Προχθές το μεσημέρι της Παρασκευής, μετά από ένα ωραίο επαγγελματικό πρωινό στο Αίγιο φεύγοντας παρατήρησα τα χαλάσματα μιας ερειπωμένης κατοικίας. Ήταν αργά πλέον ο ήλιος ψηλά και ξεκίνησα να φωτογραφίζω.
Μετά από λίγο έρχεται μία κυρία δίπλα μου και με ρωτάει ευγενικά, γιατί το φωτογραφίζω. Της απάντησα πως μου αρέσουν τα χρώματα. Είναι αλήθεια πως αιφνιδιάστηκε λίγο, αλλά δεν ήταν χωρίς πνεύμα. Μου απάντησε:
“Νόμισα ότι το φωτογραφίζετε γατί θέλετε να το αγοράσετε, αλλά να μου πείτε για τα χρώματα…”
Τελικά γνωριστήκαμε και αποδείχθηκε πως ήταν γειτόνισσα και φυσικά ενδιαφερόταν για την τύχη των ερειπίων. Έμαθα και την ιστορία των ενοίκων του σπιτιού!
Αυτά τα κτίρια, ίδια με τους ανθρώπους. Ακόμα και ερείπια διατηρούν το “χρώμα” τους. Και αυτή είναι η γοητεία κατεστραμμένων ανθρώπων, διότι αποκαλύπτεται το εσωτερικό τους και τα χρώματα τους. Μπορεί να είναι από λάσπη και αποσαθρωμένα, μπορεί να είναι ακατοίκητα αλλά το χρώμα τους δηλώνει και το ποιόν τους.
Έχω γνωρίσει πραγματικά πολλούς “κατεστραμμένους” (με τα ανθρώπινα πάντα κριτήρια) ανθρώπους και όλοι είχαν να μου διηγηθούν μία συναρπαστική αν και θλιβερή ιστορία.
Το σπουδαιότερο;
Οι πλέον γοητευτικοί ήταν όσοι την είχαν ενστερνισθεί και την είχαν αγκαλιάσει σαν μέρος πλέον του εαυτού τους και όχι σαν κάτι ξένο. Ήταν η ΔΙΚΗ τους ιστορία ασχέτως εάν είχαν ή δεν είχαν ευθύνη για την δημιουργία της.
Και τι είχε απομείνει από αυτούς;
Μα τα “χρώματα” του εσωτερικού τους!
Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α Σ Α Σ και μακριά από ψέμματα σήμερα.
Αποδεχθείτε την αλήθεια του εαυτού σας!
