Αυτές τις ημέρες είδαμε δύο, κατά τη γνώμη μου, ακατανόητες συμφωνίες. Η μία αφορά την ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου, ενώ η άλλη τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Προσωπικά εκτιμώ πως και οι δύο είναι μεγάλα διπλωματικά σφάλματα.
Εξηγούμαι:
Η πρώτη (Ελλάδος-Αιγύπτου) προέκυψε ως αντίβαρο της επίσης εσφαλμένης συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης και όχι ως μία περισσότερο επεξεργασμένη διπλωματική κίνηση. Είναι της φτηνής λογικής: “έκανες εσύ αυτό, κάνω τώρα αυτό εγώ”. Και αυτή η λάθος συμφωνία έφερε το Oruc Reis στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου. Διότι το επιχείρημα της Τουρκίας είναι απλό:
“Οι Τουρκικές ακτές διατρέχουν σε τεράστιο μήκος την Ανατολική Μεσόγειο. Δεν μπορεί δύο-τρία μικροσκοπικά νησάκια (εννοούν το Καστελόριζο) να ακυρώνουν αυτό το δεδομένο”. Είναι περίπου ως οι Ηνωμένες Πολιτείες να ορίζουν ΑΟΖ τους ολόκληρο τον Ειρηνικό Ωκεανό επειδή κατέχουν το σύμπλεγμα των νήσων της Χαβάης και έχουν βάση στην Οκινάουα. Δύσκολα λοιπόν θα πείσει η Ελλάδα στο Δικαστήριο της Χάγης, εάν τυχόν η υπόθεση παραπεμφθεί εκεί. Και δύσκολα πείθει τη λογική άλλων κρατών.
Σημειώνω εδώ, πως ΔΕΝ γνωρίζω ακριβώς τους νομικούς όρους περί υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ και πώς ακριβώς ορίζονται. Πρέπει να μελετήσω προηγουμένως τι ισχύει από τις πηγές και όχι από κάθε είδους δημοσιεύματα και αυτά σε συνδυασμό με ειδικούς διπλωμάτες ή νομικούς. Στο παρελθόν, όταν αναλάμβανα μία πραγματογνωμοσύνη έπραττα με τον ίδιο τρόπο και με τον ίδιο τρόπο επίσης θα πράξουν και οι ειλικρινείς διπλωμάτες. Συνεπώς κρατώ τις επιφυλάξεις μου, αλλά η αξιολόγηση των επιπτώσεων των συμφωνιών είναι άλλο θέμα.
Στο διεθνές περιβάλλον δεν αρκούν οι φωνασκίες τύπου “-δικό μου είναι -όχι δικό μου” αλλά χρειάζονται ουσιαστικά επιχειρήματα. Εκτός εάν είσαι τόσο ισχυρός και επιβάλλεις τη θέλησή σου ανεξαρτήτως δικαίου ή μη.
Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, στη συμφωνία της με τη Λιβύη υπέπεσε σε δύο πολύ μεγάλα ατοπήματα. Το πρώτο είναι πως κατέδειξε μία αδυναμία, διότι εάν όντως την ενοχλούν τόσο πολύ τα νησάκια (Καστελόριζο) ας τα… καταλάμβανε και ιδού λύθηκε το πρόβλημα της ενώ συμφωνία με τη Λιβύη αυτή την ώρα είναι περίπου συμφωνία με τον… Αστέρα Παλαιο-νεοχωρίου Κατωποταμίτσας για το τι θα κάνει το τρόπαιο του πρωταθλήματος Ευρώπης!
Ούτε ήταν σωστές οι επαφές της Ελληνικής πλευράς με τον στρατηγό Χαφτάρ ή Χάφταρ. Τι είδους “φρούτο” είναι αυτό, ώστε να αποκτά λόγο και πόσο αξιόπιστος είναι ένας “σύμμαχος” όταν αντιδρά σε μία επωφελή συμφωνία για τη χώρα του (!) με την Τουρκία, επειδή η δεύτερη δεν τον αναγνωρίζει; Λάθος η Ελλάς εδώ.
Αυτά πέραν από εθνικιστικές κορώνες και πλειοδοσίες πατριωτισμού.
Τώρα όσον αφορά την επίσης ακατανόητη, για εμένα πάντοτε, συμφωνία του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα άλλο ένα μυστήριο. Εδώ ισχύει “ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου”. Αυτή η συμφωνία δεν έχει κανένα μέλλον, είναι εντελώς επιζήμια για το Ισραήλ και μόνο προς την κατεύθυνση της ειρήνης δεν οδηγεί. Θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο τους λόγους.
Από μία Τουρκία, η οποία πράττει σπασμωδικά, μία Ελλάδα η οποία σύρεται, μία ανώνυμη και άβουλη Κύπρο, ένα Ισραήλ, το οποίο κινείται διπλωματικά άκρως μυωπικά και αλλοπρόσαλλα, ένα κατεστραμμένο Λίβανο, μια ανύπαρκτη Συρία, μία Λιβύη, η οποία υπάρχει δεν υπάρχει και μία Αίγυπτο με εντελώς αβέβαιο μέλλον (είναι οι χώρες, οι οποίες περιβάλλουν τα υπέροχα νερά αυτής της θαλάσσης) περιμένετε να υπάρξει συμφωνία για την Ανατολική Μεσόγειο;
Περισσότερο πιθανό είναι να σας επιτεθεί μία λευκή αρκούδα στο Τέξας και να χτυπηθείτε από κεραυνό στη Σαχάρα και να συμβούν και τα δύο την ίδια ημέρα.
Ποιος θα είναι τελικά ο κερδισμένος; Ωραίο ερώτημα!
