Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Όταν οι Γερμανοί Έρχονταν και Όταν… Έφευγαν

Από τις διηγήσεις του πατέρα μου αλλά και φίλων μου από τους παππούδες τους, όταν εισήλθαν οι Γερμανοί στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1941 σιδερόφραχτοι και υπερόπτες, η γενική εντύπωση ήταν πως “αυτό είναι… το τέλος… δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ!”

Κι όμως! Μετά από μόλις 3 έτη και έξι μήνες περίπου εγκατέλειπαν την πρωτεύουσα. Κανένας δεν αμφιβάλλει για τις μαύρες – κατάμαυρες εκείνες ημέρες της εφιαλτικής Κατοχής. Όμως ΕΦΥΓΑΝ!

Ίσως η συνέχεια να μην ήταν η ανάλογη και άλλες μαύρες ημέρες διχασμού και εμφυλίου να ακολούθησαν, αλλά εδώ στέκομαι στο συγκεκριμένο γεγονός. Η ιστορία έχει περίτρανα αποδείξει πως ακόμα και το φαινομενικά απίθανο, ειδικά όταν αυτό αφορά συσχετισμούς δυνάμεων είναι πιθανό. Και αρχικά δεν υπάρχει κάποια ένδειξη περί αυτού. Σχεδόν πάντα όμως η έπαρση της ισχύος αποδεικνύεται ο αδύναμος κρίκος στα μεγαλεπήβολα σχέδια των –τη δεδομένη στιγμή- ισχυρών.

Τα προηγούμενα ισχύουν από προσωπικές σχέσεις, εργασιακό-επιχειρηματικό περιβάλλον έως συσχετισμούς κρατών κάθε τύπου. “Περίμενε και θα δεις” είναι το σύνθημα. Και είναι εντυπωσιακό πώς διαβρώνονται οι δομές από έναν εντελώς απρόβλεπτο παράγοντα· ο οποίος λειτουργεί ως καταλύτης.

Οι βεβαιότητες εμπεριέχουν τις μεγαλύτερες αβεβαιότητες. Ηρεμία λοιπόν…

Σημ.: την ίδια γνώμη με τα παραπάνω είχε και η σκουριά, σε αντίθεση με τον σίδηρο της φωτογραφίας.

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)