Ενα θαυμάσιο μουσικό κομμάτι από την Sarah Vaughan. Οταν το ακούω νομίζω πως είμαι στο γνωστό bar της Καζαμπλάνκας στο Μαρόκο και καπνίζω ένα δανεικό πούρο πίνοντας το καλύτερο ουίσκυ. Χαμένος στο απόλυτο σύμπαν της ναζιστικής Ευρώπης και κυνηγημένος, προσπαθώντας να περάσω στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Δεν έχω τίποτα μαζί μου παρά μόνον τα ρούχα που φοράω και ένα σημειωματάριο με την πέννα μου. Ολα τα άλλα κάηκαν, χάθηκαν… και ένα ψεύτικο διαβατήριο με ένα άλλο όνομα. Το προηγούμενο νομίζω πως το έχω ξεχάσει.
I’m lost.
Μία οπτασία από το παρελθόν, η οποία μου γίνεται σιγά-σιγά και εικόνα από το μέλλον. Αλλά όχι! Δεν είμαι εγώ εκείνος που έχει χαθεί. Η Ευρώπη είναι αυτή, η οποία χάνεται.
Οποιος ονειρεύεται το μέλλον της Ευρώπης, ως μία επανάληψη των ολοκληρωτικών καθεστώτων και του σκοταδισμού δεν είναι χαμένος είναι νεκρός.
Και η Ευρώπη του Μεσαίωνα αλλά και της Αναγέννησης ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα στο κενό.
Η πέννα μου χωρίς μελάνι πλέον, το σημειωματάριο μου θλιβερή ανάμνηση των απαγορευμένων βιβλίων. Αλλά μέσα σε μία σελίδα γράφει μία αγαπημένη μου φράση:
“Ποτέ η πτώση δε βρίσκεται τόσο κοντά όσο τη στιγμή της νίκης”.
Δεν υποχωρώ. Δεν θα νικήσουν. Αυτό το χιλιοστό της διαφοράς μεταξύ πτώσης και νίκης θα το εξωθήσω προς την πλευρά της ελευθερίας.
Όχι αυτή τη φορά.
