Παρακολουθούσα ένα θέμα για την στρατιωτική ιδιοφυΐα του Φρειδερίκου ΙΙ της Πρωσίας του (επονομαζόμενου) Μεγάλου… Αναφερόταν εκτός των άλλων στην σημαντικότερη μάχη του στο Rossbach κατά τη διάρκεια του επταετούς πολέμου μεταξύ της Πρωσίας και των συνδυασμένων δυνάμεων Γαλλίας και Αγίας Ρωμαϊκής/ Αυστριακής Αυτοκρατορίας… Αντιλαμβάνεστε πως οι αντίπαλοι κάθε άλλο παρά ασήμαντοι ήσαν και επιπλέον σχεδόν διπλάσιοι σε αριθμό…
Ωστόσο ο Φρειδερίκος εφήρμοσε την κρίσιμη στιγμή της μάχης την αρχαιότερη πολεμική τακτική: την υποχώρηση! Παρέσυρε σε παγίδα τους αντιπάλους του και τους κατανίκησε (τα μεγέθη είναι συντριπτικά αλλά δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες). Γιατί το γράφω τώρα αυτό;
Εάν γίνεται φανερό ότι από την τρέχουσα πορεία της δράσης μας πως θα οδηγηθούμε σε ήττα, οφείλουμε πρώτα να υποχωρήσουμε και στη συνέχεια να ανασυνταχθούμε. Διότι εάν πρόκειται να χάσουμε έχουμε τέσσερεις επιλογές που μας απομένουν: πλήρη εξόντωση, παράδοση, συμβιβασμό, ή διαφυγή. Η εξόντωση δεν έχει νόημα, η παράδοση είναι πλήρης ήττα, ο συμβιβασμός είναι το μισό της ήττας, αλλά η διαφυγή δεν είναι ήττα. Εφ’ όσον δεν έχουμε ηττηθεί, έχουμε ακόμα μια ευκαιρία.
Ο τίτλος προέρχεται από ένα Κινεζικό ιδίωμα: Όταν όλα αποτυγχάνουν η φυγή είναι το καλύτερο!
