Τεύκρος Σακελλαρόπουλος – Conceptual Cinematography

Τα Παλαιά Λεωφορεία με τον Εισπράκτορα και η Ευρώπη (ΙΙ)

Μπορείτε να μαντέψετε ωστόσο ποιό ήταν το πιο εντυπωσιακό (;), περίεργο ή έστω άβολο συναίσθημα, το οποίο βιώσαμε όλοι με την αρχική αλλαγή;

Χμ… ήταν το γεγονός πως με την αλλαγή της εισόδου από πίσω στα εμπρός είχες την αίσθηση (μάλλον πραγματικότητα) πως πήγαινες …πίσω, ενώ το λεωφορείο πήγαινε μπροστά… Αυτό μην το γελάτε… Ήταν σοβαρό. Ξαφνικά δημιουργείτο μία σύγκρουση  μεταξύ της πραγματικότητας και των αισθήσεων…

Γιατί όμως τα γράφω όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την Ευρώπη;

Διότι αυτό το ρετρό σκηνικό θα μπορούσε κάλλιστα να αναφέρεται αλληγορικά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ακόμα περισσότερο στην διασαφήνιση των καταστάσεων, την αποκρυστάλλωση της εικόνας και κατ’ επέκταση στην λήψη αποφάσεων… για την μελλοντική πορεία…

Εάν δείτε τον επιβάτη σαν την Ελλάδα -κάθε επιβάτη σαν μία χώρα- και το λεωφορείο σαν την Ευρώπη πάρα πολλά θα πάψουν να είναι ασαφή και θα γίνει άμεσα κατανοητό το τι ακριβώς συμβαίνει…

Δεν γνωρίζω αν έχει κάποια σημασία, αλλά θα το αναφέρω, τα περισσότερα λεωφορεία -αν θυμάμαι καλά- ήταν Γερμανικής προέλευσης: ΜΑΝ-ΒUSSING – HINO (Ιαπωνέζικα) αλλά και κάποια Σουηδικά VOLVO… (ίσως να έχει σημασία αυτή μικρή λεπτομέρεια)…

Ο κάθε ένας επιβάτης από εμάς επιθυμούσε να μεταβεί στον όποιο προορισμό του…

Είχαμε όμως κι άλλες επιλογές εκτός του λεωφορείου:

Τα πόδια μας, το ποδήλατο… (σταματώ εδώ), αλλά το λεωφορείο αν και κόστιζε κάποια χρήματα είχε μία άλλη ταχύτητα και δεν ήταν κυρίως τόσο κουραστικό… Δεν αναφέρομαι ωστόσο στην άνεση, διότι δεν ήταν άνετο και ούτε καν “δίκαιο”. Άλλοι (οι λιγότεροι) κάθονταν και υπήρχαν καλές και κακές θέσεις, άλλοι όμως (οι περισσότεροι) ήταν όρθιοι και πάμπολλες φορές στοιβάζονταν στριμωγμένοι και απηυδισμένοι… Άσε που έχαναν και την στάση τους, αφού ήταν εγκλωβισμένοι και δεν μπορούσαν να φτάσουν καν την πόρτα εξόδου…

Ο παραλληλισμός είναι νομίζω σαφέστατος…

Πάντα έχεις επιλογές, απλώς η κάθε μία έχει τα κόστος της και τα πλεονεκτήματά της…

Να μην μείνω όμως εδώ.

Το λεωφορείο (η Ευρώπη) ΔΕΝ ήταν η μοναδική επιλογή. Ήταν όμως μία βολική επιλογή… Αν δεν είχες το αντίτιμο του εισιτηρίου ΔΕΝ ήταν καν επιλογή…

Όταν καταργήθηκε ο εισπράκτορας (=τα εθνικά νομίσματα) και καθιερώθηκε η αλλαγή της όπισθεν εισόδου στην εμπρόσθια (=το ευρώ) συνέβησαν όσα σας περιγράφω παρά πάνω… Η αίσθηση της οπισθοδρόμησης (ή μάλλον η ψευδαίσθηση) δεν ήταν αληθής, αφού με την καθιέρωση του Ευρώ φαινόταν πως πηγαίναμε προς τα πίσω, ωστόσο το λεωφορείο πήγαινε κανονικά στην πορεία του. Η εξαπάτηση του οδηγού στην αρχή με τα κουμπιά, θυμίζει τις τακτικές των χωρών με τα στατιστικά στοιχεία… Αν μπορούσες να εξαπατήσεις τον απρόσεκτο οδηγό κάλλιστα ήσουν στο λεωφορείο…

