Χθες το βράδυ παρακολούθησα στο Κανάλι της Βουλής την ταινία: “Χειραψία με τον Διάβολο”. Αναφερόταν στα φοβερά γεγονότα στην Ρουάντα το 1994 και την γενοκτονία της φυλής των Τούτσι από την φυλή των Χούτου με 1,000,000 θύματα και με 500,000-800,000 βιασμούς… Μια ανατριχιαστική ιστορία, η οποία όμως ποτέ δεν πέρασε στο παγκόσμιο συλλογικό ασυνείδητο.
Οι επιπλοκές και η απίστευτη βαρβαρότητα και διαστροφή είναι ορατές μέχρι σήμερα, διότι οι Χούτου οργάνωσαν ομάδες βιαστών με AIDS με στόχο να μολύνουν τις γυναίκες των Τούτσι προκειμένου να εξαλειφθεί η φυλή… Πόσο πιο χυδαίο…
Οι τρόποι σφαγής επίσης δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις ορδές του Αττίλα, διότι χρησιμοποιήθηκαν ματσέτες, επισφραγίζοντας την απόλυτη κυριαρχία του αίματος.
Η υπόθεση αυτή με είχε συγκλονίσει. Οι γενοκτονίες δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στην ανθρωπότητα, αλλά ποτέ καμία δεν μπορεί να θεωρηθεί λιγότερη από την άλλη.
Η ταινία βασιζόταν σε πραγματικά γεγονότα και στην ιστορία του Ρομέο Νταλέρ, του διοικητή της ειρηνευτικής αποστολής του Ο.Η.Ε. στα μάτια του οποίου ξετυλίχτηκε αυτή η ανείπωτη τραγωδία. Ο Νταλέρ ένοιωθε πως γνώριζε τα λιγότερα, αλλά έμαθε αρκετά νωρίτερα για το σχέδιο και ενημέρωσε τον Ο.Η.Ε. Αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τους δικούς του λόγους.
Έχοντας δει στο παρελθόν δύο ταινίες τεκμηρίωσης (ντοκυμανταίρ) και έχοντας ασχοληθεί με το θέμα, ομολογώ πως η ταινία δεν με ενθουσίασε παρ’ όλη την εντιμότητα της και την ιστορική της ακρίβεια.
Το σημείο, στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι αυτό, το οποίο ο Νταλέρ έγραψε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του με τον ομώνυμο τίτλο και της ταινίας και του άρθρου. Προσπαθώντας να σταματήσει τη σφαγή συναντήθηκε με τους ηγέτες των παραστρατιωτικών Χούτου (ενορχηστρωτές της γενοκτονίας) με τους οποίους αντάλλαξε χειραψίες.
Και τότε γράφει:
“Ξέρω ότι υπάρχει Θεός γιατί στη Ρουάντα έκανα χειραψία με τον διάβολο. Τον έχω δει, τον έχω μυρίσει, τον έχω αγγίζει. Ξέρω ότι υπάρχει ο διάβολος και γι΄ αυτό ξέρω ότι υπάρχει Θεός”…
Μία αληθινά συγκλονιστική δήλωση…
