(η οποία ποτέ δεν ήλθε)
Μελετώντας προσεκτικά την παγκόσμια ιστορία θα παρατηρήσουμε ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο: οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές μίας κατάστασης είναι συνήθως εκείνοι, οι οποίοι… πλήττονται από αυτήν! Υποχείρια δολίων κάθε είδους, καταλήγουν στο τέλος σε μία πολύ χειρότερη θέση από την αρχική τους. Αυτή είναι η βάση κάθε είδους λαϊκισμού.
Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έθεσε βίαια τέλος σε μία σπουδαία κατάκτηση: την πρόσβαση σε εργαλεία χρηματοδότησης. Διότι, εάν δεν το έχετε κατανοήσει, το πρόβλημα του πλούτου δεν είναι ούτε η ανισοκατανομή του, ούτε κάτι άλλο. Είναι η ΜΗ πρόσβαση στα μέσα παραγωγής. Θέλεις να κάνεις κάτι, αλλά ΔΕΝ σου επιτρέπεται. Και δεν σου επιτρέπεται, διότι απαιτείται να διαθέτεις το μοναδικό ανταλλακτικό μέσο, όπως αυτό σου επιβάλλεται από τις κυβερνήσεις.
Και ενώ οι κυβερνήσεις, μέσω των τραπεζών αποδέχονται να εκτυπώσουν χρήμα με μία υπόσχεση, δεν αποδέχονται τη δική σου υπόσχεση να κάνεις κάτι, εάν δεν έχεις το εκτυπωμένο χρήμα. Είναι λοιπόν πολύ βαθύτερο το ζήτημα από όσο επιφανειακά (σκοπίμως) παρουσιάζεται.
Όπως λοιπόν μέχρι το 2008 μπορούσες, έστω και με κάποια προσπάθεια να λάβεις μία χρηματοδότηση να κάνεις κάτι χωρίς να είσαι πλούσιος, άρα να βελτιώσεις σε σημαντικό βαθμό την κατάστασή σου, η επερχόμενη “κρίση” τελικά οδήγησε στο να χάσεις και αυτή τη δυνατότητα. Θυμηθείτε πως τη δεκαετία του 90 οι σεισμοί στον Πύργο, την Πάτρα, το Αίγιο προκαλέσαν ένα κύμα χρηματοδοτήσεων, υπό μορφή σεισμόπληκτων δανείων, τα οποία βοήθησαν πάρα πολλούς να χτίσουν καλύτερα σπίτια από αυτά, τα οποία είχαν προηγουμένως. Ήταν όμως οι σεισμοί, οι οποίοι ανάγκασαν την πολιτεία να δράσει, διότι δεν είχε άλλη επιλογή· εάν είχε ακόμα θα έχασκαν τα ερείπια.
Εν τω μεταξύ με αφορμή όλα αυτά, τόσο περισσότερο οι κυβερνήσεις άρχιζαν να εισέρχονται στο οικονομικό παιγνίδι. Και τόσο περισσότερο κατευθυνόμενες προέκυπταν οι χρηματοδοτήσεις. Και κάπως υπερβολικό το παρακάτω αλλά όλοι οι αναπτυξιακοί νόμοι, τα ΕΣΠΑ και τα σχετικά (τα οποία ΔΕΝ υπήρχαν αιώνες τώρα) έχουν τη δομή:
Η εργασία και ο πλούτος των πολλών να συγκεντρώνεται από το κράτος (κυβερνήσεις λέγονται, έχουν ονόματα), οι οποίες κατόπιν τον διαμοιράζουν κατά το δοκούν.
Και για να δουλέψει το προηγούμενο σχήμα τα παραμύθια καλά κρατούν. Προσθέστε στη συνταγή και σκόνη ηλιθιοποίησης μέσω των πολλών μέσων “ενημέρωσης” και η συνταγή είναι έτοιμη. Δεν εκφράζω καμία ιδεολογία. Μία κατάσταση περιγράφω.
Το αναγκαστικό lockdown εξελήφθη από τους πολλούς, ως περιοριστικό μέτρο. Το lockdown έπρεπε όμως να διαρκέσει πολύ περισσότερο. Ήταν μία μοναδική ευκαιρία να ξετιναχτεί το στρεβλό οικονομικό σύστημα και να σωθούν και πολλές ζωές. Όχι όμως μόνο δε συνέβη αυτό, αλλά μετά το πρώτο σοκ φάνηκε για τις κυβερνήσεις μία ανέλπιστη ευκαιρία. Πώς θα εισχωρήσουν… παντού. Και προσέξτε χαρακτηριστικά πως ενώ όλοι έχουν πληγεί από μία δραστηριότητα της φύσης, όπως ο COVID-19, οι μόνες, οι οποίες δεν θα έχουν καμία ζημιά και δεν θα παραχωρήσουν τίποτα είναι οι τράπεζες (ίσον κυβερνήσεις).
Και όπως χάθηκε το 2008 η δυνατότητα πρόσβασης στο (έστω) αναγκαστικό ανταλλακτικό μέσο, τώρα θα χαθεί ένα μεγάλο ποσοστό της δυνατότητας επιβίωσης χωρίς επιδόματα και κυβερνητικές ενισχύσεις. Ακόμα περισσότεροι θα εργάζονται να πληρώνουν ακόμα μεγαλύτερους φόρους προκειμένου ο επιπλέον πλούτος να διαμοιραστεί σε εκείνους, οι οποίοι έχουν τα κάθε είδους πολιτικά μέσα.
Ξεκλείδωσαν με τον COVID-19 για μια στιγμή τα λουκέτα στις αλυσίδες των ποδιών των κωπηλατών. Μπορούσες να βγεις από τη γαλέρα, αλλά όχι! Εκεί! Και τώρα θα έχεις (έχουμε) δύο λουκέτα στα πόδια και πολύ ασφαλέστερα. Και διπλά και βαρύτερα κουπιά.
Σημείωση 1: Το ξεκλείδωμα δεν συνέβη αναίμακτα. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν-πεθαίνουν και ανά πάσα στιγμή μπορεί ο καθένας μας ή κάποιο μέλος της οικογενείας του να βρεθεί στην εντατική ή τον άλλο κόσμο. Και αυτό χωρίς πόλεμο, χωρίς κάποιο σκοπό, χωρίς αιτία. Από έναν ιό και μόνον. Δώσε νόημα λοιπόν σε αυτό. Εκμεταλλεύσου την αιματηρή ευκαιρία.
Εάν ο COVID-19 δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί.
Σημείωση 2: Και αυτά, τα οποία αναφέρονται ως “απώλειες” από τον COVID-19 μην ανησυχείτε! Τίποτα δε χάθηκε. Απλώς θα διπλασιαστούν οι γαλέρες και οι κωπηλάτες, αλλά οι γαλεράρχες περισσότερα θα αποκτήσουν. ΜΟΝΟ οι κωπηλάτες έχασαν.
