Μην με ρωτήσετε για το πώς προφέρεται η φράση του τίτλου, αλλά γνωρίζω την ερμηνεία της: “τα πάντα είναι οδύνη” και αυτή είναι η αφετηρία της Βουδικής διδασκαλίας. Η πραγματική χαρά της ζωής αναδύεται από αυτήν την αληθινή έκφραση. Όταν το αποδεχθείς δεν σημαίνει πως θα βυθιστείς στη θλίψη· το ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί: θα χαίρεσαι την κάθε στιγμή.
Όσες και όσοι επιζητούν απεγνωσμένα τη χαρά θέλοντας να αποφύγουν την οδύνη της ζωής καταφέρνουν ακριβώς το αντίθετο. Και κάτι ακόμα:
Η ζωή ΔΕΝ σου οφείλει, ΕΣΥ της οφείλεις.
Αποδεχτείτε την πραγματικότητα, διαβάστε και πάλι το προηγούμενο και δείτε όλα τα πράγματα υπό αυτό το πρίσμα. Και δεν είναι ανάγκη να ασπαστείτε και τον… Βουδισμό! Ούτε κι εγώ… προφανώς!
Και δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερη μελωδία να συνοδεύσει το κείμενο, από το μοναδικό –μοναδικό!- τραγούδι της αγαπημένης μου Τζένης Βάνου: “Αν είναι η Αγάπη Αμαρτία”…
Ναι να είμαστε αμαρτωλοί!
