Χθες το πρωί νωρίς, φεύγοντας από το σπίτι συνάντησα έναν παλιό γείτονα, μεγάλης πλέον ηλικίας (άνω των 85), από προσφυγική οικογένεια της Μικράς Ασίας. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ δραστήριος, όσο ήταν νεώτερος και δεν δίστασε να μεταναστεύσει στην Αμερική για κάποια χρόνια προκειμένου να σταθεί στα πόδια του (και αναφέρομαι σε πολύ καλύτερες εποχές και εκεί). Υπ’ όψιν ο άνθρωπος αυτός έχει μεγάλη οικογένεια με δισέγγονα.
Μετά την καλημέρα και τα σχετικά μου λέει:
“Πείνα θα έλθει Τεύκρο μου, πολύ μεγάλες δυσκολίες μας περιμένουν.”
Δεν σας κρύβω στενοχωρήθηκα πολύ και φυσικά δεν μπορείς να αγνοήσεις απόψεις ανθρώπων, οι οποίοι βίωσαν την κατοχή και κατόπιν τις πολύ δύσκολες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Σήμερα το πρωί επίσης περνώντας έξω από τις τράπεζες έβλεπα ουρές ηλικιωμένων κυρίως ανθρώπων, οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά συντάξεις (;), -δεν γνωρίζω- ή να πληρώσουν υποχρεώσεις, λόγω τέλους του μήνα και αναρωτιόμουν. Ξέρετε η “φιγούρα” αυτή των ηλικιωμένων ανθρώπων στην λαϊκή, στον δρόμο στα χωριά, ειδικά όταν τους παρατηρείς, χωρίς να σε βλέπουν και το είδος του περπατήματος και του στησίματος τους, μαρτυρά τόσα πολλά. Μαρτυρά την ιστορία της ζωής τους και τις κακουχίες τους.
Είναι πέραν του βεβαίου πως εάν τους μιλήσω θα ακούσω πάλι κάτι ανάλογο… Μία θλίψη και μία αντίστοιχη πρόβλεψη. Άραγε στην οικογένειά τους λένε ακριβώς το ίδιο; Μάλλον.
Εάν όμως χθες άκουγα από τον ίδιον άξιο άνθρωπο:
“Τρέχα Τεύκρο, νέος είσαι (εντάξει κάνουμε και χιούμορ εδώ), ανέτρεψε την πορεία, δεν είναι αυτό το μέλλον, στο οποίο προσβλέπουμε”, τότε θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Φοβάμαι πως πλέον είναι τόσο βαθιά εντυπωμένη στον ψυχισμό αυτή η νοοτροπία, ώστε να μην υπάρχει επιστροφή. Και δεν δέχομαι το επιχείρημα του όντως πολύ σκληρού παρελθόντος, διότι υπάρχουν πάρα πολλοί λαοί με πολύ χειρότερα ιστορικά δεδομένα και τραγωδίες είτε εσωτερικές είτε εξωτερικές.
Το βίωσα μάλιστα έντονα το τελευταίο δίμηνο, όπου ένας συνδυασμός πολύ δυσάρεστων γεγονότων, από την απώλεια του αδελφού μου έως την απώλεια πολλών άλλων “πραγμάτων” και ένοιωσα να δηλητηριάζομαι. Κι όμως αυτό είδα πως ήταν το συνολικό πνεύμα και πόσο εύκολα, εάν δεν αντισταθείς μπορεί να σε παρασύρει.
Όχι παιδιά! Σταματώ εδώ!
Αυτά τα μαραμένα σήμερα τριαντάφυλλα έλαμπαν από δροσιά την Δευτέρα. Μαράθηκαν! Εάν σας δηλώσω πως πρόκειται να ξεραθούν –αλήθεια- και πως δεν πρόκειται να δείτε ξανά ανθισμένα τριαντάφυλλα –ψέμα- σας κόβω τα φτερά.
Είναι γεμάτος τριανταφυλλιές ο τόπος και οι εποχές αλλάζουν. Μετά τον χειμώνα, η άνοιξη, μετά πάλι καλοκαίρι και φθινόπωρο και πάλι χειμώνας. Αυτή είναι η ζωή
Μην ενδίδετε στον -ανύπαρκτο- μόνιμο χειμώνα. Διότι κάποια άλλα τριαντάφυλλα θ’ ανθίσουν κι εσείς θα κλαίτε τα μαραμένα.
Δεν το δέχομαι. Ανθίστε! Τέλος.