Προφανώς δεν έχει κανένα νόημα να χαρακτηρίσεις κάποια κινηματογραφική ταινία ως την καλύτερη ή την χειρότερη. Συνεπώς ο τίτλος είναι κατά κάποιον τρόπο παραπλανητικός. Αλλά το γράφω αυτό το άρθρο για ένα άλλον λόγο.
Τα θρίλερ εμένα γενικά δεν με ενθουσιάζουν. Και δεν χρειάζεται να παρακολουθήσω ένα θρίλερ για να τρομάξω. Η πραγματικότητα αρκεί, μόνο πως εκεί δεν τρομάζω. Μην ξεχνάτε πως οι άνθρωποι επιλέγουν να παρακολουθήσουν ταινίες για να βιώσουν συναισθήματα, τα οποία ποτέ δεν θα ήθελαν να ζήσουν στην αληθινή τους ζωή.
Υπάρχει ωστόσο ένα, το οποίο θεωρώ ως το χειρότερο με την επιφύλαξη όμως πως είναι αυτό, το οποίο με έχει τρομάξει περισσότερο. Μάλιστα το πρωτο-είδα στην τηλεόραση εδώ και κάποια χρόνια και αρκετές σκηνές του, χαράχτηκαν στη μνήμη μου.
Βέβαια από υπόθεση και πλοκή δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία τι είδα. Σημασία έχει πως επιτελεί θαυμάσια το ρόλο του ως θρίλερ. Και αυτό είναι το “The Ghost Ship” (Το Πλοίο Φάντασμα) του 2002. Το θέμα είναι πως έχει πολύ καλά στοιχεία το σενάριό του (και η ιδέα του είναι πολύ καλή) , αλλά τελικά δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Τρόμαξες όμως; Αυτό είναι αρκετό. Τι νόημα έχουν οι εξηγήσεις και η λογική;
Το πλέον ανόητο σε αυτήν την αλλοπρόσαλλη ταινία είναι το σαχλό χιούμορ και τα αστειάκια των ηθοποιών όταν δίπλα τους υπάρχουν εκατό πτώματα (λέμε τώρα) ή φαντάσματα και πόρτες, οι οποίες κλείνουν από μόνες τους.
Ωστόσο από όσες ταινίες θρίλερ έχω παρακολουθήσει από αυτήν έχω τις περισσότερες εικόνες. Βέβαια δεν θα σας αποκαλύψω την καλύτερη κατά τη γνώμη μου (ακόμα)…
Πάντα τα πλοία φαντάσματα εξάπτουν τη φαντασία.
Γιατί είναι η χειρότερη;
Διότι ενώ είχε τα προσόντα να είναι μία εξαιρετική ταινία, κατάφερε τελικά να τα κάνει… θάλασσα (ε, με πλοία ασχολείται) τι θα τα έκανε;
Και κατά πως λέγεται την πραγματική κόλαση τη βιώνεις τη στιγμή του θανάτου σου όταν συναντάς τον εαυτόν σου όχι όπως είσαι και έζησες αλλά όπως θα μπορούσες να ήσουν…
Σημ.: Η φωτογραφία, εάν αναρωτιέστε δεν είναι από τον Βόρειο Ατλαντικό, αλλά από το λιμάνι του… Κιάτου (2017)!
