Θυμόσαστε υποθέτω το μοναδικό ασημένιο δολάριο του Σκρούτζ Μακ Ντακ! Το είχε σε έναν γυάλινο κώδωνα στο τεράστιο θησαυροφυλάκιό του και το πρόσεχε ως κόρη οφθαλμού! Θεωρούσε πως εάν το έχανε θα έχανε και όλη την αμύθητη (αλλά άχρηστη) περιουσία του.
Πριν από πολλά χρόνια περπατούσαμε με την μητέρα μου σε κάποια γέφυρα στην περιοχή της Wall Street στην Νέα Υόρκη.
Θα ήταν μεσημέρι, κανένας δεν περπατούσε εκεί ενώ τα αυτοκίνητα από κάτω από την γέφυρα ασταμάτητα. Δεν θυμάμαι ακριβώς την ακριβή τοποθεσία, μόλις όμως βρεθώ πάλι στην ΝΥ θα την εντοπίσω αμέσως.
Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε ένας μαύρος στο χρώμα επαίτης. Από την φυσιογνωμία του φαινόταν πως ήταν άκακος.
Κοιταζόμαστε με την μητέρα μου και αμέσως συνεννοηθήκαμε με τα μάτια:
Θα του δώσουμε ένα δολάριο!
Όταν πλησιάσαμε κοντά του δίνω το δολάριο, χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Μόλις αντιλαμβάνεται ότι αυτό ήταν ένα ο λ ό κ λ η ρ ο δολάριο τρέχει ξωπίσω μας με τις χαρακτηριστικές κινήσεις ευχαριστίας των χεριών φωνάζοντας σε όλη την Wall Street:
“Thank you, thank you” και για πόση ώρα, μέχρι να χαθούμε να μας καλοτυχίζει και να μας στέλνει τις πιο πλούσιες ευχές!
Ε, λοιπόν έχω την εντύπωση πως αυτό ήταν το πιό τυχερό δολάριο της ζωής μου. Και δεν ήταν ούτε καν ασημένιο!
Ήταν το τυχερότερο όμως όχι γιατί το κράτησα, αλλά γιατί το… έδωσα. Αν κρίνω από τις πάμπολλες δυσκολίες της ζωής μου και το πόσο πολλοί άνθρωποι με βοήθησαν μάλλον ήταν η καλύτερη επένδυση της ζωής μου.
Και για τον Σκρουτζ: Κράτα τα ρε γερο-τσιφούτη και τα δολάρια σου και την μιζέρια τους. Και εάν εκείνο το f@cking silver dollar το είχες χαρίσει σε κάποιον να πιάσει τόπο τώρα δεν θα ζούσες υπό τον φόβο των λύκων.
Τα τυχερά ασημένια δολάρια είναι εκείνα, τα οποία δίνεις όχι εκείνα, τα οποία κρατάς!
Ισχύει γαι όλα, όχι μόνο για τα δολάρια!
