Το Ολυμπιακό Τέλος (;) του “ λαϊκού παιδιού” και των “Εθνικών” Ομάδων
(και μία τεραστίας σημασίας πιθανή συνέπεια)
Και ξαφνικά, εν μέσω θέρους και μακαριότητας κάποια γεγονότα αρχίζουν να δημιουργούν “άβολες” καταστάσεις…
Το μοντέλο του “λαϊκού παιδιού”, το οποίο αγωνίζεται μέσα στη φτώχεια και τον κατατρεγμό και φέρνει μετάλλια αρχίζει να μπάζει… νερά. Η χρυσή Ολυμπιονίκης στο άλμα επί κοντώ ήταν φοιτήτρια στο Stanford και τώρα εκπονεί η διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Παντρεμένη με Αμερικάνο και με παιδεία μάλλον διαφορετική, διότι ειδικά στα αθλήματα στίβου απαιτείται εκτός από την (δεδομένη) ικανότητα και ένα εξαιρετικά καλά δομημένο (εννοείται έντιμο και καθαρό) επιστημονικό πρόγραμμα.
Επίσης διάβασα πως 13 έλληνες αθλητές (δεν γνωρίζω και πόσοι άλλοι από άλλες χώρες – και σίγουρα θα υπάρχουν πάρα πολλοί-) αγωνίζονται με τις σημαίες άλλων κρατών. Το άλλο χρυσό της σκοποβολίας είναι μάλλον ένα προσωπικό μετάλλιο και τίποτα δεν θα εμπόδιζε την κοπελίτσα αύριο, εάν αντί για τσίγκους της παρασχεθεί ένα σύγχρονο κέντρο κάπου αλλού να αγωνιστεί στο Τόκυο το 2020 με κάποια άλλη πιο φιλική χώρα στο αριστείο και τον έντιμο κόπο.
Αυτά τα δύο γεγονότα μου θυμίζουν την δήλωση του λόρδου Kelvin κατά το1900:
“Η φυσική έχει πια λύσει τα θεμελιακά της προβλήματα. Από τώρα και μπρος δεν θα είναι παρά απλή εφαρμογή των γενικών νόμων. Μένουν βεβαίως μερικά θεματάκια, που δεν τα έχουμε κατανοήσει πλήρως: η κατανομή του μέλανος σώματος, οι φασματικές γραμμές των αερίων…” (“Η Φυσική Σήμερα”, Ε.Ν. Οικονόμου, Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, τόμος Α, σελ. 153).
Ακριβώς από τα προηγούμενα “θεματάκια” ανατράπηκε συθέμελα η κλασσική επιστήμη. Διότι αυτές οι δύο “ανωμαλίες” έκρυβαν κάτι πολύ (μα πάρα πολύ) περισσότερο από το να είναι δύο απλά “θεματάκια”.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τα δύο φαινομενικά “αθώα” γεγονότα.
Αυτά τα δύο μετάλλια είναι δύο “άβολα” χρυσά (ίσως είναι και τα άλλα μετάλλια, γράφω με τα όσα γνωρίζω). Για δύο λόγους:
1. Διότι τονίζεται η αριστεία και το επίπεδο μόρφωσης και δεν ταιριάζει με το μοντέλο, το οποίο διακαώς προσπαθεί να δημιουργήσει η “νέα” (της Οθωμανικής εποχής!) Ελληνική πραγματικότητα και
2. Οι ανοησίες έως αθλιότητες μία κυβέρνησης ή μίας επικρατούσας νοοτροπίας μίας χώρας, οσονούπω δεν θα είναι ανεκτές από την μερίδα των προοδευτικών πολιτών και το “εθνικό” στοιχείο δεν θα είναι κυρίαρχο πλέον.
Αυτό θα έχει μία σπουδαιότατη συνέπεια στο μέλλον και κατά τη γνώμη μου οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2016 θα θεωρηθούν κάποια στιγμή στην ιστορία η απαρχή μίας νέας παγκόσμιας πραγματικότητας.
Δεν θα είναι οι πολύ-εθνικές Αυτοκρατορίες το μέλλον, αλλά τα μελλοντικά κράτη θα αποτελούνται από πολίτες κάθε εθνικότητας με κοινή νοοτροπία και τάσεις (προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ή πεδίο).
Οι πολίτες δεν θα είναι έρμαια είτε μίας κυβέρνησης είτε μίας φατρίας είτε μίας θρησκείας είτε ενός μισάνθρωπου παρανοϊκού δικτάτορα ή λαϊκιστή είτε οτιδήποτε άλλο, αλλά θα επιλέγουν την πορεία της ζωής τους.
Θα επιλέγεις και δεν θα επιλέγεσαι.
Το τελευταίο κρατείστε το πολύ βαθιά μέσα στο μυαλό σας.