Όταν όμως άλλαξε το σύστημα και πλέον από το κουτί των κερμάτων περάσαμε στο μηχάνημα ακύρωσης των εισιτηρίων, τότε δυσκόλεψε η κατάσταση. Όχι μόνον αυτό… Αλλά αν κάποιος έκλεβε (με ψεύτικο εισιτήριο) σε ενδεχόμενο έλεγχο έπρεπε να πληρώσει ένα ωραίο πρόστιμο…

Νομίζω πως δεν μπορώ να βρω καλύτερο παράδειγμα, το οποίο να περιγράφει τις διαδικασίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση από αυτό…

Ας δούμε τώρα και τον προβληματισμό μας από την οπτική γωνία των υποτιθέμενων διλημμάτων και των πιθανών αποφάσεων μας…

1. ΠΑΝΤΟΤΕ έχεις επιλογές…. ΠΑΝΤΟΤΕ… Αρκεί να αποδεχθείς το κόστος. Αν κάποιοι πήγαιναν με τα πόδια, κάποιοι άλλοι είχαν δικό τους όχημα (ποδήλατο, μηχανάκι, αυτοκίνητο)… Είχαν προφανώς μία μεγαλύτερη ικανότητα να μπορούν να αποκτήσουν δικό τους μεταφορικό μέσον… Προφανώς ήταν οι προνομιούχοι…

2. Τα λεωφορεία μπορεί να βελτιώνονται σε ποιότητα και άνεση, ωστόσο στην κυκλοφορία δεν μπορούν να κινηθούν γρηγορότερα… Γι’ αυτό κάποιοι σκέφτηκαν τις λεωφορείο λωρίδες… (η δύναμη της επιβολής της Ευρώπης) στην παγκόσμια κυκλοφορία… Πάλι ωστόσο εντός του λεωφορείου ισχύουν τα όσα περιέγραψα περί στριμώγματος, λαθροχειρίας, εκνευρισμού κλπ. Όλα αυτά για να πάμε στον προορισμό μας με χαμηλό κόστος (;) και χωρίς προβλήματα στάθμευσης και όλα όσα κάνουν την μετακίνηση με αυτοκίνητο δύσκολη…

3. Το λεωφορείο είχε καθορισμένες (από τον νόμο μάλιστα !) στάσεις. Τελείωσε. Αυτό ήταν το πρόγραμμα, αυτή και η διαδρομή, δεν είχες επιλογές…

Σκεφτείτε λοιπόν (πιστεύω να ήμουν αρκετά σαφής και όχι κουραστικός) πως είστε ο υποψήφιος επιβάτης… Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του…

Τι ρόλο μπορεί να παίζει ένα λεωφορείο στη ζωή σας;

Σας νοιάζει το λεωφορείο ή ο προορισμός σας; Εάν πάρετε λάθος λεωφορείο θα βρεθείτε αλλού. Άλλοι είναι πολύ καλύτερα από εσάς κι ας μην χρησιμοποιούν λεωφορείο (έχουν δικά τους μέσα), άλλοι ακόμα και χωρίς αυτά απολαμβάνουν το περπάτημα… Άλλοι δεν μπορούν να περπατήσουν και είναι αναγκασμένοι να πάρουν το λεωφορείο, γιατί δεν έχουν χρήματα και πλείστα όσα ακόμα μπορούμε συνδυαστικά να σκεφτούμε…

Αν λοιπόν επρόκειτο να αποφασίσω προσωπικά τι θα σας έλεγα;

Πάντα (μα πάντα) ήμουν υπέρ των προσωπικών επιλογών και της ανεξαρτησίας της βούλησης. Δεν θα επέλεγα ποτέ το λεωφορείο (με τους κανόνες του), αλλά δεν θα με χάλαγε αφού θα γνώριζα πως υπήρχε και αυτή δυνατότητα. Αν δεν είχα επιλογή ναι μόνο όμως για τον συγκεκριμένο προορισμό και μόνο στην παρούσα φάση… Στα νεανικά μου χρόνια εξ’ άλλου δεν είχα άλλες επιλογές… Αλλά όταν είσαι νέος δεν σε νοιάζει…

