Κάθε πρωί όταν ξυπνώ –και εφ’ όσον έχω κοιμηθεί- κυριεύομαι από χιλιάδες σκέψεις αδιεξόδων και μη αρεστών καταστάσεων. Μυριάδες τα προβλήματα και οι πιέσεις μαζί και η αίσθηση πως όλα είναι ανυπέρβλητα· και κυρίως μία αφόρητη αίσθηση πως δεν μπορείς να ελέγξεις τα πράγματα ή να κάνεις κάτι.
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις καθίσταται ακόμα χειρότερο, διότι το “ξύπνημα” σε επαναφέρει σε μία καθόλου αρεστή πραγματικότητα, την οποία θα πρέπει να δεχθείς και εάν είσαι και σχετικά μεγαλύτερης ηλικίας και με κάποιες υποχρεώσεις ίσως κυριεύεσαι από την σκέψη πως είναι αμετάβλητη και θα συνεχιστεί και προς το χειρότερο μέχρι το τέλος της ζωής σου. Αυτό σου δίνει άλλο ένα χτύπημα πέρα για πέρα, διότι φυσικά και ΔΕΝ θέλεις να φύγεις από τη ζωή, αλλά και από την άλλη αυτή η ζωή δεν αντέχεται.
Δημιουργείται μέσα σου αυτό, το οποίο ονομάζω με τον τίτλο του άρθρου:
Το (Φριχτό) Συναίσθημα της Ανημπόριας.
Προσθέτω το επίθετο (φριχτό), διότι όντως αυτό ακριβώς είναι…
Κατόπιν έρχονται στο μυαλό σου εικόνες ανθρώπων με πολιτική εξουσία, τεράστια οικονομική δύναμη, αλλά και πολύ κοντινοί σου άνθρωποι, οι οποίοι έχουν φαινομενικά τουλάχιστον έναν έλεγχο σε πράγματα στα οποία εσύ δεν έχεις και αυτό σε καταθλίβει διπλά ή τους βλέπεις χαρούμενους (σάμπως αυτοί είναι στο απυρόβλητο της ζωής) και φθονείς, διότι αρχίζεις να ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ.
Ζώντας μάλιστα σε μία χώρα, η οποία έχει με τη θέλησή της μετατραπεί σε πηγή δυστυχίας, αντί χαράς (με την πιο όμορφη φύση) η πρώτη σου αυθόρμητη κίνηση είναι να βρεις σε ποιόν τοίχο θα χτυπήσεις το κεφάλι σου (η… αισιόδοξη κίνηση)! Αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός πως κάποια θεμέλια σου ήταν μάλλον πολύ σαθρά και οι πυλώνες των αξιών σου γυάλινοι.
Δεν είναι αστείο.
Αυτό τώρα ανάλογα με τις εσωτερικές δυνάμεις και τον χαρακτήρα σου, σου “βγαίνει” διαφορετικά και με διαφορετικό βαθμό βαρύτητας: σε εκνευρισμό, πονοκέφαλο, αδράνεια, κακία, μίσος , δυστυχία, χαιρεκακία, φθόνο.
Κάποιοι γίνονται πολύ κακοί, κάποιοι άλλοι γίνονται καταθλιπτικοί, κάποιοι γίνονται σαδιστές και μετατρέπονται σε ζόμπι, τα οποία τρέφονται από την όποια ευτυχία του άλλου, την οποία θέλουν να καταστρέψουν. Κάποιοι το ρίχνουν κάπου αλλού… ή απλά απομακρύνονται και δεν κάνουν τίποτα χαμένοι στην αδράνεια της φριχτής ανημπόριας τους.
Όλα αυτά γενικώς ορίζονται από την ιδιότητα της άντλησης ψηγμάτων ευτυχίας συλλέγοντας… δυστυχίες! Και προκαλώντας άλλες (και στους άλλους αλλά και σε σένα)!
Προσθέστε και την εμμονή διατήρησης της ιδεατής εικόνας για τον εαυτό σου, η οποία είναι τσαλακωμένη και για να συντηρηθεί απαιτεί τεράστια ποσά εσωτερικής ενέργειας και φυσικά δεν έχει και κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Εδώ η καθαρή πηγή των κάθε είδους συμπλεγμάτων! Πιείτε ελεύθερα!
Και που καταλήγουμε;
Άλλη μία ημέρα αφόρητης διεκπεραίωσης της ζωής μας χωρίς δημιουργία, χωρίς κάποιο ίχνος ευγνωμοσύνης για το ότι υπάρχουμε και σκεφτόμαστε… και ένας εγωισμός, ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι σημαδεμένοι της ζωής!
Κι ο καλός Θεούλης πετάει πέτρες από εκεί πάνω και όποιον πάρει… και ΕΣΥ νομίζεις ότι έχει σημαδέψει ΕΣΕΝΑ. Κι άλλος χάνει το παιδί του, άλλος δεν έχει ενώ τόσο θα ήθελε, άλλος έχει καρκίνο και αντιμετωπίζει τον θάνατο, άλλος βιώνει τραγωδίες κάθε είδους και μορφής, άλλος χάνει το σπίτι του, άλλος χρεοκοπεί και δεν μπορεί να σώσει τίποτα, άλλος το ένα, άλλος το άλλο. Διότι αγαπητοί μου φίλες και φίλοι οι πέτρες δεν είναι όλες ίδιου μεγέθους. Και το χαλίκι που σου έρχεται το βλέπεις σαν βράχο, ενώ μόλις δίπλα σου ένας πραγματικός βράχος καταπλάκωσε κάποιον άλλον. Αλλά ΕΣΥ αυτό το χαλίκι νομίζεις ότι είναι το χειρότερο.
Κανείς δεν γνωρίζει το πώς πέφτουν και κατανέμονται οι βράχοι και τα χαλίκια. Κανείς! Και όλα τα προηγούμενα τα γράφω με μεγάλη θλίψη και απορία, διότι πώς μπορώ να έλθω στη θέση του άλλου; Και πώς τολμώ να συγκρίνω δυστυχίες και να αξιολογώ την δική μου ως μοναδική και χειρότερη; Ποιος είμαι;
ΔΕΝ γνωρίζεις το γιατί σε κάποιους ανθρώπους η ζωή είναι τόσο σκληρή. ΔΕΝ ελέγχεις σχεδόν τίποτα, παρά μόνο το 0,0001 τοις χιλίοις (και ο υπολογισμός είναι τεράστια αισιόδοξος).
Αλλά ΕΛΕΓΧΕΙΣ το 0,0000001 και ΔΕΝ έχεις το δικαίωμα να σκορπάς την δυστυχία. ΔΕΝ έχεις το δικαίωμα να γίνεσαι κακός, φθονερός, φορέας μίσους και δυστυχίας. ΑΥΤΟ το δικαίωμα ΔΕΝ το έχεις. Ανεξαρτήτως τι σου συμβαίνει εσένα. Άλλο η πίκρα η δική σου, οσοδήποτε μεγάλη και εάν είναι και άλλο το μίσος προς την ζωή και τους ανθρώπους.
ΜΗΝ ενδίδεις! Και ΚΑΝΕ καλά αυτό το 0,0000001, το οποίο σου αναλογεί. ΕΣΥ αυθαίρετα κρίνεις ότι είναι ασήμαντο και δεν αξίζει. Είναι όμως;