Κάθε φορά μετά από ένα τραγικό δολοφονικό χτύπημα προερχόμενο από φανατικούς Μουσουλμάνους ακολουθεί μία συναισθηματική έκρηξη και μία οργή. Καθώς και μία αίσθηση ανημπόριας και μη δράσης εναντίον αυτού του ζητήματος.
Και φυσικά και μίσος.
Έχω γράψει και έχω τονίσει στο παρελθόν πως ο στόχος όλων αυτών των χτυπημάτων είναι οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι της Ευρώπης. Η δημιουργία φόβου από την πλευρά τους και η γέννηση νέων προθύμων τρομοκρατών από τις τάξεις τους. Τα αθώα τυχαία θύματα και η τραγικότητα της απώλειάς τους δεν μπορεί να απαντηθεί με την ανθρώπινη λογική (γιατί δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι τη συγκεκριμένη στιγμή) αλλά ούτε και ο πόνος μπορεί να αμβλυνθεί στις οικογένειες τους.
Εδώ δεν χωρούν λέξεις.
Τα κηρύγματα όμως μίσους επίσης δεν χωρούν και η ανθρώπινη εμπειρία καθώς και η ιστορική πραγματικότητα έχουν περίτρανα αποδείξει πως όταν το κίνητρο δράσης είναι το μίσος μόνο χειρότερο κακό θα προκληθεί και κυρίως σε εκείνον, ο οποίος μισεί.
Το χειρότερο στην περίπτωση του Ισλάμ είναι πως δεν γίνονται αντιληπτά δύο σημαντικά δεδομένα:
1. Το Ισλάμ αποτελεί μία ιστορική πραγματικότητα αιώνων και πάρα πολύ αίμα έχει χυθεί και με πολύ βάρβαρο τρόπο και δεν είναι ζήτημα του σήμερα
&
2. Το θρησκευτικό μίσος είναι το χειρότερο μίσος.
Σας υπενθυμίζω πως μόλις λίγες δεκαετίες πριν μαινόταν ο θρησκευτικός πόλεμος στην Βόρεια Ιρλανδία. Που; Σε δύο από τις πλέον προχωρημένες υποτίθεται χώρες στον κόσμο: την Ιρλανδία και την Αγγλία. Με εξ’ ίσου πολύ σκληρά τρομοκρατικά χτυπήματα και μάλλον και πιο «προχωρημένα» από τεχνικής απόψεως. Θυμίζω χαρακτηριστικά την βομβιστική επίθεση στο Grand Brighton Hotel to 1984.
Αυτά ας τα έχουμε υπ’ όψιν μας πάντοτε, διότι η γενική κατεύθυνση και οι επιλογές της Ευρώπης και της Αμερικής δεν φαίνονται να κινούνται προς κάποια εξελικτική πορεία. Αντιθέτως το παγκόσμιο κλίμα ευνοεί τις δοκιμασμένες εδώ και αιώνες λογικές και πρακτικές αίματος του Ισλάμ, το οποίο δείχνει να έχει μία καλύτερη «πολιτική» στην προσέγγισή του.
Αντιμετώπιση ναι, μίσος όμως όχι.
Σημ. Παραθέτω χαρακτηριστικά ένα πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Βραδυνή από το 1949. Διαβάστε τον τίτλο σχετικά με την Αλγερία. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
