Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ και η Μαρία Αντουανέτα προετοίμαζαν πολύ καιρό τη δεξίωση στο Παλάτι των Βερσαλλιών για τις 20 Ιουλίου 1795 και ήταν σε απόγνωση διότι οι σχεδιαστές των ενδυμάτων και κοσμημάτων τους δεν τους είχαν προτείνει κάτι το εξαιρετικό.
Ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ και η Τσαρίνα Αλεξάνδρα είχαν μεγάλο άγχος για το εάν θα έφθανε μέχρι τις 20 Ιουλίου 1918 το μαύρο χαβιάρι έγκαιρα στα ανάκτορα για την δική τους λαμπρή και πολυαναμενόμενη δεξίωση.
Ο Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ κανόνιζε για τις 20 Ιουλίου του 1920 συνάντηση με τις νέες υποψήφιες για το χαρέμι του και ανησυχούσε σφόδρα μήπως δεν είναι τόσο όμορφες όσο οι προηγούμενες, οι οποίες ήδη “αναπαύονταν” στον βυθό του Βοσπόρου.
Τι κοινό έχουν τα προηγούμενα… “γεγονότα”; Είναι εντελώς φανταστικά και τις συγκεκριμένες ημερομηνίες οι πρωταγωνιστές τους ούτε καν ζούσαν! Ο Χαμίτ ζούσε αλλά δεν ήταν Σουλτάνος και η Αυτοκρατορία του έπνεε τα λοίσθια.
Παραδεχτείτε τώρα! Ποιος από εμάς την πρωτοχρονιά του 2020 φανταζόταν πως θα συνέβαιναν όλα αυτά σε κάτι λιγότερο από 4 μήνες; Και με την προηγούμενη σκέψη πόσο ανόητο είναι να σκεφτόμαστε πως δεν έχουμε κατάλληλο εξοπλισμό, και ρούχα για τις διακοπές του Αυγούστου;
Τι κοινό όμως έχουν όλα αυτά;
Όλες οι προηγούμενες ανύπαρκτες ημερομηνίες έδειχναν πως κάτι επρόκειτο να συμβεί από πολύ νωρίτερα. Οι βασιλείς της Γαλλίας δεν ξύπνησαν μία ημέρα… αποκεφαλισμένοι. Προετοιμαζόταν αυτό από αιώνες.
Οι Τσάροι δεν εκτελέστηκαν στιγμιαία. Ναι τη δεδομένη στιγμή, αλλά η εκτέλεση τους προετοιμαζόταν δεκαετίες τουλάχιστον.
Ούτε ο Μεγάλος Ασθενής (η Οθωμανική Αυτοκρατορία) κατέρρευσε σε μία στιγμή.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά όλοι τους όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε αλλά συνέχισαν να χρησιμοποιούν εργαλεία και τακτικές (και σκεπτικό) για να επιλύσουν προβλήματα, τα οποία είτε είχαν παρέλθει προ πολλού είτε είχαν τόσο πολύ μετασχηματισθεί, ώστε να μην έχει νόημα η επίλυσή τους.
Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Οι μεταβολές είναι τεράστιες, απλώς κινούνται με μία βραδύτητα και υπάρχει η αίσθηση πως πρόκειται για κάτι περαστικό. Την ίδια αίσθηση είχαν παρεμπιπτόντως και οι προηγούμενοι, όταν συνέβαιναν ταραχές στα “φέουδά” τους, ενώ τα δεδομένα μεταβάλλονταν από τη μία στιγμή στην άλλη.
Μικρο-δεδομένα συνεχώς μεταβαλλόμενα και προστιθέμενα δημιουργούν εντελώς νέες καταστάσεις και τα υπάρχοντα εργαλεία επίλυσης δεν είναι κατάλληλα μετά από κάποιο διάστημα. Καθίστανται βαθμιαία ανεπαρκή έως ότου φθάνεις να προσπαθείς με ένα σφυρί να βιδώσεις μια βίδα.
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Τι κάνεις;
Το μέλλον δεν το γνωρίζεις. Αλλά δεν πρέπει και να σε φοβίζει. Ούτε και να σε παραλύει. Πρέπει να μεταβάλλεις έστω και κατ΄ ελάχιστον τη θέση σου. Πρόσθεσε κίνηση στην ολική κίνηση. Η ροή της ιστορίας θα συντρίψει ότι αντιστέκεται. Όχι όμως και ότι πλέει μαζί της. Όπως ένα κλαράκι στο ποτάμι, το οποίο έχει τη δυνατότητα μικρο-κινήσεων και ενδεχομένως να σκαλώσει κάπου λίγο πριν τον καταρράκτη.
Σκόρπιες σκέψεις γράφω και θέτω σημεία, τα οποία θα αναλύσουμε και στην πορεία. Και μην ξεχνάτε πως: η αβεβαιότητα είναι αυτή, η οποία μας κάνει ελεύθερους!
Τι σκοπεύετε να κάνετε λοιπόν ΕΣΕΙΣ στις… 20 Ιουλίου του 2020;
