φθόνο”, “ξενοφοβία”, “ομοφοβία” συν όλα τα ποταπά συναισθήματα και έτοιμη η σούπα!
Και οι άλλοι ας ασχολούνται με τα επιτόκια των ομολόγων, τις αναδιαρθρώσεις χρεών, την προληπτική πιστοληπτική γραμμή και την ανάπτυξη του 3,50%!
Να πάνε να γ@μηθούν όλα αυτά. Εσύ θέλεις το πιάνο για την αγαπημένη σου κόρη και ΔΕΝ μπορείς να το έχεις, λόγω των προηγουμένων.
Είναι ηθικό λοιπόν αυτό;
Όχι βέβαια αλλά είναι μία λύση ή τουλάχιστον και πάλι νομίζεις πως είναι. Αυτοί σου λένε πως θα πάρεις το πιάνο για την κόρη σου, ενώ οι υπόλοιποι πως σημασία έχει το δημοσιονομικό έλλειμμα κλπ αηδίες, όπως πριν αλλά το πιάνο εσύ ΔΕΝ θα το πάρεις.
Ο κόσμος είναι ακραία εγκλωβισμένος και σε φοβερά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα κι ας μην μιλάει, διότι είναι και φοβισμένος.
Βρες τον τρόπο να του παρέχεις το πιάνο για την κόρη του και θα δεις σε τι ποσοστά θα κατρακυλήσει η ακροδεξιά.
Άλλωστε κάνε αναλύσεις και ψυχογραφήματα και άλλες σαχλαμάρες.
Βρες τρόπο να δώσεις το πιάνο στην κόρη του πατέρα!
Δώσε το πιάνο!
