(Και μερικά σχόλια)
Δεν ήθελα να ασχοληθώ απόψε με αυτό το θέμα. Ωστόσο είναι ένα ζήτημα, το οποίο παρακολουθώ εδώ και πάρα πολλά χρόνια και γνωρίζω κάποιες πτυχές του από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν στην Δαμασκό κάποια μακρινή περίοδο.
Ίσως σας φανεί απλοϊκό αλλά το πρόβλημα της Συρίας έχει μόνο ένα όνομα:
Άσσαντ.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον σημερινό δικτάτορα αλλά και στον πατέρα του. Τουλάχιστον εκείνος κατέλαβε με σειρά… πραξικοπημάτων την εξουσία, ενώ ο νυν απλά την κληρονόμησε, όπως ένα ακίνητο.
Και είναι και αυτός ένας στυγνός δικτάτορας, ο οποίος δεν εννοεί με τίποτα να ξεκουμπιστεί από την εξουσία. Και φυσικά, όπως όλοι οι γνήσιοι δικτάτορες, προτιμά να διαλύσει ολοκληρωτικά την “πατρίδα” του (το… οικόπεδό του εννοώ) παρά να φύγει.
Επειδή η Συρία ανέκαθεν ήταν προσκείμενη στην Σοβιετική Ένωση (υποτίθεται ό,τι η Συρία ήταν… “αριστερή”) και ο Χαφέζ αλ Άσσαντ (πατήρ) γνώριζε αρκετά καλά να ελίσσεται (ήταν και αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας εξ΄άλλου) καθιερώθηκε με έναν περίεργο τρόπο στην Μέση Ανατολή. Χωρίς να είναι ουσιαστικά ισχυρός σε σχέση με το Ισραήλ, εκμεταλλεύτηκε πολύ καλύτερα επικοινωνιακά τα γεγονότα στα υψώματα του Γκολάν (καθώς και τον διεθνή αντισημιτισμό) και επέτυχε σχετική ηρεμία και ασφάλεια για τον εαυτό του. Η Συρία διαφοροποιείται από τις Αραβικές χώρες σε πολλά σημεία, κάτι, το οποίο ευνοούσε τους χειρισμούς του.
Το Ισραήλ δεν επιθυμούσε ούτε και αυτό να κινηθεί εναντίον του Άσσαντ, αφού η παραμονή του στην εξουσία του εξασφάλιζε μία αναγκαία σταθερότητα. Διάβαζε και Ιορδανία εδώ.
Το 2000 μετά τον θάνατο του Άσσαντ πατρός ανέλαβε ο κοσμικός νυν Μπασάρ. Ο Μπασάρ άλ Άσσαντ δεν φαινόταν και ιδιαίτερα ενθουσιώδης, αλλά η εξουσία δημιουργεί διαφορετική νοοτροπία. Το 2011 τα γεγονότα της Αραβικής “άνοιξης” οδήγησαν σε ταραχές και ο εμφύλιος ήταν αναπόφευκτος.
Η αδιαλλαξία του Μπασάρ είναι παροιμιώδης. Από εκεί και πέρα ξεκινά το παιγνίδι όλων των υπολοίπων. Προσέξτε πόσο “χαμένος” είναι και ενθυλακωμένος στο κουκούλι του ανακτόρου του. Όλοι έχουν λόγο για την Συρία εκτός από αυτόν και τούτο καταδεικνύει την απόλυτη μικρότητά του.
Οι περιπλοκές και οι καταστάσεις είναι τόσο δαιδαλώδεις πλέον, ώστε αποκρύπτουν και θολώνουν την πραγματική και μοναδική αιτία του δράματος της Συρίας, η οποία έχει το οικογενειακό όνομα της δυναστείας.
Η Σοβιετική Ένωση ήταν από τους ικανότερους παίκτες στην διεθνή ωμή διπλωματία. Και εξ’ αιτίας της διατηρήθηκαν στην εξουσία πάμπολλοι δικτάτορες και δικτατορίσκοι της περιοχής. Πάντα, διότι η Ε.Σ.Σ.Δ. γνώριζε να εκμεταλλεύεται το μίσος των Αράβων για το Ισραήλ και βέβαια ποτέ δεν ήταν από τους συμπαθούντες.
Θυμάμαι σε ένα ντοκυμανταίρ για την γενοκτονία της Ρουάντα τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον σε μία συνέντευξή του πολύ αργότερα και όταν δεν ήταν πλέον στην θέση του. Έδειχνε και ήταν ειλικρινά συντετριμμένος, διότι -όπως ο ίδιος παραδέχθηκε- δεν αξιολόγησε σωστά την κατάσταση και αν και ενήμερος για το τι επρόκειτο να συμβεί έμεινε αδιάφορος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μία από τις χειρότερες γενοκτονίες της ανθρωπότητας ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποτραπεί.
Είναι τραγικό να είσαι σε θέση να επέμβεις σώζοντας εκατομμύρια ανθρώπους και να μην το κάνεις μόνο και μόνο για λόγους πολιτικής. Να μην αναφέρω και τις τεράστιες ευθύνες του εντελώς άχρηστου Ο.Η.Ε., ο οποίος έχω την αίσθηση πως εδώ και δεκαετίες υφίσταται μόνο παρασιτικά.
Αυτή τη στιγμή στην Συρία διαπράττεται ένα τεράστιο έγκλημα. Μπορούσε πολύ πιο εύκολα να τακτοποιηθεί το 2011, όταν τα πράγματα δεν είχαν πάρει την τροπή αυτή. Η πολιτική για την Μέση Ανατολή του πρώην προέδρου της υπερδύναμης ήταν εντελώς εσφαλμένη και ο καταποντισμός της Αραβικής “άνοιξης” σχετίζεται. Τώρα η όποια λύση έχει τεράστιο κόστος από πολλές απόψεις.
Η απομάκρυνση όμως του Άσσαντ θα είναι όπως η επέμβαση σε ένα σπυρί, το οποίο έχει μολυνθεί. Θα καθαρισθεί από το πύον. Για την μόλυνση ό,τι καταφέρουν τα αντιβιοτικά.
Σημ. Δεν επιθυμώ κάποια συζήτηση επί του θέματος. Τα προηγούμενα αφορούν καθαρά δικές μου εκτιμήσεις και ανάλυση επί του Συριακού ζητήματος. Παρουσιάζονται ενημερωτικά και δημοσιεύονται ως matter of record only.
