Παρακολούθησα μία ταινία με θέμα ένα (μάλλον φανταστικό -ή μερικώς τουλάχιστον -) περιστατικό της επικής Μάχης του Στάλινγκραντ. Η ταινία με τίτλο “Εχθρός προ των Πυλών” (“Enemy at the Gates”, 2001) παρουσιάζει την μονομαχία ουσιαστικά δύο ελευθέρων σκοπευτών ενός Σοβιετικού στρατιώτη και ενός Γερμανού ταγματάρχη με πολύ δραματοποιημένο τρόπο. Η ταινία (όσον αφορά το …κριτικό μέρος) κατάφερε στο τέλος να μην ικανοποιήσει κανέναν από όσους εμπλεκόμενους την είδαν, εννοώ βετεράνους πολεμιστές της μάχης και από τις δύο πλευρές για κάποιες σκηνές της, αλλά ούτε και κριτικούς. Το περιστατικό από την άλλη πλευρά είναι μάλλον φανταστικό, αλλά το ένα από τα δύο πρόσωπα, ο Σοβιετικός Βασίλι Ζάιτσεφ (εντελώς υπαρκτό)…
Δεν θα αναλύσω το ζήτημα περισσότερο, εμένα προσωπικά αυτή η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ (ήταν η …τρίτη φορά ή μήπως τέταρτη) που την είδα και την συνιστώ ανεπιφύλακτα, διότι είναι γεμάτη μεστών νοημάτων και πρόκλησης έντονων συναισθημάτων (τουλάχιστον για εμένα)…
Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι θυμήθηκα ένα πραγματικό περιστατικό, το οποίο έλαβε θρυλικές διαστάσεις και αναφέρεται ως το “Σπίτι του Παυλόφ”. Πρόκειται για ένα κεντρικό 4όροφο κτίριο, το οποίο ανακατέλαβε ο Ιακώβ Παυλόφ με την ομάδα του και δεν το εγκατέλειψε ούτε πιθαμή μετά από 2 μήνες σφοδρότατων μαχών.
Το κτίριο δεν κατελήφθη ποτέ ξανά από τους Γερμανούς.
Στις φωτογραφίες το συγκεκριμένο σπίτι τότε και σήμερα με το ενσωματωμένο μνημείο. Πρόκειται για ένα κτίριο, αλλά τα γεγονότα, τα οποία διαδραματίστηκαν σε αυτό αλλά και γύρω του και άφησαν το στίγμα τους στην Παγκόσμια Ιστορία… Οι Ανθρώπινες πράξεις ορίζουν και “σημαίνουν” τις τοποθεσίες… Τα κτίρια αποκτούν “Ψυχή” δια μέσω των “Ανθρωπίνων Πράξεων” και όχι το αντίστροφο. Μόλις αυτές εκλείψουν, τότε γίνονται ξανά “τοποθεσίες” και “κτίρια”…
Ο Παρθενώνας, οι Δελφοί λχ σήμερα αποτελούν “νεκρούς” τόπους, τουριστικά αξιοθέατα, -ωστόσο κορυφαία έργα αισθητικής και μεγαλείου- διότι εξέλειπαν πλέον οι ανθρώπινοι παράγοντες, οι οποίοι τα ζωντάνευαν. Η επίδρασή τους είναι μηδενική. εκτός από το δέος που προκαλούν -σε κάποιους- και το εντελώς πρακτικό αντίτιμο του εισιτηρίου…
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν κάποια άλλα κτίρια, τα οποία ασκούν τεράστια επίδραση ακόμα με την …ανυπαρξία τους. Όλα αγαπητοί μου είναι στο μυαλό μας…
Τα δομικά υλικά, τα τοπία, τα κτίσματα δεν αποτελούν παρά υλοποιημένα διοράματα του εσωτερικού μας Κόσμου. Εκφράζουν επίσης και την αισθητική μας…
Σημ. Σε κάποιο συνέδριο στην Ουγγαρία για την αποκατάσταση διατηρητέων κτιρίων και μνημείων πριν από χρόνια (από τα ελάχιστα, τα οποία έχω παρακολουθήσει, διότι συνήθως μου προκαλούν …ανία και …υπνηλία) το θέμα ήταν εάν ορθώς αναστηλώθηκαν οι εντελώς κατεστραμμένες μετά τον Β΄ΠΠ πόλεις και συγκεκριμένα η Βαρσοβία και –κυρίως- η Κρακοβία στην προηγούμενη τους μορφή.
Θα σας δώσω την απάντησή μου (μάλλον την προσωπική μου άποψη), σε μελλοντική ανάρτηση, αλλά θα τροποποιήσω-ενισχύσω κάπως το ερώτημα:
Οι δίδυμοι Πύργοι στη Νέα Υόρκη έπρεπε να κτιστούν ακριβώς όπως ήταν πριν την κατάρρευση ή να κατασκευασθεί κάτι άλλο (όπως και γίνεται);
Φωτογραφίες:
1. Объект культурного наследия РФ № 3410019000
2. Современный вид на дом Павлова со стороны Советской улицы
