Γνωρίζετε πως έχετε ακόμα κάποιες ημέρες χρόνο. Πάντως λιγότερες από τριάντα, δηλαδή ένα μήνα. Και υπάρχει μέσα σε αυτό το διάστημα μία μη ανατρεπτική προθεσμία σε κάτι, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό. Στη δεδομένη στιγμή φαίνεται πως η ροή της ζωής σας εξαρτάται από αυτή την προθεσμία. Κι ενώ το γνωρίζετε και κάνετε οτιδήποτε περνά από τα χέρι σας εμπόδια ναι μεν μη ανυπέρβλητα, αλλά με μεγάλη απώλεια χρόνου για την υπερπήδησή τους ορθώνονται κάθε ημέρα. Και με θαυμαστή… ακρίβεια και συνέπεια δεν είναι δυνατόν να παρακαμφθούν νωρίτερα.
Και ενώ το βλέπετε καθαρά και προσπαθείτε είστε πάντα πίσω από το χρονοδιάγραμμά σας μία ημέρα. Και μόλις περάσει αυτή η ημέρα έχετε καταφέρει να ολοκληρώσετε με επιτυχία κάθε διαδικασία για την επίτευξη του στόχου σας. Μόνο πως είσαστε μία ημέρα εκπρόθεσμοι. Μία μόνο ημέρα!
Αυτό, το ονομάζω εντελώς αυθαίρετα ως “Το Σύνδρομο της Τελευταίας Ημέρας”. Θα μπορούσε κάτι ελάχιστο να ΜΗΝ έχει προκύψει και να είσαστε ακριβείς στην προθεσμία, αλλά όχι! Για μια ημέρα μόνο χάσατε… Για τους Αγγλομαθείς θα μπορούσα να το ονομάσω “The Syndrome of the Last Day”.
Αυτοκρατορίες έχουν χαθεί, διότι καθυστέρησε λόγω ενός εντελώς απρόβλεπτου παράγοντα η κρίσιμη βοήθεια μόλις μία ημέρα. Άνθρωποι έχουν καταστραφεί, διότι δεν πρόλαβαν, ενώ το γνώριζαν, να περάσουν το τοίχος του Βερολίνου ή να δραπετεύσουν από τη ναζιστική Γερμανία, διότι έτυχε να κρυολογήσει ο υπάλληλος των διαβατηρίων και να καθυστερήσουν 24 ώρες.
Έγινε την επομένη, αλλά δεν είχε πλέον κανένα νόημα. Ορθώθηκε το τοίχος ή έκλεισαν τα σύνορα. Και εξ΄ αιτίας αυτής της τελευταίας ημέρας, όλα πλέον θα είναι διαφορετικά. Θα εγκλωβιστείς στο Ανατολικό Βερολίνο για μια ζωή και δεν θα μπορείς ποτέ να περάσεις έναν δρόμο παραπέρα να πάρεις τις σημειώσεις του νέου σου και μοναδικού αριστουργηματικού βιβλίου, το οποίο προετοίμαζες μήνες τώρα και το οποίο άφησες στη φίλη σου να μελετήσει· την οποίαν επίσης δεν θα δεις παρά μετά από 40 χρόνια μαζί με τα εγγόνια της… και τότε θα σου επιστρέψει τις σημειώσεις σου… και λοιπόν; Και ενώ την προηγουμένη έβλεπες να χτίζεται το τοίχος και θα μπορούσες να είσαι απέναντι, αλλά σε σταμάτησαν απρόσμενα στην ασφάλεια για διευκρινήσεις επειδή έτυχε να είσαι μάρτυς εμπρός σε μία άγρια συμπλοκή. Και πέρασες εκεί ολόκληρο το βράδυ και όταν έτρεξες το πρωί, το τοίχος ήταν εκεί.
Βέβαια στη ζωή δεν είναι μόνο η μία ημέρα. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα χάνεσαι από ασήμαντες αιτίες ή από μία στιγμιαία τραγική απροσεξία . Αλλά εκεί ΔΕΝ το γνωρίζεις. Ενώ στο Σύνδρομο της Τελευταίας ημέρας το γνωρίζεις. Είναι γνωστό το τέλος, απλά δεν προλαβαίνεις.
Ειλικρινά είναι ένα φοβερό σύνδρομο αυτό. Και το έχω βιώσει παντοιοτρόπως (και συνεχίζω να το βιώνω) γι’ αυτό εξ΄ άλλου μπορώ να το περιγράψω και γράφω και αυτό το άρθρο. Και τολμώ να ερωτήσω (ποιόν άραγε): Γιατί;
Το “γιατί;” είναι ένα επικίνδυνο ερώτημα. Κι ίσως δεν πρέπει να το θέτεις. Όταν όμως αυτή ημέρα καθορίζει την πορεία σου μοιραία το θέτεις. Και τολμάς για δεύτερη φορά να ερωτήσεις: γιατί; Μήπως δεν ήσουν τόσο αποφασιστικός; Αλλά να βλέπεις συνέπεσε η παρουσία σου στη συμπλοκή. Εντελώς τυχαίο και απρόβλεπτο γεγονός και μη προσπελάσιμο και έχασες την ημέρα.
Πιστεύω πως όλοι σας έχετε βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Και τότε εκείνο, το οποίο σου απομένει ως ασπίδα προστασίας, ώστε να μην χάσεις το μυαλό σου είναι η ωραιότατη φράση από το μυθιστόρημα No Country for Old Men (Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους) του Κόρμακ Μακ Κάρθυ, το οποίο οι αδελφοί Κοέν μετέφεραν εκπληκτικά στην μεγάλη οθόνη:
“You never know what worse luck your bad luck has saved you from.”
“Ποτέ δεν γνωρίζεις από τι χειρότερο σε έσωσε η κακή σου τύχη.”
Σύμφωνοι! Μπορεί και να ισχύει και είναι άκρως ανακουφιστικό. Αλλά δεν σε δικαιολογεί σε ένα και μόνο ένα: να παραιτηθείς.
Ανεξαρτήτως συνθηκών και του Συνδρόμου αυτής της… Τελευταίας Ημέρας εσύ πρέπει να συνεχίσεις να ΚΑΝΕΙΣ!
