Πάρα πολλές φορές τα βράδια όταν τύχει και επιστρέφω από τις δουλειές μου συναντώ τα λεωφορεία της γραμμής και αναγκαστικά ακολουθώ τη διαδρομή τους. Οι δρόμοι είναι στενοί και είναι πάντα οι προσπεράσεις ανόητες.
Όταν είμαι ακριβώς πίσω από το λεωφορείο πάντα εστιάζω στους επιβάτες της τελευταίας σειράς. Προφανώς δεν βλέπω τα πρόσωπά τους, αλλά μπορώ να διακρίνω πάρα πολλά. Βλέπετε στον κινηματογράφο μπορεί να βλέπεις μόνο το πρόσωπο αλλά εάν ο ηθοποιός κάνει κάποια χειρονομία ή ένα βήμα αυτό θα ΑΠΟΤΥΠΩΘΕΙ έστω ανεπαίσθητα στις εκφράσεις ή τις κινήσεις του.
Στην τελευταία σειρά συνήθως κάθονται νέα παιδιά, ίσως μαθητές, οι οποίοι επιστρέφουν σπίτι τους από τα φροντιστήρια.
Αλλά πάντα, μα πάντα βλέποντας το πίσω μέρος του κεφαλιού τους αναρωτιέμαι, άραγε τι σκέφτονται, τι έχουν στο μυαλό τους; Και πως κάθε ένας είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος στον οποίο εναποτίθενται οι ελπίδες όλου του κόσμου.
Διότι κάθε άνθρωπος είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικό. Και κάθε κεφάλάκι που βλέπω μπορεί να κρύβει τα… πάντα.
Και σκέψου πως κάθεται στην τελευταία σειρά ενός αστικού λεωφορείου μίας μικρής πόλης της υφηλίου.
Οταν συνειδητοποιήσετε την τεράστια δύναμη, την οποία διαθέτετε αυτή η φωτογραφία μπορεί να περικλείει τον Κόσμο όλο.
