Κάθε πρωί όταν ξυπνώ βρίσκω επάνω στο γραφείο μου δύο κουτιά. Το ένα γράφει “άγνωστο παρελθόν” ενώ το άλλο “απροσδιόριστο μέλλον”. Και τα δύο είναι ερμητικά κλεισμένα και δεν μπορώ με τίποτα να τα ανοίξω. Ωστόσο δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Τα παίρνω συνέχεια μαζί μου. Δεν έμαθα ποτέ μου τι περιέχουν ούτε πρόκειται. Επειδή όμως τα κρατώ στις τσέπες μου νομίζω πως τα ελέγχω.
Α! Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο κουτί, το οποίο είναι ανοικτό. Το παίρνω ΚΑΙ αυτό μαζί μου. Αυτό γράφει επάνω του “διαμορφούμενο παρόν” και σε αυτό μέσα μπορώ να τοποθετώ τις πράξεις μου, τις σκέψεις μου, τις αποφάσεις μου, την ελεύθερη μου βούληση.
Γνωρίζω πως αν και το περιεχόμενο των πρώτων κουτιών είναι παντελώς άγνωστο επηρεάζεται από το περιεχόμενο του τρίτου ανοικτού κουτιού. Δε γνωρίζω πώς, ούτε έχω και τον έλεγχο. Γνωρίζω όμως σίγουρα πως επηρεάζεται!
Αυτό για εμένα είναι αρκετό και μου δίνει μία τεράστια αίσθηση δύναμης. Μπορώ να επηρεάσω με έναν άγνωστο τρόπο, κάτι το οποίο δε γνωρίζω. Μπορεί για καλό, μπορεί για κακό, μπορεί οτιδήποτε. Αλλά το επηρεάζω!
Και πού είναι το παιγνίδι;
Επειδή μου αρέσουν τα παιγνίδια αποφασίζω κάθε πρωί, αφού κλείσω τις σκέψεις μου στο ανοικτό να τα… μπερδέψω! Και όλη την υπόλοιπη ημέρα δε γνωρίζω ποιο είναι ποιο. Κι εκεί που πιστεύω πως γεμίζω με την ελεύθερη μου βούληση το παρόν, στην πραγματικότητα μπορεί να εστιάζω στο παρελθόν ή να νοιώθω σιγουριά στο μέλλον. Και το βράδυ, όταν τα τοποθετώ πάλι στο γραφείο μου δοκιμάζω να τα ανοίξω πάλι και να δω με ποια σειρά τα κρατούσα.
Και το ερώτημα τίθεται αβίαστα: “Γιατί θα πρέπει να γνωρίζω το περιεχόμενο των δύο κλειστών αφού γνωρίζω πως σε κάθε περίπτωση μπορώ να το επηρεάσω;”
Τι άχαρο κουτί θα ήταν αυτό και τι άχαρη ζωή θα ήταν αυτή επίσης; Ωραίο το… κουτί!
