Σκεπτόμουν πριν από λίγο παρατηρώντας τον θαυμάσιο συνδυασμό της έκλειψης με την πανσέληνο… Τα συμβάντα στην φύση και τη ζωή μας δεν μπορούν να κατανοηθούν. Οι σκοτεινές σχέσεις όμως μεταξύ τους δεν σημαίνει πως δεν υφίστανται. Όσο ακατανόητες και να είναι, άλλο τόσο είναι και πραγματικές.
Η αράχνη υφαίνει με τον υπέροχο χορό της τον ιστό της χωρίς να γνωρίζει ότι υπάρχουν μύγες κι κουνούπια, τα οποία πιάνονται από αυτόν.
Οι μύγες αμέριμνες παίζουν στις ηλιαχτίδες ή και τα κουνούπια περιπλανώνται μέσα στα σκοτάδια της νύχτας χωρίς να γνωρίζουν τι τα περιμένει.
Όμως και για την αράχνη αλλά και για τις μύγες και τα κουνούπια, υπάρχει στο ενδιάμεσο ένα συνδετικό υλικό, το οποίο όμως και πάλι τα ίδια δεν το γνωρίζουν.
Η αράχνη δεν στοχεύει τις μύγες ή τα κουνούπια. Απλά υφαίνει με χάρη τον ιστό της και αυτά πιάνονται. Οι μύγες δεν διαισθάνονται τον κίνδυνο αλλά πετούν· το ίδιο και τα κουνούπια.
Ο άνθρωπος τώρα γνωρίζει για την σκιά της Γης επάνω στην επιφάνεια του φεγγαριού. Κάποτε δεν γνώριζε όμως. Αλλά συνέβαινε. Δεν σταμάτησε όμως ούτε ο ¨Ήλιος ούτε η Γη ούτε το Φεγγάρι να γυρίζουν και να ακλουθούν το ένα το άλλο με τις τροχιές τους.
Αυτή είναι η ζωή…