(Κρατήστε την ανάσα σας, η πρώτη παράγραφος είναι μία πρόταση)
Μία χώρα, η οποία έχει ξεπουλήσει όλες τις καίριες υποδομές της (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρόμους, τηλεπικοινωνίες) σε ξένα χέρια γιατί δεν μπορούσε να τις διαχειριστεί η ίδια, ερίζει με μία άλλη, η οποία έχει στυγνή δικτατορία ενώ πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού της μαστίζεται από τη φτώχεια, για την κυριαρχία πλουτοπαραγωγικών πηγών στη μέση της Μεσογείου, τις οποίες οι ίδιες δεν μπορούν από μόνες τους να εκμεταλλευτούν και την εξόρυξη τους θα αναθέσουν σε ξένες εταιρείες, οι οποίες θα τους πετάξουν από ένα ξεροκόμματο, το οποίο θα μοιραστούν οι πέντε με δέκα ισχυρότερες οικογένειες της κάθε μίας.
Μία κοινωνία για να κινητοποιηθεί να στείλει τα παιδιά της να σκοτωθούν και να δεχτεί να υποστεί φοβερές θυσίες, πρέπει να διαπνέεται από ένα ισχυρότατο ιδεολογικό ή και πρακτικό ακόμα –κατοχή, υποδούλωση- κίνητρο. Χωρίς αυτό δεν μπορείς να πείσεις όσο περίτεχνα εθνικιστικά συνθήματα και εάν εφεύρεις.
Η ιστορία –και δεν θα παραθέσω τώρα παραδείγματα- περίτρανα το έχει αποδείξει αυτό. Και μην πάτε μακριά. Τα μνημόνια στην Ελλάδα πόσους έπεισαν και εάν έπεισαν ποιό ήταν το αποτέλεσμα;
Με τι υπόβαθρο θα πολεμήσουν δύο χώρες, οι οποίες γνωρίζουν πως τίποτα από τα προηγούμενα δε διαθέτουν; Είναι ήδη ηττημένες και χωρίς καν πόλεμο.
Μην ανησυχείτε λοιπόν. Τίποτα δε θα γίνει.
