Ο Μάρτιν Λάνταου (ηθοποιός) είχε δηλώσει κάποτε:
“Μόνον οι κακοί ηθοποιοί προσπαθούν να κλάψουν, οι καλοί ηθοποιοί προσπαθούν να μην κλάψουν…
Μόνον οι κακοί ηθοποιοί προσπαθούν να γελάσουν, οι καλοί όχι…
Μόνον ένας κακός ηθοποιός προσπαθεί να είναι μεθυσμένος, ένας καλός δεν προσπαθεί. Ο μεθυσμένος δεν θέλει να είναι μεθυσμένος, ο μεθυσμένος θέλει να πιεί κι άλλο ένα ποτό.”
Όταν λοιπόν υποδύεται ένας ηθοποιός τον μεθυσμένο στο μυαλό του δεν πρέπει να προσπαθεί να κάνει τον μεθυσμένο, αλλά να ΕΙΝΑΙ μεθυσμένος και προφανώς να σκέφτεται πως θα πιεί ακόμα ένα ποτηράκι.
Στην αριστουργηματική ταινία “Ο Μεθύστακας” (νομίζω πως ο Ελληνικός κινηματογράφος έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα παγκοσμίως) ο Ορέστης Μακρής συμπεριφέρεται ακριβώς, όπως περιγράφει ο Λάνταου. Δεν δηλώνει ποτέ μεθυσμένος, απλά προσπαθεί να πιεί περισσότερο.
Ο Γιώργος Τζαβέλλας προφανώς ως σπουδαίος σεναριογράφος και σκηνοθέτης καθοδήγησε τον άλλο σπουδαίο ηθοποιό στο να λειτουργεί, όπως ακριβώς περιγράφει ο Λάνταου (εκ των υστέρων και καμία σχέση).
Πέραν της σκηνοθετικής και υποκριτικής αξίας αυτής της δήλωσης είναι και ο ασφαλέστερος τρόπος να διακρίνει κανείς πότε κάποιος… υποκρίνεται. Κάθε συμπεριφορά έχει μία εξήγηση. Αναλύοντας την ψυχολογία κάποιου και πώς δρα κατανοούμε και το πραγματικό του κίνητρο και την βαθύτερη αιτία αυτής της συμπεριφοράς. Ο μεθυσμένος θέλει να πιεί κι άλλο! Τελεία και παύλα! Ο υποκριτής θα θέλει να φαίνεται μεθυσμένος (μεταφορικά το γράφω).
Και ολοκληρώνω τις σκέψεις μου με την φοβερή ατάκα του Ορέστη Μακρή όταν συναντά τον μεγαλοβιομήχανο οίνων, ο οποίος όμως δεν έπινε σταγόνα από το προϊόν του και ως εκ τούτου ο Μακρής τον χαρακτηρίζει ηλίθιο:
Οινοπαραγωγός: Είσαι μεθυσμένος!
Ορέστης Μακρής: Πιθανόν (τύφλα ήταν), αλλά εγώ αύριο θα είμαι ξεμέθυστος ενώ εσύ θα εξακολουθείς να είσαι ηλίθιος!
Το ίδιο και οι υποκριτές.
Και την άλλη ημέρα θα εξακολουθούν να υποκρίνονται!
Σημ. Το ενσταντανέ από την εν λόγω ταινία του 1950 με τον Ορέστη Μακρή σε μία άκρως χαρακτηριστική πόζα.
