(Ήθελα από προχθές να το γράψω αυτό το σχόλιο… γιατί δεν έφευγε από το μυαλό μου!)
Προχθές το πρωί περπατώντας στο κέντρο της πόλης ένοιωσα ασυναίσθητα (χωρίς δηλαδή να παρατηρήσω προηγουμένως με τα μάτια) μία νέα δροσερή κοπέλα, η οποία εισέπραξα πως απ’ έπνεε κάτι ξεχωριστό. Την στιγμή εκείνη ήμουν βυθισμένος στις σκέψεις μου, περί των οικονομικών μου και της συνέχειας…
Μόλις πλησίασα κοντά είδα πως ήταν μία πολύ χαρούμενη κοπέλα μαζί με τη μαμά της (υποθέτω) να περπατά με υπερηφάνεια και πολύ χαρά.
Τότε μου κόπηκαν τα πόδια και ένοιωσα “γελοίος”, όπως πάντοτε, όταν νομίζεις πως έχεις κάποιο πρόβλημα, ενώ στην πραγματικότητα ούτε να ανοίξεις το στόμα σου δεν έχεις το δικαίωμα.
Η κοπελίτσα ήταν κινητά εντόνως ανάπηρη (δεν γνωρίζω την ακριβή ονομασία της ασθένειας αυτής), με χέρια και πόδια σε ασυνάρτητη κίνηση και με ομιλία -όταν την άκουσα, πρακτικά αλαλαγμών-. Αλλά προσέξτε!
Η ίδια τόσο προσεγμένη, λαμπερή από καθαριότητα και η μαμά της με μία αξιοπρεπέστατη υπερηφάνεια, την οποία θαύμασα!
Τι ήθος!
Κανείς δεν γνωρίζει το Θεϊκό σχέδιο και γιατί συμβαίνει αυτό, το οποίο συμβαίνει…
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με ποιόν τρόπο “μοιράζονται” οι δυστυχίες…
Κανείς δεν γνωρίζει το γιατί…
Κανείς δεν μπορεί να το διανοηθεί και να έλθει στη θέση του άλλου…
Κανείς…
Οφείλει μόνο να ακολουθήσει το “παιγνίδι”… όσο καλύτερα (και με όσο πόνο) μπορεί… και φυσικά είναι εύκολο να το γράφεις αυτό, όταν είσαι εκτός…
Ωστόσο θεωρώ πως ποτέ δεν πρέπει να ντρέπεσαι ή να θεωρείς πως είσαι κάτι λιγότερο από κάποιαν/οιν άλλο, χωρίς ΑΥΤΟ το ζήτημα. Ποτέ!
Τι άλλο να παρατηρήσω; Ήθελα να συγχαρώ εκ βαθέων ειλικρινά αυτή τη γυναίκα…
Τι πρόκληση ζωής…
