Σήμερα προς το μεσημέρι περπατώντας στην κεντρική πλατεία της Πάτρας (Πλ. Γεωργίου Α’) παρατήρησα τη σκιά μιας πολυκατοικίας να πέφτει σε ένα από τα εναπομείναντα διατηρητέα κτίρια της περιμέτρου της… Αυτό ξαφνικά με έκανε να αντιληφθώ τι ακριβώς μου αρέσει στις παλιές πανοραμικές φωτογραφίες της πόλης μας, τις οποίες θαυμάζουμε και τι με απωθεί στις σύγχρονες. Τελικά δεν είναι μόνο η άχαρη και υποτίθεται νεα-μοντέρνα και απρόσωπη αρχιτεκτονική τύπου Le Corbusier…
Είναι το δικαίωμα στο Φως!
Αγαπητοί μου φίλες/οι παρατηρώντας τα ύψη των κτιρίων, ακόμα και το ένα δίπλα στο άλλο ενωμένα , μπορείτε να σχολιάσετε ότι θέλετε, εκτός από ένα:
Το φως μπορεί να τα φθάσει όλα!
Στην Πάτρα η δόμηση ήταν με τους ακάλυπτους/κήπους στο πίσω μέρος των κτισμάτων (προσέξτε το αυτό, άλλη μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια, την οποία θα εξετάσουμε στο μέλλον) και το ένα κτίσμα δίπλα στο άλλο ενωμένα…
Σε συνδυασμό μάλιστα με το κωνικό/πυραμιδοειδές των στεγών, μένουν πάρα πολλές γωνίες διαθέσιμες για να εισχωρήσει το φως στο κάθε ένα από αυτά. Κανένας δρόμος πρακτικά, ακόμα και εάν υπάρχει δίπλα του ένα σχετικά ψηλότερο κτίριο (και αναφέρομαι στα αρχοντικά το πολύ τριών ορόφων της τότε εποχής) δεν αποτελεί δρόμο σκιάς.
Πάντα υπάρχει χώρος για το φως και σε συνδυασμό με την προηγούμενη παρατήρηση των προσόψεων επί της οικοδομικής γραμμής, αλλά των ανοιχτών χώρων στην πίσω όψη οι δυνατότητες διόδου του φωτός είναι πρακτικά απεριόριστες. Θυμηθείτε τα λεγόμενα “λιακωτά”, όλα στην πίσω πλευρά του κτιρίου και σαφώς χαμηλότερα…
Αυτό δεν το επέβαλε κάποιος ειδικός σχεδιασμός. Επεβλήθη από μόνος του.
Μετά επενέβη ο κεντρικός σχεδιασμός και με την αύξηση των συντελεστών δόμησης (το πόση επιφάνεια μπορεί δηλαδή να χτιστεί συνολικά στο οικόπεδο) και την αλλαγή των υψών επέφερε το… μοιραίο:
Τους σκοτεινούς και ανήλιαγους δρόμους, την εξόντωση των χαμηλών κτισμάτων και την καταδίκη των ακαλύπτων…(στην ουσία δηλαδή των σημείων ανάπτυξης των παιδιών σε προστατευμένο και ήσυχο περιβάλλον).
Όχι μόνον αυτό. Ο πολεοδομικός κανονισμός επέβαλε την κλιμακωτή διάταξη των υψηλοτέρων ορόφων, (τους ορόφους εσοχές) ως δήθεν αντίδοτο αυτής της “αδικίας” και οι πόλεις γέμισαν με “ετεροβαρείς” ψηλές πολυκατοικίες, οι οποίες φαίνεται σαν να θέλουν να κλίνουν προς τα πίσω…
Κοινωνικά αυτό είχε και μία άλλη σοβαρότατη συνέπεια… Δημιούργησε μία ανισότητα όσον αφορά την ελεύθερη διάθεση του φωτός, η οποία πλέον έπαψε να υφίσταται περιοριζόμενη από την σκληρή σκιά του όμορου κτιρίου δημιουργώντας είτε αισθήματα μειονεκτικότητας στους κατοίκους του χαμηλότερου κτίσματος είτε σφοδρή επιθυμία να συναγωνιστούν το δίπλα εξισώνοντας την οριστική αποβολή του φωτός από την γειτονιά τους…
Αρχική Δημοσίευση: 16 Μαρ. 2015
Είναι το δικαίωμα στο Φως!
