Μία ταινία, την οποίαν όλοι όσοι συμμετείχαμε και συμβάλαμε στη δημιουργία της πιστέψαμε, βρίσκει και αυτή το δρόμο της, αν και με μία δεκαετία περίπου καθυστέρηση. Μία ταινία, η πρώτη εκδοχή της οποίας είχε προκριθεί στο τμήμα “Αγορά” του Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης το 2016, ενώ το ίδιο έτος είχε εντοπισθεί από έναν Αγγλικό εκδοτικό οίκο, ο οποίος τη χαρακτήρισε τότε ως την καλύτερη ανεξάρτητη παραγωγή της χρονιάς (περίεργα γούστα έχουν αυτοί οι Εγγλέζοι) επανήλθε στο προσκήνιο!
Αυτή η ταινία δέχτηκε μία νέα “περιποίηση”, στην ουσία την αναδιασκεύασα με εντελώς νέο montage, τροποποιημένο κείμενο καθώς και με προσθήκη πρωτότυπης μουσικής επένδυσης από τον Αυγουστίνο Κιζινόπουλο και voilà, μία νέα ταινία! Ο Τίνος, ο οποίος ζει μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες έγραψε το soundtrack από μηδενική βάση και έχοντας στην οθόνη του την ταινία. Η ταινία υπ΄ οψιν είναι ασπρόμαυρη και βωβή.
Επειδή το περιεχόμενο της ταινίας είναι φιλοσοφικό, ουσιαστικά “απαντά” κατά μία έννοια στο πώς να αλλάξεις τη μοίρα σου και αυτό αναζητά να πράξει ο πρωταγωνιστής της, εν προκειμένω ο Μιχάλης Σμυρλής.
Αυτά όλα συνέβησαν μόλις στο τέλος του 2024 και ως εκ τούτου είχα το χρόνο να την αποστείλω σε κάποια διεθνή φεστιβάλ, ώστε να αφουγκραστώ εντυπώσεις και ανταπόκριση. Παρεμπιπτόντως σημειώνω πως η σπουδαιότητα των φεστιβάλ (κυρίως η επιλογή και όχι κατ΄ ανάγκην οι χωρίς αμφιβολία καλοδεχούμενες διακρίσεις) αποτελούν τρόπον τινά ιχνηλάτηση αγορών και τάσεων (κάτι περίπου ως κινηματογραφικά… ραντάρ).
Η Ινδία ως μία μεγάλη πλέον παγκόσμια κινηματογραφική δύναμη διαθέτει διάφορα θεματικά φεστιβάλ. Στο 5th- Reels International Film Festival 2025, οι “3 Μοίρες” έλαβαν τρεις διακρίσεις:
Καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους με τον χαρακτηρισμό outstanding achievement (εξαιρετικό επίτευγμα), κάποιοι καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι και πώς “γίνεται”, καλύτερου σεναρίου/κινηματογράφησης και καλύτερης σκηνοθεσίας (special jury)· και αυτό μεταξύ 1200+ συμμετοχών από 60+ κράτη. Όχι άσχημα θα μου πείτε…
Ακολουθούν οι “3 Μοίρες” το δρόμο του επίσης βραβευμένου στην Ινδία μεσαίου μήκους μετα -ντοκυμανταίρ… “Ζάλογγο -Μετά το Τέλος – Πριν τη Λήξη” αλλά αντιστρόφως: από τον γκρεμό στο ύψωμα.
Και με την ευκαιρία τρεις γενικές παρατηρήσεις:
- Η Ευρώπη (κυρίως) αλλά και η Αμερική γερνούν. Και η Ελλάδα ως τμήμα αυτής της γεωγραφικής ενότητας ακολουθεί. Αυτό είναι κατά την άποψή μου ιδιαιτέρως εμφανές στην καλλιτεχνική δημιουργία.Πολιτισμοί, όπως ο Ινδικός ή και ο Αφρικανικός έχουν μία φρεσκάδα μία νεανικότητα και η έπαρση ανωτερότητας της Δύσης έναντι αυτών απλώς τους δίνει χρόνο για να την ξεπεράσουν.
- Η εμμονή στην αντιγραφή των μεθόδων του Χόλλυγουντ, από τεχνικής απόψεως και νοοτροπίας. Περίπου μία ταινία αξιολογείται στο πόσο καλά αντιγράφει τις τεχνικές του και ελάχιστα στο μήνυμα, το οποίο εκπέμπει. Δεν είμαστε Χόλλυγουντ, δεν το χρειαζόμαστε, σαφώς μαθαίνουμε από αυτό αλλά χωρίς να πρέπει να το αντιγράφουμε.Η Τέχνη έχει μόνο έναν κανόνα: δεν υπάρχουν κανόνες! Και εμείς δεν έχουμε και τα χρήματα, κάτι, το οποίο αποτελεί το μεγάλο μας… πλεονέκτημα!
- Και άμεση συνέπεια του προηγουμένου η απεμπόληση της σπουδαίας Ελληνικής κινηματογραφικής παράδοσης, η οποία έλαμψε τις δεκαετίες του 50 έως και αρχών του 70 (ακόμα και εν μέσω χούντας). Το αριστούργημα “Η Κάλπικη Λίρα” είναι του 1955. Το επίσης παγκόσμιας κλάσης και ίσως η καλύτερη αντιπολεμική ταινία όλων των εποχών -για εμένα η καλύτερη- “Ουρανός” του σπουδαίου και εν πολλοίς αγνώστου Τάκη Κανελλόπουλου του 1962, κινηματογραφήθηκε ΜΟΝΟ με Ελληνικά συστατικά. Και υπάρχουν πολλές ακόμα, τις οποίες δεν είναι δυνατόν να απαριθμήσω.
Το “έχουμε” παιδιά και δεν χρειάζεται κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, καμία μίμηση, κανένας κανόνας.
Και μία προσωπική σημείωση: η εμπλοκή μου με τα θεατρικά δρώμενα το τελευταίο διάστημα, βλέπε τη θεατρική παράσταση “Υπό έναν Όρο”, με έχει αφήσει λίγο πίσω στην υλοποίηση των νέων κινηματογραφικών δημιουργιών. Το γράφω αυτό για να το θυμίσω στον εαυτόν μου!
Εδώ το trailer της ταινίας.
#TeucrisFilms #CdrivaProdActions