Ο στόχος δεν είναι να διαπληκτίζεσαι με τον οδηγό, για το εισιτήριο, τις διαδρομές κλπ. Αγοράζεις το δικό σου όχημα και λύνεις όλα τα προηγούμενα δια μιας… Ναι με επιπλέον κόστος, αλλά και τεράστια πλεονεκτήματα… Ο ιδιοκτήτης λεωφορείου παρεμπιπτόντως δεν χαίρεται και πολύ, διότι χάνει το αντίτιμο. Συνεπώς δεν σημαίνει πως σε σκέφτεται…

Αν ο οδηγός τρελαθεί, το ότι είσαι μέσα στο λεωφορείο δεν σημαίνει πως του δίνει και το δικαίωμα να πράξει όπως θέλει και εσύ να το αποδεχτείς. Προσπαθείς να κατέβεις…

Ας σταματήσω τους συλλογισμούς στο σημείο αυτό. Είναι πολύ ξεκάθαρο πως υπάρχει μία τεράστια δυνατότητα επιλογών και είναι θέμα πολιτικής και οράματος και τελευταία λήψεως αποφάσεων…

Συνοψίζω εν είδη «ηθικών» διδαγμάτων:

Αν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα ή είσαι ταλαίπωρος, το λεωφορείο φαντάζει ως Rolls Royce.

Ο οδηγός δεν είναι και κατ’ ανάγκην ιδιοκτήτης. Συνεπώς ΜΗΝ πυροβολείτε τον οδηγό χωρίς να γνωρίζετε τι ακριβώς είναι.

Το ότι κάποτε το λεωφορείο ήταν το ιδανικό σας δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι εσαεί…

Δεν συμπίπτουν οι επιδιώξεις του λεωφορειούχου με αυτές των επιβατών του…

Χωρίς επιβάτες δεν μπορεί να λειτουργήσει το λεωφορείο…

Η ύπαρξη λεωφορείου δεν σημαίνει πως κάποιος θα πρέπει να πάψει να ονειρεύεται το δικό του όχημα. Δεν γνωρίζω κανέναν, ο οποίος για δική του χρήση να ονειρεύεται να οδηγεί έναν ΜΑΝ 52 θέσεων (εκτός από τον ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ του).

Η ζωή είναι «δυναμική» όχι στατική… Αυτό που κάποτε ήταν το ιδανικό μας δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι πρέπει να είναι για πάντα…

Αυτό είναι το ζήτημα με την Ευρώπη του σήμερα…

Έχασε το ιδανικό… Από μία Ένωση Ειρήνης και προόδου κατέληξε ένα λογιστικό γραφείο…

Ο κάποτε τυχερός επιβάτης νοιώθει και είναι εγκλωβισμένος πλέον μέσα σε ένα λεωφορείο, του οποίου τον προορισμό ούτε έχει επιλέξει, ούτε καν γνωρίζει…

Ο λεωφορειούχος επέβαλλε στη θέση του ονείρου ένα λογιστικό χαρτί…

Η ζωή όμως προχωρά με όνειρα…

Είναι καταδικασμένος να αποτύχει…

Σημειώσεις

Άσχετη σημείωση: Γιατί η Κύπρος έπαθε όλα αυτά; Διότι αν και ήταν ιδιοκτήτης και οδηγός ενός “ανασφάλιστου” πολυτελούς οχήματος, επέλεξε να γίνει υπερήφανος επιβάτης ενός “ασφαλισμένου” λεωφορείου… (έπρεπε να επιλέξει να το … «ασφαλίσει»)…

Σχετική σημείωση:  Οι πιο πλούσιες χώρες στον Κόσμο ΔΕΝ έχουν νόμισμα το ευρώ, ούτε καν ανήκουν στην πλειοψηφία τους στην Ευρώπη (γεωγραφικά).

Σχετική κορυφαία σημείωση: Για τους αποφασισμένους ανεξάρτητους ανθρώπους δεν υπάρχουν διλλήματα… Προχωρούν μπροστά…Υπάρχουν δεν υπάρχουν λεωφορεία θα φθάσουν στον προορισμό τους…

Τα Παλαιά Λεωφορεία με τον Εισπράκτορα και η Ευρώπη (Ι)

Ίσως ενδιαφέρει και άλλους... (κοινοποιείστε)