Επιστρέφοντας απόψε αργά το απόγευμα από το έργο των Αγίων Θεοδώρων πρόσεξα ένα… κόκκινο καράβι. Με τράβηξε αμέσως. Σταμάτησα σε κάποιο σημείο να το φωτογραφίσω. Παρεμπιπτόντως στο τμήμα Αθηνών-Κορίνθου η επιλογή της παλαιάς εθνικής οδού σε ανταμείβει. Εάν έχω χρόνο πάντα αυτήν επιλέγω. Και εάν έχω ακόμα περισσότερο χρόνο προτιμώ και την παλαιά εθνική από Κόρινθο προς Πάτρα.
Αλλά το θέμα μου δεν είναι η… οδοποιία.
Σήμερα κάποια στιγμή πέρασε έξω από το κτίριο ένας άνθρωπος. Απλός άνθρωπος. Και πώς γίνεται κάθε φορά να μου διηγούνται –κατά κάποιον τρόπο- την ιστορία της ζωής τους. Και είναι εκπληκτικό πόσο μεγάλη σοφία αναδεικνύεται από τα λεγόμενά τους, κυρίως των λαϊκών ανθρώπων. Δεν θα αναφέρω προφανώς λεπτομέρειες.
Αυτές οι ανθρώπινες ιστορίες συνειρμικά ταίριαξαν με το κόκκινο καράβι. Ένα καράβι… Πόσα θα μπορούσε να μας διηγηθεί, εάν είχε ανθρώπινη υπόσταση. Και κάπως με αυτόν τον τρόπο τα συνδύασα.
Όταν διηγείσαι μία δική σου ιστορία απελευθερώνεσαι. Άλλωστε γιατί να την διηγηθείς σε έναν εντελώς άγνωστο; Κι όμως… αυτό είναι η καλύτερη θεραπεία.
Τέλος πάντων τι μου έρχεται και γράφω αυτά τα πράγματα. Πάντως εάν θέλετε να γράψετε συναρπαστικά σενάρια, μιλήστε με απλούς ανθρώπους. Αγαπήστε τους και θα σας ανταμείψουν.
Η δύναμις είναι στο απλό και γνήσιο… ε και στα… κόκκινα καράβια!