Αγαπητοί μου φίλες/οι παρατηρώντας τα ύψη των κτιρίων, ακόμα και το ένα δίπλα στο άλλο ενωμένα , μπορείτε να σχολιάσετε ότι θέλετε, εκτός από ένα:
Το φως μπορεί να τα φθάσει όλα!
Στην Πάτρα η δόμηση ήταν με τους ακάλυπτους/κήπους στο πίσω μέρος των κτισμάτων (προσέξτε το αυτό, άλλη μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια, την οποία θα εξετάσουμε στο μέλλον) και το ένα κτίσμα δίπλα στο άλλο ενωμένα…
Σε συνδυασμό μάλιστα με το κωνικό/πυραμιδοειδές των στεγών, μένουν πάρα πολλές γωνίες διαθέσιμες για να εισχωρήσει το φως στο κάθε ένα από αυτά. Κανένας δρόμος πρακτικά, ακόμα και εάν υπάρχει δίπλα του ένα σχετικά ψηλότερο κτίριο (και αναφέρομαι στα αρχοντικά το πολύ τριών ορόφων της τότε εποχής) δεν αποτελεί δρόμο σκιάς.
Πάντα υπάρχει χώρος για το φως και σε συνδυασμό με την προηγούμενη παρατήρηση των προσόψεων επί της οικοδομικής γραμμής, αλλά των ανοιχτών χώρων στην πίσω όψη οι δυνατότητες διόδου του φωτός είναι πρακτικά απεριόριστες. Θυμηθείτε τα λεγόμενα “λιακωτά”, όλα στην πίσω πλευρά του κτιρίου και σαφώς χαμηλότερα…
Αυτό δεν το επέβαλε κάποιος ειδικός σχεδιασμός. Επεβλήθη από μόνος του.
Μετά επενέβη ο κεντρικός σχεδιασμός και με την αύξηση των συντελεστών δόμησης (το πόση επιφάνεια μπορεί δηλαδή να χτιστεί συνολικά στο οικόπεδο) και την αλλαγή των υψών επέφερε το… μοιραίο:
Τους σκοτεινούς και ανήλιαγους δρόμους, την εξόντωση των χαμηλών κτισμάτων και την καταδίκη των ακαλύπτων…(στην ουσία δηλαδή των σημείων ανάπτυξης των παιδιών σε προστατευμένο και ήσυχο περιβάλλον).
Όχι μόνον αυτό. Ο πολεοδομικός κανονισμός επέβαλε την κλιμακωτή διάταξη των υψηλοτέρων ορόφων, (τους ορόφους εσοχές) ως δήθεν αντίδοτο αυτής της “αδικίας” και οι πόλεις γέμισαν με “ετεροβαρείς” ψηλές πολυκατοικίες, οι οποίες φαίνεται σαν να θέλουν να κλίνουν προς τα πίσω…
Κοινωνικά αυτό είχε και μία άλλη σοβαρότατη συνέπεια… Δημιούργησε μία ανισότητα όσον αφορά την ελεύθερη διάθεση του φωτός, η οποία πλέον έπαψε να υφίσταται περιοριζόμενη από την σκληρή σκιά του όμορου κτιρίου δημιουργώντας είτε αισθήματα μειονεκτικότητας στους κατοίκους του χαμηλότερου κτίσματος είτε σφοδρή επιθυμία να συναγωνιστούν το δίπλα εξισώνοντας την οριστική αποβολή του φωτός από την γειτονιά τους…
Αρχική Δημοσίευση: 16 Μαρ. 2015
