Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

The Boss – Το Αφεντικό

“Σε έναν κόσμο, όπου οι θέσεις και ο πλούτος ισοδυναμούν (άκρως εσφαλμένως) με το ταλέντο και την ικανότητα και όπου, ότι βλέπει το μάτι θεωρείται πραγματικότητα είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει αληθινή αγάπη, αλήθεια και σταθερότητα στη ζωή σου.”

————————————————————————————

Σήμερα το πρωί συζητούσα με την κόρη κάποιων πολύ καλών ανθρώπων πελατών μου, (μία νέα κοπέλα φιλόλογο), η οποία μου εξηγούσε πως στην περίπτωση του κοινωνικού περιγύρου της οι άνεργοι είναι σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση από τους εργαζόμενους!

Ακούγεται αρχικά παράξενο, αλλά μετά από όσα άκουσα και συγκρίνοντας και με την δική μου εμπειρία κατάλαβα το νόημα.

Να εργάζεσαι έναντι ενός μικρού μισθού, υπό αφόρητη πίεση, με εξοντωτικά ωράρια και να δέχεσαι κάθε είδους ψυχανωμαλία ενός πλουσίου εγωπαθούς αφεντικού, με το επιχείρημα πως πληρώνει στην ώρα του (το πινάκιο φακής) ε, ναι! Σαφώς καλύτερα να είσαι άνεργος!

Έχοντας στα 30 έτη της επαγγελματικής μου δραστηριότητα διαχειριστεί πολυπληθέστατο εργατοτεχνικό προσωπικό κάθε είδους και προέλευσης (και σε δύσκολο εργασιακά περιβάλλον) ένα μόνον μπορώ να σας διαβεβαιώσω ΑΠΟΛΥΤΑ:

ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν δικαιολογείται ο εξευτελισμός της προσωπικότητας, η έλλειψη σεβασμού, οι κακοί τρόποι προς έναν ιεραρχικά υφιστάμενό σου. ΠΟΤΕ!

Αυτό το “παραμύθι” ότι με αυτόν τον τρόπο πρέπει να διοικείται ένας οργανισμός ή μια επιχείρηση δεν το δέχομαι ούτε για αστείο, διότι έχοντας κατασκευάσει 50 περίπου έργα όλα αυτά τα χρόνια δεν χρειάστηκε ουδέποτε να τον εφαρμόσω (ενώ και τα έργα τα κατασκεύασα όλα). Τρεις ή τέσσερεις περιπτώσεις θυμάμαι όλες κι όλες ατόμων, τα οποία φέρθηκαν δολίως και τότε ναι δεν σας κρύβω τα πέταξα κακήν κακώς από το γραφείο μου και από το έργο.

Αλλά τα συνέλαβα να πράττουν δολίως.

Η Ελληνική κοινωνία συνεχίζει τον κατήφορο και συνεχώς αποδέχεται τις συμπλεγματικές έως σαδιστικές συμπεριφορές ατόμων με “εξουσία”, ως φυσιολογικές και αναδεικνύει σε παράγοντες άκρως κομπλεξικά ανθρωπάκια, τα οποία για κάποιον λόγο απέκτησαν χρήματα και εξουσία και φέρονται ως σατράπηδες (αντί να τους σπάσει τα μούτρα). Προσοχή, δεν έχω τίποτα εναντίον του πλούτου, κάθε άλλο, στις συμπεριφορές αναφέρομαι.

Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου αφεντικού είναι πως όλοι οι εργαζόμενοι στην επιχείρησή του έχουν ψυχοσωματικά προβλήματα και αποδέχονται την ανταλλαγή της επιβίωσής τους με τον απόλυτο εξευτελισμό της προσωπικότητάς τους.

Όχι μόνον αυτό. Αλλά εκ της εμπειρίας μου πάντα, (πιστέψτε με έχω τεράστια στο αντικείμενο), η συρρίκνωση της προσωπικότητας και της αυτο-εκτίμησης καθίσταται τόσο σοβαρή, ώστε μόλις παρουσιασθεί η ευκαιρία να απεγκλωβισθούν, δεν μπορούν να το πράξουν και μένουν δέσμιοι να ικανοποιούν τη σαδιστική συμπεριφορά αφεντικών αντί να ανοίξουν τα φτερά τους και να τους γράψουν στα παλαιότατα των υποδημάτων τους (αν όχι κάπου αλλού).

Ναι, η ανεργία είναι καλύτερη επιλογή (και ομιλώ -το τονίζω αυτό- όχι εκ του ασφαλούς, αλλά έχοντας επιλέξει αυτόν τον δρόμο σε πολύ δύσκολες προσωπικές και οικονομικές συνθήκες). Πιστέψτε με το κόστος σύγκρουσης και απώλειας εισοδήματος μακράν απέχει από το κόστος “βιασμού” της προσωπικότητας και του αυτο-σεβασμού.

Άνεργος με τεράστια προβλήματα επιβίωσης (μαζί και εξαρτημένων μελών) ή διαλυμένη προσωπικότητα ενός σαδιστή αφεντικού, σημειώσατε ένα (1)! Παρεμπιπτόντως και τα παιδιά αντιλαμβάνονται πλήρως την διαφορά και δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεχθούν έναν “άρρωστο ψυχικά” γονιό από έναν “υγιή”, λόγω του εισοδήματος, (ρωτήστε τα, όσες/οι έχετε).

Όλα τα συμπλεγματικά (κομπλεξικά και σαδιστικά) αφεντικά είναι τα πιο δειλά ανθρωπάκια. Δοκιμάστε το!

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)